Kamienice na Piotrkowskiej

Kamienica wielkomiejska dawnych zakładów Karola Scheiblera została wzniesiona według projektów wykonanych przez Hilarego Majewskiego w latach 1879-1881. 

Obiekt został wybudowany w stylu neorenesansowym z silnymi wpływami architektury warszawskiej i berlińskiej lat 70. i 80. XIX wieku.

Wielkomiejski gmach wzniesiony przez Izraela Sendrowicza w 1898 r. Kamienica wyróżnia się pod kątem architektury - zobaczyć można motywy neoromańskie, neogotyckie, neorenesansowe i barokowe oraz dekorację w kształcie delfinów i smoków.

Narożna kamienica powstała na zlecenie bankowca, Wilhelma Landaua i służyć miała za łódzką siedzibę Domu Bankowego Wilhelma Landara. Autorem projektu z 1903 roku był łódzki architekt Gustaw Landau-Gutenteger. 

Kamienica Landaua stanowi najprawdopodobniej pierwszy w Łodzi budynek wzniesiony w stylu secesyjnym, przy czym warto zwrócić uwagę na bogactwo fantazyjnych form dekoracyjnych urozmaicających tektonikę elewacji.

Kamienica powstała około roku 1904 dla Dawida Szmulowicza. 

Obiekt został wybudowany w stylu eklektycznym z silnymi akcentami secesyjnymi w formie zgeometryzowanych dekoracji roślinnych.

Pierwsza łódzka kamienica wybudowana w stylu secesyjnym. Zaprojektowana została w 1901 roku przez Gustawa Landau-Gutentegera dla fabrykanta Oskara Kona. Fasada budynku jest bogato zdobiona motywami roślinnymi typowymi dla secesji berlińskiej. Architekt zwieńczył budynek kopułką z liściastą kulą na szczycie. Ze względu na wykorzystane ornamenty, budynek nazywany jest "Kamienicą pod kasztanami".

Kamienicę frontową wzniesiono w drugiej połowie lat 60-tych XIX wieku, kiedy nieruchomość należała do Józefa Rosenthala. Na początku lat 80-tych XIX w. właścicielem posesji został aptekarz, Fryderyk Müller. Do dnia dzisiejszego w parterze budynku funkcjonuje jedna z najstarszych łódzkich aptek - Pod Orłem, której wnętrza i wyposażenie wpisane zostały do rejestru zabytków ruchomych.

Bardzo ciekawym elementem dekoracyjnym elewacji tej niewielkiej kamienicy są detale architektoniczne wykonane z ceramiki, m.in. konsolki w gzymsie oraz fryzy w nadprożach.

Kamienica Hermana Konstadta powstała w latach 80-tych XIX wieku. Za fasadą utrzymaną w stylu eklektycznym z elementami renesansu francuskiego kryją się do dziś bogato zdobione wnętrza z imponująca klatką schodową i pokojami, w których mieściły się składy i przedstawicielstwa znamienitych przedsiębiorstw. W głębi działki utworzony został ogród dopełniający całe założenie.

Pałac miejski został wzniesiony dla Ludwika Meyera według projektu Hilarego Majewskiego z roku 1881 r. Budowa dobiegła końca w 1886 roku. 

Budynek powstał u wlotu prywatnej ulicy Ludwika Meyera, nazwanej od jego nazwiska i stanowiącej bardzo ciekawe założenie urbanistyczne składające się z pałaców i willi przeznaczonych na wynajem dla wysoko postawionych urzędników państwowych.

Rezydencja bankiera Maksymiliana Goldfedera, który był przykładem typowego lodzermenscha. Pałac ma cechy renesansu włoskiego oraz bogatą sztukaterię. Szczególną uwagę warto zwrócić na gzyms z puttami trzymającymi girlandy i witraż w klatce schodowej. Na przeciwko pałacu znajduje się pomnik pianisty Artura Rubinsteina.

Budynek Jana Petersilge, znany jako "Kamienica pod Gutenbergiem" i uznany za najpiękniejszą łódzką kamienicę, wzniesiono w 1896 r. Zachwyca eklektyczną fasadą łączącą elementy neogotyku, neorenesansu, baroku i secesji. Naturalnej wielkości pomnik Gutenberga przypomina o historii obiektu - niegdyś mieściła się tu redakcja najstarszej łódzkiej gazety - Lodzer Zeitung.

Kamienica datowana jest na rok 1892 i wzniesiona została dla przemysłowca Alojzego Balle, według projektu sygnowanego przez znanego łódzkiego architekta, Hilarego Majewskiego. W eklektycznej fasadzie dominują skrajne ryzality, z półkolumnami flankującymi otwory okienne. Wśród bogatego detalu architektonicznego znajdujemy motywy kwiatowe, muszle, liście akantu. Na wysokości czwartej kondygnacji uwagę przyciągają płyciny z stylizowanymi ornamentem kandelabrowym.

Secesyjny budynek dawnego domu handlowego Emila Schmechela i Rosnera wzniesiony został w 1910 roku. Po II wojnie światowej znajdował się tu Dom Buta.

W bryle budynku dominuje trójkondygnacyjny narożnik, zwieńczony dachem namiotowym. Nad oknami umieszczone zostały kartusze z datą 1892, która oznaczająca rok założenia firmy Emila Schmechela.

Pałac fabrykancki wybudowany dla "króla wełny" Juliusza Heinzla. Gmach zaprojektował jeden z najlepszych łódzkich architektów - Hilary Majewski w stylu  nawiązującym do renesansu berlińskiego. Fasadę wieńczy rzeźbiarska alegoria Wolności, Przemysłu i Handlu. Obecnie budynek jest siedzibą Urzędu Miasta Łodzi oraz Urzędu Wojewódzkiego. Z jego okien codziennie w południe wygrywany jest hejnał Łodzi - Prząśniczka skomponowana przez Stanisława Moniuszkę do tekstu autorstwa Jana Czeczota.

W 1881 roku na zlecenie ówczesnego właściciela - Salomona Bariera, wzniesiona została dwupiętrowa, neorenesansowa kamienica według projektu Edwara Kreutzburga. W roku 1897 przebudowano elewację według projektu Dawida Lande, przybliżając ją do stylistyki francuskiego neoklasycyzmu. W dekoracji architektonicznej znajdujemy tu niezwykłe bogactwo motywów, wśród nich m.in maszkarony, orły, festony, bukraniony, stylizowane formy roślinne, symbole wojenne i wojskowe.

Kamienica wzniesiona została w latach 1904-1905 dla Alwiny i Gustawa Schichtów, według projektu Gustawa Landau Gutentegera, który w oficynie miał swoją pracownię. W wystroju fasady przyciąga uwagę bogactwo roślinnych i geometrycznych motywów secesyjnych.

W latach 20-stych XX wieku w kamienicy znajdował się sklep firmy E. Wedel.

Pałac miejski, zaprojektowany w stylu nawiązującym do włoskiego renesansu, wybudowany został dla fabrykanta Juliusza Kindermanna. Szczególną uwagę należy zwrócić na złoconą mozaikę wykonaną w słynnych weneckich zakładach Antonio Salviatiego.

Kamienica wzniesiona w latach 1898-99 według projektu Dawida Landego to połączenie różnych odcieni żółci, czerwonej dachówki i wielobarwnych ornamentów. Początkowo budynek był dwupiętrowy, jednak w latach 1923-24 podwyższono go o kolejne dwa piętra. Eklektyczna fasada utrzymana jest w stylu renesansu, neogotyku i manieryzmu.

Wyjątkowa kamienica, która jako jedyna przy ulicy Piotkowskiej wybudowana jest w stylu zakopiańskim. Naturalnej wielkości rzeźba górala, podhalańskie dekoracje, malowidła w bramie i na klatce schodowej były wyrazem patriotyzmu i gustu właściciela - Jana Starowicza.