Twórcy związani z Łodzią

Urodzony 1947 r. we Wrocławiu. Prozaik, scenarzysta, reżyser i twórca filmów dokumentalnych. Od 2016 roku dyrektor artystyczny teatru Nowego im. Kazimierza Dejmka w Łodzi. W 1991 roku otrzymał Nagrodę Imienia Kościelskich za powieść "Rien ne va plus". Akcje swoich powieści często lokuje w Łodzi. "Fabryka muchołapek", opowiadająca o łódzkim getcie, znalazła się w finale Nagrody Nike 2009; została nominowana również do Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus 2009, Nagrody Literackiej Gdynia 2009 i Nagrody Mediów Publicznych COGITO 2009. Napisał ponadto scenariusz filmu "Rewers". Opublikował również m.in. "Pociąg do podróży" (1999), "Don Juan raz jeszcze" (2006), "Bezdech" (2013) oraz zbiór scenariuszy i sztuk teatralnych "Sztuki i sztuczki" (2015). Mieszka w Łodzi.

Urodzony w 1947 roku w Łodzi, zmarł w 1993 roku w Paryżu. Poeta zaliczany do Nowej Fali, uczestnik opozycji demokratycznej w dobie PRL. Wydał książki poetyckie: "Lekcja liryki" (1972), "Wam. poezje" (1974), "W połowie życia" (1980) i "Tyle rzeczy" (1990) oraz zbiór "Z pustyni i z puszczy. Felietony sprzed odnowy" (1981). Pośmiertnie ukazała się "Linia życia" (1999) – wiersze wybrane przez Zdzisława Jaskułę i Ewę Sułkowską-Bierezin. Represjonowany za działalność opozycyjną (w 1974 został objęty całkowitym zakazem druku, w 1977 – relegowany z uczelni za współpracę z KOR, w okresie stanu wojennego – internowany) w 1982 wyemigrował do Paryża, gdzie współpracował z Radiem Wolna Europa i pismem "Kultura". Dorabiał jako ratownik pływacki i licencjonowany instruktor pływania. Członek Polskiego Pen Clubu (od 1980), Związku Literatów Polskich (1981–1983) i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (od 1989). Zginął potrącony przez samochód niedaleko Pont d’Alma w Paryżu. Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział w Łodzi wraz z Domem Literatury w Łodzi organizują konkurs poetycki jego imienia.

Urodzony w 1916 roku w Łodzi, zmarł w 2000 roku, w Paryżu. Pochodził z zasymilowanej rodziny żydowskiej, jego rodzice była właścicielami banku w Łodzi. Prozaik, eseista, wykładowca literatur słowiańskich na Sorbonie. Po okresie sympatyzowania z komunizmem został działaczem opozycyjnym. Opublikował zbiór opowiadań "Czerwona czapeczka", w którym znalazły się m.in. "Jak być kochaną" (zekranizowane w 1963 roku przez Wojciecha Jerzego Hasa) czy "Obrona Grenady". Wydał także takie powieści jak "Wariacje pocztowe" czy "Nierzeczywistość" oraz liczne eseje.

Urodzony w 1947 roku w Łodzi, zmarł w roku 2002 w Łodzi. Poeta, krytyk literacki, dziennikarz, współtwórca miesięcznika "Tygiel Kultury". Opublikował między innym tomy poezji "Identyfikacje" (1981), "Od okna do okna" (1991), "Światło złej nocy" (1993), "Siedem wierszy z Aliną i Różą" (1997), "Itinera­rium" (1998), "Zdarzenia i sny" (2002), zbiór szkiców krytycznoliterackich – "W poza siebie" (1992), a także obszerną monografię Lecha Wałęsy jako laureata Pokojowej Nagrody Nobla w Der Friedens-Nobelpreis von 1901 bis heute (1993, Zug, Szwajcaria). Jego wiersze i teksty publicystyczne przełożone zostały na język angielski, arabski, bo­śniacki, bułgarski, czeski, francuski, hebrajski, hiszpański, litewski, niemiecki, portugalski, rosyjski, serbski, słowacki, szwedzki, ukraiński i włoski. Należał do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich jako członek-założyciel i prezes Oddziału SPP w Łodzi. Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział w Łodzi wraz z Domem Literatury w Łodzi organizują konkurs poetycki jego imienia.

Urodzony w 1951 roku w Łasku, zmarł w 2015 w Łodzi. Poeta, tłumacz, krytyk, reżyser teatralny. Dyrektor łódzkich teatrów: Studyjnego i Nowego (dwukrotnie). Wiceprezes Oddziału Łódzkiego Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W PRL-u związany z opozycją demokratyczną (Komitet Obrony Robotników), współpracownik podziemnego kwartalnika literackiego "Puls". Wydał zbiory wierszy "Zbieg okoliczności" (1971), "Dwa poematy" (1977), "Wieczór autorski" (1977), "Maszyna do pisania" (1984, wydanie uzupełnione o felietony z cyklu "Widziane ze Wschodniej", 2015). Z żoną Sławą Lisiecką dał nowy przekład "Also sprach Zarathustra" Fryderyka Nietzschego pod tytułem "To rzekł Zaratustra" (1999) a także przełożył "Nóż z Odessy" Erwina Einzingera (2014). Autor wyboru i współtłumacz zbioru poezji Gottfrieda Benna "Nigdy samotnej" (2011).

