„To kilka projektów, planów z miejsc nieobecnych. Takich, które pojawiają się niczym na żądanie, a być może nigdy nie powstaną. LOCLAHOST jest dokładnie narzędziem o specyfice procesowania
w przestrzeni jednego komputera, w zamkniętej bazie do testowania stron, aplikacji mobilnych czy serwerów gier. Jednostka ludzka zamknięta w wyimaginowanym narzędziu sztucznej inteligencji może generować miejsca do życia, trwania, a może i przetrwania?
Młodzi multikreatorzy totalnie zanurzają się w nowej formie miejsca, jej geologii emocji, widzeniu subiektywnym, pejzażu dźwiękowym, dualiźmie ciała i cyfrowych zgliszczach, aby odnowić horyzont (nowych zdarzeń). Podczas poszukiwań okazuje się, że leży on bardzo blisko, bo we wnętrzu ciała, mózgu i wyobraźni. W multiwersum światów wewnętrznych łatwiej stawia się nowe kroki pomiędzy adresami IP – między programistycznym a ludzkim środowiskiem.
Bartosz Bartosiak w swojej realizacji prowadzi przez własną niematerialną sferę w poszukiwaniu snów, za którymi podąża równolegle dwoma drogami całe swoje życie. Wiktoria Romanowska podobnie zmierza do jednego miejsca – ale dwukanałowymi ścieżkami projekcji video, zestawiając miejsca narodzin komórki jajowej i nowotworowej. Tym miejscem okazuje się ciało sumeryjskiej bogini. Pola Sztuk mierzy własny organizm i przenosi go do metalowej przestrzeni jako figurę geometryczną i liczbową. Zuzanna Ziarnik w formie zbiorowego dialogu pozwala odsłyszeć zbiorową tożsamość i skonfrontować ją z odlewami uszu, które transponują usłyszany dźwięk do innej przestrzeni wystawienniczej. Mikołaj Nowosad przywołuje osiedlową siłownię i kieruje widza ku poszukiwaniom „alpha kinga” – toksycznej wizji męskości. Wątek ten widać w realizacji Piotra Kusiaka, którego gracz, odkrywa w przestrzeni elementy związane z tą problematyką. „Incel” potrafi je odszukać gdy zostanie poddany symulowaniu zachowań typowych dla danej grupy osób. W grze wideo Borysa Górskiego eksplorować można ewoluującą strukturę świata i jej organizmów. Julia Czech zestawia ze sobą źródła emocji w otoczeniu wygasłych wulkanów.
Nowatorskie podglądanie, błądzenie, wędrowanie, w i wobec dwóch różnych environmentów pozwala widzowi na szybkie zmienianie właściwości, czy zasobów ciała, tzw. skórek, albo i medium ciała. Stają się one dla niego nowym życiem, życiodajną pożywką, by przetrwać i konstruować. Są początkiem zwiedzania nie nowego, a wielu czy nieskończonej ilości nowych światów. Może być jednak tak, że w owym nieznanym miejscu nomadycznego gracza/bywalca przywita go lokals posiadający własne możliwości zmieniania danego ekosystemu, a melanż stanie się wspólnym źródłem pożywienia.
Studenci, projektanci i kreatorzy łódzkiego Instytutu Fotografii i Multimediów Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi próbują ustanowić i ukonstytuować multiświat, z którego nie wyślemy widokówki, a jego istnienie stać się może raczej trwałym modułem i powtarzalnym budulcem, a nie jedynie tymczasowym widokiem na przyszłość” .
~ Magdalena Komborska-Łączna
Uczestniczki/cy:
Bartosz Bartosiak, Julia Czech, Borys Górski, Piotr Kusiak, Mikołaj Nowosad, Wiktoria Romanowska, Pola Sztuk, Zuzanna Ziarnik
Oprawa graficzna:
Sandra Borowiak
Kuratorki:
Magdalena Komborska-Łączna i Dominika Sadowska
Organizatorzy:
Akademickie Centrum Designu,
Instytut Fotografii i Multimediów Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi
Wernisaż: 28 czerwca, godz. 19:00
Wystawa czynna od 28 czerwca do 1 września 2024 r.
Miejsce:
Akademickie Centrum Designu
ul. Księży Młyn 13/15, Łódź
WSTĘP WOLNY
Więcej informacji:
