Po podpisaniu Umowy Zgierskiej, dokumentu wskazującego normy rozwoju osad przemysłowych i przywileje przyszłych łódzkich osadników, Rajmund Rembieliński zlecił wytyczenie w latach 1821-1823, w osi ul. Piotrkowskiej, Nowego Miasta wraz z uregulowaniem ogrodów sukienniczych. Ta nowa część Łodzi planowana była jako osada przeznaczona dla sukienników. Zadania zleconego przez Rembielińskiego podjął się geometra Filip de Viebig. 12 czerwca 1823 roku rozpoczął prace nad opracowaniem mapy, która obecnie jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych obrazów przemysłowej Łodzi z początków jej istnienia.
Mapa uznawana jest za osiągnięcie wybitne. Nowe Miasto zyskało zgeometryzowany układ, który zdecydowanie odróżniał się od Starego Miasta. Centrum nowej dzielnicy stał się unikatowy ośmioboczny Nowy Rynek w osi ul. Piotrkowskiej (obecnie pl. Wolności), a podstawowy układ działek zamykał się w czworoboku ograniczonym ulicami: Wschodnią, Zachodnią, Północną i Południową. Wytyczono tu 204 parcele budowlane. Na wschodzie znajdowały się ogrody, a także uruchomiona została cegielnia rządowa przy ul. Cegielnianej (obecnie ul. Jaracza).
Działki budowlane wytyczono już prawdopodobnie w 1821 roku, a znana nam mapa powstała przy okazji dalszych etapów regulacji obejmujących ogrody sukiennicze. Zajmując tereny pod Nowe Miasto, starano się nie naruszać istniejącej wówczas struktury pól i lasów należących do miasta. Wykorzystano głównie grunty rządowe na terenach folwarku Stara Wieś i Wójtostwa Łódzkiego. Na nową osadę zajęto łącznie ponad 256 ha gruntów. Większość z 204 działek miała szerokość 5 prętów (21,6 m). Dla osiedlających się na działkach budowlanych sukienników przeznaczano ogrody we wschodniej i południowo-wschodniej części osady.