Urodzony w roku 1903, zmarł w roku 1978. Pedagog, żołnierz Armii Krajowej, działacz Związku Harcerstwa Polskiego, Związku Nauczycielstwa Polskiego i Polskiego Związku Higieny Psychicznej, wychowawca, profesor nauk humanistycznych, wykładowca na Uniwersytecie Łódzkim, doktor filozofii, redaktor naczelny powstaniowego "Biuletynu Informacyjnego". Znany przede wszystkim jako autor "Kamieni na szaniec". Opublikował także takie książki, jak "Antek Cwaniak", "Wielka gra", "Andrzej Małkowski" czy "Zośka i Parasol". Opowieści o niektórych ludziach i niektórych akcjach dwóch batalionów harcerskich. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1944), Medalem "Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata" (1991), Krzyżem "Za Zasługi dla ZHP" (1992) i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2008).

właściwie Jerzy Lewinkopf

Urodził się w 1933 roku w Łodzi, zmarł w 1991 w Nowym Jorku. Prozaik, scenarzysta, okazjonalnie aktor i fotograf. Absolwent wydziałów nauk politycznych i historii na Uniwersytecie Łódzkim. Prezes amerykańskiego PEN Clubu i Oksfordzkiego Instytutu Studiów Polsko-Żydowskich. Tworzył w języku angielskim pod pseudonimem Joseph Novak. Opublikował m.in. powieści "Malowany ptak", "Wystarczy być", "Cocpit" i "Pustelnik z 69 ulicy". Laureat prestiżowych nagród literackich, m.in. Book Award (1969), otrzymał też wyróżnienia National Institute of Arts and Letters (1970) oraz Le Prix du Meilleur Livre Etranger (1966).

Urodził się w 1929 roku w Łodzi, zmarł w 1994 w Morągu. Prozaik, poeta i dziennikarz, redaktor "Głosu robotniczego", ławnik sądowy w Wydziale Karnym Sądu Rejonowego w Łodzi. Członek m.in. Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi i Związku Literatów Polskich. Studiował w łódzkiej PWSF, autor serii powieści dla młodzieży o "Panu Samochodziku" (17 pozycji książkowych, wydanych w latach 1961–1997), kontynuowanego po jego śmierci przez kilku autorów, powieści historycznej "Dagome iudex" oraz prozy dla dorosłych "Raz w roku w Skiroławkach" (1983) i "Wielki las" (1987). W 1964 i 1966 roku uhonorowany Nagrodą miasta Łodzi za powieści Podniesienie i Worek Judaszów i Liście dębu. W 1982 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Urodził się w 1867 roku, we wsi Kobiele Wielkie w pobliżu Radomska, zmarł w 1925 w Warszawie. Powieściopisarz, nowelista i reportażysta. W literaturze polskiej jeden z głównych przedstawicieli realizmu z elementami naturalizmu w prozie Młodej Polski. Prezes Związku Pisarzy i Dziennikarzy oraz Warszawskiej Kasy Przezorności i Pomocy dla Literatów i Dziennikarzy. Opublikował m.in. czterotomową epopeję chłopską pt. "Chłopi", opowiadającą o fabrycznej Łodzi "Ziemię obiecaną", "Komediantkę" oraz "Wampira". Za powieść Chłopi został uhonorowany Nagrodą Polskiej Akademii Umiejętności (1917) oraz Nagrodą Nobla (1924). Został pochowany w alei Zasłużonych na cmentarzu Powązkowskim, a jego serce wmurowano w filarze kościoła pw. św. Krzyża. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ogłosił rok 2000 Rokiem Reymontowskim.

Urodzony w 1935 roku w Warszawie. Profesor nauk humanistycznych, poeta, krytyk literacki, eseista i dramaturg, tłumacz poezji anglo-amerykańskiej oraz hiszpańskiej. W 2003 przyznano mu Literacką Nagrodę Nike za tom poetycki "Zachód słońca" w Milanówku, laureat Nagrody im. Juliana Tuwima.

Urodzona w 1949 roku. Poetka, autorka książek dla dzieci, krytyczka sztuki i literatury, autorka i realizatorka wystaw. Ostatnio wydała wybór felietonów "Od róż do liter" (2006) i wybór wierszy "Poezja na co dzień" (2009). Zredagowała wiele tekstów, przygotowała wiele książek, m.in. "Wiersze szesnastu poetów" (z przekładami na język francuski Nicole Gourgaud), "Dialog z pamięcią. Wiersze z Łodzi / Dialog mit dem Gedächtnis. Gedichte aus Lodz" (wraz z Karlem Dedeciusem) i antologię "Nowa poezja hebrajska" (w wyborze Miriam Akavii). Mieszka w Katowicach.

