W 2000 roku, przy użyciu technik inżynierii genetycznej, Eduardo Kac stworzył dzieło sztuki „GFP Bunny”. Królik Alba rozpoczął swoje życie, gdy fluorescencyjny gen meduzy został wszczepiony do króliczego jaja. Albinos z różowymi oczami świecił fluorescencyjnie na zielono w odpowiednio niebieskim świetle. Wraz z Albą narodziła się seria „Lagoglyph” – „królicza” forma komunikacji.
Pierwszą z serii „Lagoglyph” była „leporimorficzna” praca (kolejny kacyzm) zatytułowana „Lagoglyphs: The Bunny Variations” (2007). Lagoglify tworzą wymyślony skrypt z ciągle zmieniającymi się znakami. Innym jest „Lagoglyph Animation” (2009), który tworzy niestandardowe oprogramowanie działające w czasie rzeczywistym, generując w ten sposób parametryczną animację. Nigdy się nie powtarza, łączy w sobie rysunki artysty, tworząc w efekcie coś nowego. Erupcja wulkanu Eyjafjallajökull, która sparaliżowała Europę poza jej granicami, zainspirowała Eduardo, który rozpoczął pracę nad „Volcano Paintings” (2010). Hybrydowe lagoglify przybrały kształt wybuchowej, destrukcyjnej formy i przekształcają „królika” Albę w nową, generatywną i stopioną materię. Czwartą (ale nie ostatnią) permutacją serii „Lagoglyph” jest „Lagoglyph Porcelain” (2011), dzięki której seria wyłania się w trójwymiarowej przestrzeni. Złożone z czarnych i ręcznie mieszanych zielonych warstw, które tworzą zarys królika Alba, zostały wykonane z bardzo cienkiej porcelany.
Seria „Lagoglyph”, według krytyka Briana Droitcoura, jest żywą i „płynną poezją”, zdefiniowaną jako język, który „pojawia się online w czasie jako przepływ (...)”.
Nowy zestaw „Lagoglyph” składa się z dwóch wycinanych laserowo elementów modułowych, jeden jest zielony (przezroczysty), a drugi czarny (nieprzezroczysty). 20 rzeźb ustawionych w płynnej, falistej strukturze w przestrzeni ulega efektowi rozproszenia światła. Rozchodzące się wokół widzów, konturowe promienie światła w jasnozielonym kolorze komunikują się poprzez świetlne wariacje, ponieważ zarówno naturalne, jak i sztuczne światło oddziałuje poprzez odbicie, dyfrakcję, absorpcję i dyfuzję. Idąc za Platonem, można je nazwać nie „drugim ogniem” (czyli światłem, które kojarzone z ziemią tworzy z nią idealną całość), ale „trzecim ogniem”, który kojarzony jest z prędkością i nowym kolorem światła.
Mgnienie światła ciekawie zdefiniował francuski socjolog Paulo Virillio, który zaproponował w miejsce systemu chronologicznego (przeszłość, teraźniejszość i przyszłość), system chronofotograficzny o rytmie: podświetlenie, oświetlenie, prześwietlenie.
„Logaltyps” można zatem kojarzyć z nowym systemem czasu.
Patrząc z perspektywy twórcy, „Logaltyps” nadają kształt osobistym i naturalnym środkom wyrazu Eduardo Kaca (zgodnie z „Teorią widzenia” Władysława Strzemińskiego, każdy typ świadomości wzorcowej posługuje się określonym środkiem wyrazu).
„Każdy nowy zespół środków wyrazu jest jednocześnie nowym zespołem środków formalnych. Zmiany środków formalnych wynikają więc ze zmiany bazy wzrokowej, ze zmiany typu widzenia określającego stosunek pomiędzy człowiekiem i naturą”.
Nowe Lagogpyphy znajdują się gdzieś pomiędzy stymulowanym i naturalnym światłem. Mogą być postrzegane indywidualnie, ale jednak tworzą one zwartą formę rozproszonych promieni, na których tle widz może wędrować w świetlistej kompozycji „receptio luminum” lub w przestrzennym „świetlistym obrazie” (według Virillio). To niesamowita sytuacja, ponieważ widzowie poruszając się płynnie, uwalniają doświadczenie błysku. Zjawiskowa sytuacja porównywalna jest z ucieczką człowieka z więzienia własnych cielesnych zmysłów, by oddać się w ramiona niezwykłej wizji światła artysty.
Wystawa Eduardo Kaca obejmuje nową pracę wideo (Lagoogleglyph #5). Jest to jedna z pięciu prezentowanych prac z serii, która oddaje skalę nie tylko światła, ale przede wszystkim kosmiczny wymiar oka Alby.
Lagoogleglyphs to fizyczne prace zainstalowane w różnych lokalizacjach, które można oglądać za pośrednictwem satelity i są łatwo dostępne online. Oferują one panoramiczny widok Wszechświata z pozycji człowieka i nie-człowieka, widok z Ziemią jako punktem odniesienia, podczas gdy żywa i nieożywiona materia unosi się w kierunku „the zooming eye”.
- Magdalena Komborska-Łączna
Autor:
Eduardo Kac
Identyfikacja wizualna:
Beata Nikolajczyk-Miniak
Kuratorka:
Magdalena Komborska-Łączna
Wernisaż:
3 lipca, godz. 18:00
Czas trwania wystawy:
3.07 – 01.09.2024 r.
Miejsce:
P1_Akademickie Centrum Designu
ul. Księży Młyn 13/15, Łódź
WSTĘP WOLNY
Organizatorzy:
Akademickie Centrum Designu i Akademia Sztuk Pięknych w Łodzi, Uniwersytet Łódzki Wydział Filologiczny, Centrum Badań Humanistycznych
