Nie bez znaczenia dla dalszej kariery osady Łódka była bowiem rekomendacja Staszica, który w „Uwagach przy objeździe dróg, rzek i fabryk w 1825 roku” napisał o Łodzi: „Położenie miasta tego jest szczególniejsze z wielu względów: znajduje się z całą swoją rozległą okolicą pod obszernem i wyniosłem wzgórzem, z którego niezliczone trzyszczą źródła. Tych bieg wód łatwo tak kierowany być może, iż prawie przy każdym fabrykanta mieszkaniu przebiegać mogą dla jego użytku strumienie”.
Inicjatywa wybudowania pomnika Staszica zrodziła się podczas XX Kongresu Techników Polskich w 1982 r. Autorem projektu był łódzki rzeźbiarz – Kazimierz Karpiński, natomiast wykonawcą – Zakłady Sprzętu Przeciwpożarowego w Łodzi. Pomnik przedstawia figurę Staszica (4 m wys.), stojącą na betonowej płycie. Ciekawostką jest fakt, że popiersie Staszica dłuta Władysława Czaplińskiego, wykonane w 1902 r., znajdowało się do 1926 r. w gmachu Stowarzyszenia Techników, a potem zostało ofiarowane miastu i ustawione w obecnym parku im. Staszica, zwanym do 1918 r. Ogrodem Miejskim. Pomnik ten, podobnie jak wiele innych, został zniszczony przez Niemców w czasie II wojny światowej, ale powrócił na dawne miejsce w nowej formie 40 lat temu.