Urodził się w 1952 roku. Był m.in. pomocą operatora, asystentem reżysera, drugim reżyserem, szefem Zakładu Dźwięku i Montażu, dyrektorem Studia Filmowego Semafor i Domu Literatury w Łodzi. Jest: poetą, redaktorem naczelnym "Tygla Kultury" i prezesem Łódzkiego Oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W wolnych chwilach układa wiersze (także dla dzieci) i piosenki (także dla dorosłych), uprawia twórczość satyryczną, pisze dla filmu i teatru. Wydał m.in. zbiory wierszy: "Co się zdarzyło Sejmurowi", "Węch" i "Mars wita nas" oraz książeczki dla dzieci: "13 budowli świata" i "Filmowe psoty". Mieszka w Łodzi.

Urodził się w 1904 roku, zmarł w roku 1970 w Krakowie. Poeta, satyryk, teoretyk lalkarstwa (wyniki swoich badań zamieścił w pracy "Marionetki") i tłumacz literatury niemieckiej. Uznawany za odnowiciela fraszki jako gatunku, który chciał mu przywrócić znaczenie poetyckie. Działacz w Resorcie Kultury i Sztuki, od 1950 roku referent literatury w Wydziale Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Łodzi, przez pewien czas kierownik literackiego teatru dla dzieci "Biedronka". Opublikował wiele zbiorów fraszek i satyr, np. "Piórka"(1954), "Nowe piórka" (1956), "Śmiesznoty" (1968), a także zbiory wierszy: "Dom mój" (1925), "Kantyczki śnieżne" (1935) i "Strofy wrocławskie" (1947).

Urodził się w 1948 roku w Łodzi, gdzie nadal mieszka. Pisarz fantasy. Ambasador Łodzi w walce o tytuł Europejskiej Stolicy Kultury 2016. Od 9 lipca 2008 roku jest także honorowym obywatelem tego miasta. Z wykształcenia ekonomista, wiele lat pracował w handlu zagranicznym. Jako twórca fantasy debiutował w roku 1986 na łamach "Fantastyki" opowiadaniem "Wiedźmin", które zapoczątkowało cykl opowieści o białowłosym pogromcy potworów, Geralcie z Rivii. Pięciotomowa saga Sapkowskiego (uzupełniona w 2013 nową książka "Sezon burz") uznawana jest przez krytykę za literacki fenomen lat dziewięćdziesiątych; każdy z jej tomów zajmuje najwyższe miejsca na listach bestsellerów. Na podstawie sagi powstały gry komputerowe, fabularne i karciane oraz film i serial TV. W roku 2002 ukazał się pierwszy tom trylogii husyckiej "Narrenturm", a później tomy kolejne: "Boży Bojownicy" i "Lux Perpetua". Ponadto opublikował esej z mikropowieścią "Świat króla Artura". "Maladie", "Rękopis znaleziony w smoczej jaskini" i powieść "Żmija" (2009). Opowiadania spoza cyklu zostały zebrane w tomie "Coś się kończy, coś się zaczyna". Laureat wielu nagród literackich polskich i zagranicznych, w tym World Fantasy Award za całokształt twórczości (2016), Paszportu Polityki (1997) oraz pięciokrotnie nagrody im. Janusza A. Zajdla; nominowany do Nagrody NIKE.

