Po ukończeniu XXI LO im. Bolesława Prusa w Łodzi, w 1948 r. rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, a następnie od 1951 r. kontynuował na Wydziale Grafiki w filii krakowskiej ASP w Katowicach, gdzie w 1954 r. uzyskał dyplom. Debiutował w 1951 r. na Międzynarodowej Wystawie z okazji Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów w Berlinie otrzymując I nagrodę za grafikę w dziale polskim. Począwszy od połowy lat 50. brał czynny udział w wielu wystawach i był nagradzany w kraju i za granicą. W 1956 r. wziął udział w słynnej „Wystawie ośmiu” – łódzkim odpowiedniku „Arsenału” w Zachęcie, która oprócz wymiaru pacyfistycznego była również manifestem przeciwko stylistyce socrealizmu. W latach 60. I 70. XX wieku czynnie uczestniczył w życiu artystycznym jako prezes łódzkiego ZPAP i jednocześnie prowadził działalność dydaktyczną w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, której był prorektorem w latach 1975–1981.
Twórczość Benona Liberskiego zaliczana jest do kręgu realistów, choć nie w tradycyjnym znaczeniu, bo z elementami pop-artu, komiksu czy plakatu. W grafice dominował linoryt i litografie. Najbardziej znane cykle to: Westerny, Dyspozytorzy, Husaria, Pejzaże łódzkie, Maszyny i ludzie, Martwe natury, Cykle wojenne oraz charakterystyczne Akty. Artysta był mężem łódzkiej malarki Krystyny Liberskiej. Zmarł w Łodzi 15 kwietnia 1983 r.
