Anselm Kiefer urodził się w 1945 roku, gdy świat znajduje się w ruinie i próbuje wydobyć się spod gruzów. Ruiny i motyw archeologii będą kluczowe w jego twórczości, silnie nastawionej na rozliczenie z przeszłością. W jego twórczości szczególne miejsce zajmuje malarstwo. Dominują wielkoformatowe, monumentalne płótna. Malował pejzaże z elementami katastroficznymi – na jego twórczości wyraźne piętno odcisnęła II wojna światowa.. Przyroda w jego malarstwie nie istnieje w stanie „czystym”, przedkulturowym – zawsze naznaczona jest przez obecność człowieka, nie tylko w sensie fizycznej ingerencji, ale także nakładania na nią symbolicznych znaczeń. Wizerunek natury traci w tym przypadku swoją „niewinność”, stając się komentarzem do historii.
Jest to twórczość pretendująca do uniwersalizmu, lecz z silnie umiejscowionej perspektywy. II wojna światowa i Holocaust pozostają istotną cezurą oraz punktem odniesienia dla działalności Kiefera. Problematyka traumy, winy i zapomnienia pozostaje istotnym aspektem jego twórczości.
Jednak jest to twórczość znacznie wykracza poza komentarz do Holocaustu. Podstawowym środkiem ekspresji w malarstwie Kiefera jest bogata faktura obrazów. Wpisuje się on w tradycję malarstwa materii, niejednokrotnie wykorzystując także kolaż i asamblaż.
Kolejną ważną inspiracją dla Anselma Kiefera jest język. Słowo jest uzupełnieniem obrazu także pod względem formalnym – jako element kompozycji.
Jego pozycja w świecie sztuki nie jest przypadkowa. Artysta potrafi łączyć sprawność warsztatowo-techniczną ze złożonym, niejednoznacznym przekazem. Nie ma w jego sztuce miejsca na postmodernistyczną kpinę, ironię i dystans. Jest w niej natomiast powaga, patos.