Urodzony w roku 1943 w Warszawie, zmarł w 2003 roku w Łodzi. Dziennikarz radiowy, publicysta, pisarz i działacz opozycyjny. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Łódzkim. W marcu 1968 roku brał aktywny udział w proteście i strajku studenckim. Od 1969 roku, dzięki szkolnemu koledze Stefanowi Niesiołowskiemu, należał do organizacji "Ruch", do której wciągnął siostrę Ewę i Jacka Bierezina. Aresztowano go w lipcu 1970 roku, a zwolniono bez procesu w lutym 1971. W 1972 podjął przerwane studia. Na początku lat siedemdziesiątych podjął współpracę ze środowiskiem opozycji warszawskiej, między innymi jako sygnatariusz i zbierający podpisy w akcjach: petycyjnej w sprawie braci Kowalczyków (grudzień 1972) i protestacyjnej przeciwko zmianom w Konstytucji PRL (grudzień 1975), przez co ponownie stracił pracę. Podpisywał wiele apeli i listów do władz PRL i administracji. Więź z opozycją z całej Polski pozwoliło mu nawiązać karne przeszkolenie wojskowe w Okonku latem 1976 roku. Był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”, sygnatariuszem uchwalonej 18 września 1977 roku Deklaracji Ruchu Demokratycznego – dokumentu programowego opozycji korowskiej. Jesienią 1977 roku, wraz z Jackiem Bierezinem i Tomaszem Filipczakiem, założył "Puls. Nieregularny Kwartalnik Literacki", dla którego pisał i redagował do 13 grudnia 1981 roku, kiedy władze internowały redakcję. W 1980 roku został członkiem NSZZ "Solidarność", od września 1980, wraz z Tomaszem Filipczakiem i Wojciechem Słodkowskim, redagował "Solidarność z Gdańskiem". Inwigilowano go i zatrzymywano. W maju 1981 roku wszedł w skład Zarządu Regionu NSZZ "Solidarność" Ziemia Łódzka. Od 13 grudnia 1981 do 2 sierpnia 1982 roku internowano go w Łęczycy i Łowiczu. Po zwolnieniu wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. W USA brał udział w licznych akcjach środowiska "solidarnościowego". W latach 1983–84 w ramach akcji "Protest" zbierał podpisy pod protestem w sprawie przetrzymywania w stanie wojennym bez rozprawy sadowej jedenastu działaczy "Solidarności" i KSS "KOR". Do 1983 roku, ponownie wraz z Bierezinem, należał do redakcji emigracyjnej kontynuacji "Pulsu". Od 1984 do końca życia pracował w rozgłośni Głosu Ameryki. Po likwidacji sekcji polskiej (1999) został inżynierem dźwięku w sekcji rosyjskiej. W latach 1993–2000 współredagował pismo "2B (To Be)" (ukazało się czternaście numerów). W 2001 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, a pośmiertnie w 2006 – Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Jako poeta debiutował na łamach "Więzi" w 1970 roku. W 1976 wydał w Instytucie Literackim w Paryżu tom prozy poetyckiej "Szkoła zdobywców" (wznowiony w Łodzi w 2006). regularnie publikował w "Pulsie", między innymi kilka rozdziałów nigdy niedokończonej powieści "Dysiek", eseje o absurdach PRL oraz artykuły programowe i polemiczne. Zaliczany był do tak zwanej Nowej Fali. Oddział Łódzki Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, od kilku lat wraz z Domem Literatury w Łodzi, organizuje ogólnopolski konkurs na prozę poetycką jego imienia.

Urodzony w roku 1894 w Łodzi, zmarł w 1953 r. w Zakopanem. Pisarz, autor wierszy dla dorosłych i dzieci, tekstów kabaretowych, rewiowych i politycznych, wodewili, librett operetkowych i tekstów piosenek, tłumacz poezji rosyjskiej, francuskiej, niemieckiej i łacińskiej. Podczas nauki w gimnazjum podjął współpracę z pismem "Pola esperantisimo" (1911–14), gdzie debiutował jako tłumacz przekładem na esperanto wierszy Leopolda Staffa (w 1911). Właściwy debiut poetycki Tuwima miał miejsce w 1913 – wiersz "Prośba" ukazał się w "Kurierze Warszawskim". Większości młodzieńczych utworów powstałych w latach 1911–18 Tuwim nigdy nie wydał. Ukazały się dopiero w 1990 w dwutomowym wydaniu Juweniliów. W 1918 w Warszawie ukazał się debiutancki tom poezji zatytułowany "Czyhanie na Boga". W tym samym roku był współzałożycielem kawiarni poetyckiej "Pod Picadorem", gdzie m.in. prezentowała się założona rok później m.in. przez Tuwima grupa poetycka "Skamander". W 1918 Tuwim został jednym z członków-założycieli Związku Artystów i Kompozytorów Scenicznych (ZAiKS). W czasie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Biurze Prasowym Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego. W 1920 został członkiem polskiego PEN Clubu i Związku Zawodowego Literatów Polskich. W tym samym roku opublikował także drugi tom wierszy "Sokrates tańczący", do 1930 był trzy razy wznawiany. W kolejnych latach ukazały się dalsze tomy poetyckie – "Siódma jesień" (1921) i "Wierszy tom czwarty" (1923). W latach 1924–26 wydawał głównie zbiory ciekawostek z zakresu kultury i obyczajowości oraz tomy zabaw i gier literackich – "Czary i czarty polskie", "Wypisy czarnoksięskie", "A to pan zna?", "Czarna Msza", "Tysiąc dziwów prawdziwych", "Tajemnice amuletów i talizmanów". W kolejnych latach współpracował z wieloma czasopismami – "Skamandrem" (od 1920), "Wiadomościami Literackimi" (od 1924), "Cyrulikiem Warszawskim" (1926–33) i "Szpilkami" (1936–39). W latach 1925–26 współwydawał magazyn ilustrowany "To-To"; redagował też "Szpargały". Pisał teksty i piosenki dla kabaretów. W 1928 i 1948 został uhonorowany Nagrodą Literacką Miasta Łodzi (nagrodę tę otrzyma ponownie w 1949), zaś w 1935 otrzymał Nagrodę PEN Clubu i Złoty Wawrzyn PAL za wybitną twórczość. W 1936 napisał "Bal w operze", katastroficzny poemat, w którym w satyryczno-apokaliptycznym tonie sprzeciwia się narastającym tendencjom nacjonalistycznym i zepsuciu współczesnego świata. Poemat został opublikowany w 1947, w całości zaś – dopiero w 1980. Tuż przed II wojną światową Tuwim poświęcił się twórczości dla dzieci, w 1938 wydał tomy wierszy: "Lokomotywa", "Rzepka (według starej bajeczki)", "Ptasie radio, O panu Tralalińskim i inne wierszyki", "Słoń Trąbalski", "Zosia Samosia i inne wierszyki". W czasie II wojny światowej przebywał na emigracji. W czerwcu 1946 wrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie. Został okrzyknięty poetą "państwowym". W tym samym roku Tuwimowie adoptowali córkę Ewę, która w 2006 założyła "Fundację im. Juliana Tuwima i Ireny Tuwim". Prowadził prace literackie, przekładowe i edytorskie. W latach 1947–49 był dyrektorem artystycznym, a w 1951 kierownikiem literackim Teatru Nowego w Warszawie. W 1949 ukazał się, w wersji ocenzurowanej, pierwszy tom "Kwiatów polskich", poematu dygresyjnego, którego Tuwim nigdy nie ukończył. W 1949 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego, zaś w 1952 został uhonorowany Nagrodą Państwową I stopnia. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ogłosił rok 2013 Rokiem Juliana Tuwima.

