Mały szarak czas spędza jeszcze głównie w inkubatorze, w komfortowych dwudziestu-kilku stopniach.
– Karmimy go dwa, trzy razy dziennie, głownie nocą, bo to dla wielu zwierząt jest naturalny czas aktywności. W ciągu dnia głównie śpią i odpoczywają, ale po zmroku robi się w naszym ośrodku bardzo gwarno, bo poza zającem opiekujemy się aktualnie jeszcze kilkudziesięcioma jeżami – mówi Kamil Polański, kierownik łódzkiego Ośrodka Rehabilitacji Dzikich Zwierząt.
Szarak trafił do ośrodka w marcu, został wyrwany psu z pyska. Pod czujnym okiem weterynarzy rośnie i nabiera sił, żeby latem wrócić na łono natury.
– Mleko, którym go karmimy jest bardzo tłuste, podobne do tego, jakim karmiłaby go matka. Na zająca czeka już zewnętrzny wybieg. Mały zamieszka tam, kiedy temperatury w nocy będą wystarczająco wysokie – mówi Polański.
Jego sąsiadami zostaną wtedy niedowidząca sarna i kulawy żuraw. Przez odniesione urazy zwierzęta te nie mogą wrócić do natury i są stałymi rezydentami ośrodka. Niemniej, ich obecność jest bardzo istotna dla zwierząt, które trafiają tu na rehabilitację. Sarna i żuraw pomagają im oswoić się w nowym otoczeniu, zmniejszyć stres i niejako pełnią rolę opiekunów na czas leczenia. Podobnie jest z kolejnym rezydentem - bocianem, który poparzył i połamał skrzydło na linii wysokiego napięcia, który w tej chwili dotrzymuje towarzystwa drugiemu ptakowi czekającemu na powrót do zdrowia.
Dla zająca najbliższe tygodnie to „robienie masy” i ćwiczenie skoków. Co to oznacza? Do jego diety zostanie włączona niedługo koniczyna, mlecz i granulat. Młody musi nabrać odpowiedniej masy mięśniowej i mieć silne skoki, czyli tylne nogi. Wszystko po to, aby był samodzielny i poradził sobie po wypuszczeniu na wolność latem. Naturalnym środowiskiem dla szaraka są pola i łąki, rzadko spotyka się je w lesie.
Historia zająca będzie miała szczęśliwe zakończenie, ale apelujemy do łodzian wybierających się na spacery i wycieczki do lasów, by nie spuszczali psów ze smyczy, bo nawet spokojne w domowych warunkach czworonogi potrafią gonić i atakować dzikie zwierzęta.
- I nawet jeśli taki pies nie zrani sarny, to może ją zmusić do ucieczki na drogi czy na tereny zurbanizowane. Później takie sarny wyciągamy ze studni, czy poranione zostają uwiezione w ogrodzeniach lub kontuzjowane w wyniku kolizji z samochodami. Tej zimy mieliśmy aż ponad 80 interwencji związanych z sarnami. I niestety była to rekordowa liczba – dodaje Kamil Polański.
