Stanisław Bareja. Co łączy z Łodzią króla polskich komedii?

Został jednak asystentem reżysera Jana Rybkowskiego, grywał epizodyczne role i kręcił krótkie filmiki reklamowe. W 1958 r. przedstawił jako film dyplomowy etiudę pod tytułem „Gorejące czapki”, ale obraz ten nie został przyjęty z przyczyn ideologicznych. Tytuł magistra sztuki uzyskał w 1974 r. po przedstawieniu nakręconej w 1960 r. komedii „Mąż swojej żony”, która ukazała jego zainteresowania, bo Bareja tworzył przede wszystkim komedie, kryminały i komedie kryminalne. Jego styl był krytykowany, ale filmy, np. „Żona dla Australijczyka” (1963), „Poszukiwany, poszukiwana” (1972), „Nie ma róży bez ognia” (1974), „Brunet wieczorową porą” (1976), „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz” (1978) czy wreszcie słynny „Miś” (1980) uplasowały się w czołówce oglądalności. Był również twórcą kilku seriali telewizyjnych, w tym scenariusza do pierwszego polskiego serialu „Barbara i Jan”, po którym reżyserował kryminalny cykl „Kapitan Sowa na tropie” (1965–1966), a potem „Alternatywy 4” (1983) i „Zmienników” (1986). Specyficzna konwencja Barei przemycała satyrę na rzeczywistość PRL, a on sam był zaangażowany w działalność opozycyjną. W czerwcu 1987 r. był na stypendium w Essen, gdzie zmarł w szpitalu po udarze mózgu.