Urodził się w 1945 roku w Łodzi. Operator filmowy i reżyser. W 1969 roku ukończył  studia na Wydziale Operatorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej. Jako autor zdjęć do pełnometrażowych kinowych filmów fabularnych debiutował "Grzechem Antoniego Grudy" Jerzego Sztwiertni (1975). Współpracował z  Krzysztofem Kieślowskim przy "Dekalogu", Juliuszem Machulskim, Markiem Piwowarskim, Jerzym Skolimowskim, Januszem Zaorskim ("Matka Królów"), Jackiem Bromskim, Feliksem Falkiem, Januszem Majewskim, Januszem Morgensternem i Andrzejem Wajdą ("Szwadron"). Zrobił zdjęcia także do własnych filmów, będąc zarazem ich scenarzystą: "Poniedziałku" (1998), "Wtorku" (2001) czy "S@motności w sieci" (2006), nakręconej według bestsellerowej powieści Janusza L. Wiśniewskiego.

Urodzony w 1942 roku, polski reżyser teatralny, filmowy i operowy pochodzenia słowackiego. W 1973 roku ukończył Wydział Filmowy - FAMU Akademii Sztuk w Pradze. Od początku lat 70. mieszka i pracuje w Polsce. W latach 1982-1990 pracował jako reżyser w Teatrze Wielkim w Warszawie, gdzie zrealizował wiele głośnych premier. Współpracował z Operą Wrocławską, Operą Śląską w Bytomiu, Operą Nova w Bydgoszczy oraz Teatrem Wielkim w Łodzi. Jako filmowiec w swojej pracy łączył zawsze reżyserię i realizację wizji. Stał się pionierem w stosowaniu najnowszych technik realizacji. W "Poczcie" Rabindranatha Tagore (1975) eksperymentował z dźwiękowymi efektami synchronicznymi, w "Burzy" Szekspira (1991) wykorzystał zdjęcia trickowe w montowaniu obrazu, natomiast dla "Don Carlosa" Fryderyka Schillera (1995) część scenografii przygotowana została w formie grafiki komputerowej. Od 1977 roku debiutu reżyserskiego w operze - w "Cyganerii" Giacomo Pucciniego w Teatrze Wielkim w Łodzi, nieprzerwanie pracuje w teatrze muzycznym. Były mąż reżyserki Agnieszki Holland i ojciec reżyserki Katarzyny Adamik.

Urodziła się w 1915 roku w Łodzi, gdzie zmarła w 1977 roku. Aktorka filmowa i teatralna. Córka maszynisty teatralnego, zadebiutowała 15 listopada 1932 roku – w wieku siedemnastu lat – brawurową rolą Manueli w "Dziewczętach w mundurkach" Christa Winsloe na deskach Teatru Kameralnego w Warszawie.

W filmie występowała od 1933, gdy zadebiutowała w roli kwiaciarki w "Dziejach grzechu". Ogółem w okresie międzywojennym zagrała w piętnastu filmach m.in. w "Dziewczętach z Nowolipek" oraz "Strachach". W marcu 1942 wyruszyła z Armią Andersa przez Bliski Wschód do Mandatu Palestyny, występowała w teatrze rewiowym Feliksa Konarskiego, a następnie w teatrze polowym 2 Korpusu PSZ. Na przełomie 1944 i 1945 występowała w Polskim Teatrze Szkolnym, z którym odwiedziła Jerozolimę, Tel Awiw, Nazaret i Hajfę. W 1945 znalazła się z Teatrem Dramatycznym 2 Korpusu we Włoszech, a następnie w 1946 roku w Wielkiej Brytanii.

