Oszczędziło mi to wiele czasu i niepotrzebnych poszukiwań. W grafice artystycznej, którą zacząłem uprawiać jeszcze na studiach, miewałem oczywiście nieuniknione fascynacje wieloma twórcami i ich maestrią warsztatową. Niemniej był to zawsze realizm, z mocnym akcentem na treść, przekazywaną jednak w formie zaszyfrowanej za pomocą symboli, metafor, niejednoznaczności.
Nieodmiennym i do dzisiaj najważniejszym paliwem moich prac są emocje. Od tych subtelnych, zdawałoby się niezauważalnych, po te największe, fundamentalne, które nie zmieniają się od zarania ludzkości.
Odkąd odszedłem trochę od grafiki i zacząłem malować, a potem już tylko rzeźbić, w moim przekonaniu możliwości wyrażania emocji zwiększyły się zarówno w warstwie treści, jak i formy. Moją drogę twórczą kształtowały już wówczas dwa główne obszary inspiracji, dwie miłości, dwa okresy, w których wprawdzie nie dane mi było żyć, ale które stały się i nadal są mi najbliższe. To Gotyk i Secesja. Pierwszy w większym stopniu zafascynował mnie swoją duchowością, zaś drugi urzekł bogactwem formy, ale w obu odnajduję to, co jest mi bliskie i co mnie porusza.
Naturalną koleją rzeczy była fascynacja dawną sztuką sakralną, głównie XV-wiecznymi nastawami ołtarzowymi, postaciami Świętych i Aniołów. Oprócz piękna formy i znaczenia w naszej kulturze i tradycji chrześcijańskiej tematyka ta pozwala twórcy na osobistą interpretację, co, przyznam się, bardzo mi odpowiada.
O wykonaniu Drogi Krzyżowej marzyłem od dawna.
W „mojej” Drodze skupiłem się na istocie poszczególnych stacji. Nie było moim zamiarem uwypuklanie grozy sytuacji, a raczej zaproszenie do refleksji i odnajdywania w sobie drzazg z Krzyża.
Paweł Szadkowski
Miejsce: Galeria Europejskiego Centrum Kultury Logos ul. Skłodowskiej - Curie 22
Wstęp: wolny