Powróciła do Polski w 1947 i zamieszkała w rodzinnej Łodzi, gdzie występowała w Teatrze Syrena. W grudniu 1948 na kilka miesięcy przeniosła się do Warszawy, ale po kilku miesiącach na stałe osiadła w Łodzi grając w Teatrze Powszechnym. W kolejnych latach zmieniała sceny, były to m.in. Teatr im. Jaracza i Teatr Mały. Od 1966 do śmierci związana była z Teatrem Powszechnym. Zmarła mając 62 lata, spoczywa na Cmentarzu Komunalnym na Dołach w Łodzi. Jest patronką jednej z łódzkich ulic, 16 października 1998 roku na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi odsłonięto jej gwiazdę w Alei Gwiazd. Najbardziej znane filmy z jej udziałem to "Wierna rzeka" (1936), "Ada! To nie wypada!" (1936), "Zapomniana melodia" (1938).

Urodzony w 1929 r. we Włodzimierzu Wołyńskim aktor, reżyser telewizyjny i filmowy. Ukończył Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi (1953). Był aktorem łódzkich scen: Powszechnego (1953–1957), a następnie Nowego (1958–1960). Od 1957 roku reżyserował spektakle w ośrodku Telewizji Polskiej w Łodzi, gdzie zrealizował m.in. adaptację "Ojca Goriot" Honoré de Balzaca (1962). W latach 1963–1975 był naczelnym reżyserem Teatru TV. Przygotowywał wiele przedstawień w konwencji realistycznej. Równocześnie Antczak kręcił filmy telewizyjne: "Wystrzał" wg opowiadania Aleksandra Puszkina (1965), Mistrz (1966) oraz fabularne – np. "Hrabinę Cosel" wg powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego (1968). Jego najwybitniejszym dokonaniem filmowym stała się dwuczęściowa ekranizacja powieści Marii Dąbrowskiej "Noce i dnie" (1975), prezentowana także w formie serialu telewizyjnego i nominowana do Oscara. W roku 1980 wyemigrował wraz z żoną, aktorką Jadwigą Barańską, do USA. W 2002 roku nakręcił film "Chopin. Pragnienie miłości."

Urodzony w 1917 roku w Wiedniu, a zmarły w 2012 r. w Warszawie, reżyser teatralny i dyrektor teatru, pisarz, pedagog. W 1939 roku ukończył wydział reżyserii Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie, pod kierunkiem Leona Schillera. Zadebiutował w rodzinnym Lwowie pod okupacją sowiecką. "Panną Maliczewską" Gabrieli Zapolskiej (1941) w Polskim Teatrze Dramatycznym. Brał udział w powstaniu warszawskim, po jego upadku został uwięziony w stalagu. Pracował w kamieniołomach w górach Harzu.

Po wojnie wrócił do Polski. W 1946 został kierownikiem Teatru Kameralnego Domu Żołnierza w Łodzi, gdzie reżyserował do 1949 i należał do kierownictwa Teatru. W latach 1949–1981 był dyrektorem Teatru Współczesnego w Warszawie, a reżyserował w nim do roku 2001. W "Seksmisji", filmie Juliusza Machulskiego, Wiesław Michnikowski zadedykował graną przez siebie rolę "Jej Ekscelencji" właśnie jemu. Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Był mężem Bronisławy Kreczmar i ojcem Jerzego Axera, filologa klasycznego. Był też związany z aktorką Zofią Mrozowską, z którą miał syna Andrzeja Axera, socjologa i szefa zakładu psychiatrycznego Columbia Care Services w Portland (Oregon).

Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie w wieku 95 lat.  Sporadycznie realizował spektakle w Teatrze Telewizji. Reżyserował na scenach niemieckojęzycznych, zwłaszcza w Wiedniu, gdzie od 1972 roku był reżyserem-gościem. Opublikował trzy tomy felietonów "Listy ze sceny" (1955, 1957) i "Sprawy teatralne" (1966) oraz cztery serie "Ćwiczeń pamięci" (1984, 1991, 1998, 2003).

Urodzony w roku 1947 w Poznaniu, scenarzysta, reżyser filmowy i teatralny, prozaik, pedagog. Ukończył Wydział Reżyserski PWSFTviT w Łodzi, przedstawiciel nurtu kina kreacyjnego, twórca nagradzanych na festiwalach filmów telewizyjnych i kinowych (m.in. "Aria dla atlety" 1979, "Wizja lokalna 1901" 1980, "Wahadełko" 1981, "Magnat" 1986, seriale telewizyjne" Biała wizytówka", "Przedwiośnie" 2001). Znany  z tzw. filmów „z kluczem”, przyciągających uwagę widza plastycznym bogactwem obrazu (m.in. "Bal na dworcu w Koluszkach" 1989). Współpracował z Teatrami Starym w Krakowie i Dramatycznym w Warszawie oraz Teatrem Telewizji, dziekan Wydziału Reżyserii Filmowej i Telewizyjnej PWSFTviT w Łodzi na kadencję 2008-2012.

Urodzona w 1935 roku w Łodzi. Absolwentka PWST w Łodzi (1958). Występowała na deskach Teatru Klasycznego (1959-66) i Teatru Polskiego (1966-72) w Warszawie. Wzięła udział w ponad trzydziestu spektaklach Teatru Telewizji. Największą sławę przyniosła jej rola Barbary Niechcic w adaptacji powieści "Noce i dnie" Marii Dąbrowskiej, jak również w kreacji tytułowej w filmie "Hrabina Cosel". Jest też aktorką Teatru Telewizji. Grała w nim Siostrę Marię w "Chłopcach" Stanisława Grochowiaka (reż. Tadeusz Jaworski 1966) oraz Mademoiselle w "Asmodeuszu" François Mauriaca (reż. Jan Bratkowski, 1968). Prywatnie żona reżysera Jerzego Antczaka. W 1978 roku wraz z mężem wyemigrowała do USA, skąd powróciła do Polski na początku lat 90. Jest współautorką scenariusza, współreżyserem filmu w reż. Antczaka "Chopin. Pragnienie miłości", w którym zagrała również rolę matki Chopina.

Urodzony w roku 1945 w Przeworsku aktor teatralny, filmowy i telewizyjny. W 1968 otrzymał dyplom ukończenia Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej
im. Leona Schillera w Łodzi. Występował w teatrach: Nowym w Łodzi (1968–1979), im. Stefana Żeromskiego w Kielcach (1993), Sceny na Piętrze w Poznaniu (1996), w serialach wojennych – "Stawka większa niż życie" (1968) i "Czterej pancerni i pies" (1970). Na kinowym ekranie zadebiutował w dramacie fantasy Wojciecha Hasa "Sanatorium pod Klepsydrą" (1973) u boku Gustawa Holoubka. Stał się cenionym aktorem drugiego planu. Wystąpił gościnnie w popularnych sitcomach "13 posterunek" (1998) i "Lokatorzy" (2002) oraz serialach kryminalnych "Kryminalni" (2004) i "Fala zbrodni" (2006). Wielokrotnie nagrywał także role dubbingowe. Jego najsłynniejszą rolą dubbingową jest lew Skaza z filmu Walta Disneya "Król Lew" z 1994 roku.

Urodził się w 1929 roku w Warszawie, a zmarł w 1987 roku w Essen (Niemcy). Reżyser filmowy, scenarzysta, aktor. Absolwent Wydziału Reżyserii PWSF w Łodzi, który ukończył w 1954 roku, jednak dyplom uczelni uzyskał dwadzieścia lat później. Zaczynał jako asystent reżysera na planie "Godzin nadziei" (1955) Jana Rybkowskiego oraz "Szkiców węglem" (1956) Antoniego Bohdziewicza. W 1965 wyreżyserował serial "Kapitan Sowa na tropie" z Wiesławem Gołasem w roli tytułowej.

W latach 70. i 80. Bareja zaczął realizować filmy utrzymane w tonie prześmiewczym i kpiarskim, ukazujące za pomocą satyry i przejaskrawienia różne absurdy w codziennym życiu Polaków. Do takich należą "Poszukiwany poszukiwana" (1973), "Nie ma róży bez ognia" (1974), "Brunet wieczorową porą" (1976) i "Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz" (1978), wszystkie według scenariuszy własnych bądź pisanych we współpracy z satyrykiem Jackiem Fedorowiczem lub Stanisławem Tymem. Bareja grał w nich role epizodyczne. W 1980 roku powstał jego najgłośniejszy film "Miś", uznawany dziś za kultowy. W latach 80. wyreżyserował także dwa popularne seriale: "Alternatywy 4" (1983) oraz "Zmiennicy" (1986). Pośmiertnie uhonorowano go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006) oraz specjalną nagrodą Złotej Kaczki w kategorii reżyser komediowy stulecia (2008).

Andrzej Bartkowiak urodził się w Łodzi w 1950 roku. Operator filmowy i reżyser, jeden z najbardziej cenionych polskich operatorów w Hollywood. Ukończył XXI Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Prusa w Łodzi oraz Wydział Operatorski Łódzkiej Szkoły Filmowej. W 1972 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie najpierw pracował w przemyśle reklamowym, a potem jako operator obrazów niezależnych twórców. Ma w dorobku zdjęcia do m.in. filmów "Książę Wielkiego Miasta" (1981), "Czułe słówka" (1983), "Honor Prizzich" (1985), "Adwokat diabła" (1997), "Speed: Niebezpieczna prędkość" (1994) "Gatunek" (1995). Wyreżyserował m.in. "Romeo musi umrzeć" (2000), "Mroczna dzielnica" (2001).

Urodzony w roku 1920 w Wołkowysku, a zmarły w roku 1992 w Łodzi aktor teatralny i filmowy. Aktor charakterystyczny, znany m.in. z roli kasiarza w filmie "Ewa chce spać" i wachmistrza Luśni w "Przygodach pana Michała". Zagrał w ponad 60 filmach i wielu spektaklach Teatru Telewizji. Użyczał też głosu postaciom animowanym, np. słoniowi w filmie i serialu "Proszę słonia". Absolwent Studia Aktorskiego Galla w Gdańsku (1946) i Szkoły Filmowej w Łodzi. Poszedł w ślady ojca, który również był aktorem. Jest patronem łódzkiego Teatru Małego, ojcem radiowej dziennikarki łódzkiej, Anny Benoit-Kołosko. Syn, Mariusz Benoit, jest także aktorem. Ludwik Benoit został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Komunalnym Doły w Łodzi.

Urodził się w 1933 r. w Wilnie, zmarł  w 2004 r. w Bydgoszczy. Reżyser filmowy, telewizyjny oraz teatralny, scenarzysta. Absolwent Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi (1955). Po studiach pracował jako asystent Wojciecha Jerzego Hasa przy realizacji "Pętli" (1957), a następnie jako II reżyser "Lunatyków" (1959) i "Drogi na Zachód" (1961) Bohdana Poręby, "Mojego starego" (1962) i "Zbrodniarza i panny" (1963) Jerzego Nasfetera oraz "Pierwszego dnia wolności" (1964) Aleksandra Forda. Zadebiutował w 1965 roku nowelową komedią sportową "Zawsze w niedzielę".

Największe sukcesy przyniosą mu właśnie realizacje telewizyjne: "Przez dziewięć mostów" (1971) ekranizacja powieści Nagi sad Wiesława Myśliwskiego, "Chłopcy" (1973) filmowa adaptacja słynnego dramatu Stanisława Grochowiaka, "Katastrofa" (1974) i "Karuzela" (1974) odcinki współczesnego cyklu "Najważniejszy dzień życia" oraz seriale - "Lalka" (1977) wg Bolesława Prusa i "Kanclerz" (1989). Po prozę Wiesława Myśliwskiego sięgnął jeszcze w niezwykle udanej telewizyjnej "Drodze" (1980) oraz w swym ostatnim filmie "Kamień na kamieniu" (1995). Rozgłos przyniosła mu – jako pierwszy polski film erotyczny – "Thais" (1983), ekranizacja powieści Anatole’a France’a, a uznanie  "Cudzoziemka" (1986), efektowna adaptacja prozy Marii Kuncewiczowej, z Ewą Wiśniewską w roli tytułowej.

Urodzony w roku 1950 w Zagórzu Śląskim aktor, operator i reżyser filmowy, wykładowca w szkołach filmowych. Ukończył Wydział Operatorski na PWSFTviT w Łodzi (1982). W latach 1992-1994 był współwydawcą magazynu "Film na Świecie". Od 2003 jest członkiem Europejskiej Akademii Filmowej. Od 2008 roku członek Rady Państwowego Instytutu Sztuki Filmowej. Dorobek Jacka Bławuta jako dokumentalisty obejmuje ponad pięćdziesiąt tytułów. Największy rozgłos zdobył pełnometrażowy film "Nienormalni" (1990) głęboko humanitarna, fabularyzowana opowieść o dzieciach specjalnej troski, zrealizowana z ich aktorskim udziałem. Jest autorem zdjęć do kilku filmów fabularnych Marka Koterskiego (m.in. "Dzień świra"), a także "Dekalogu X" w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego.

Urodziła się w roku 1962 w Łodzi. Aktorka teatralna i filmowa. W roku 1984 ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Filmową, Telewizyjną i Teatralną im. Leona Schillera w Łodzi. Po skończeniu szkoły aktorskiej występowała w Teatrze im. Mickiewicza w Częstochowie. W 1984 roku zadebiutowała na ekranie rolą narzeczonej Urbanka w miniserialu "Rozalka Olaboga". Popularność przyniosła jej rola Katarzyny Solskiej w komediach filmowych: "Kogel-mogel" (1988) i "Galimatias, czyli kogel-mogel II" (1989) Romana Załuskiego. Występowała także w Teatrze Telewizji (m.in. w sztuce "Wyrok na Franciszka Kłosa" Andrzeja Wajdy). W 1994 roku za rolę w "Cudownym miejscu" zdobyła nagrodę na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Za rolę w "Jasminum" odebrała Złotą Podkowę na festiwalu Wakacyjne Kadry w 2006 roku. Była żoną reżysera Jana Jakuba Kolskiego, który często obsadzał ją we własnych filmach.

właśc. Bohdan Eugène Junod.

Urodził się w roku 1899 w Genewie, zmarł w roku 1943 w Kotłasie. Aktor filmowy, rewiowy i teatralny. Syn Polki i Szwajcara, reżyser, scenarzysta, tancerz, piosenkarz i producent filmowy. W 1903 r. rodzice aktora, Junodowie pojawili się w Łodzi, gdzie T. Junod poznał innego podobnego przedsiębiorcę – propagatora sztuki filmowej – Edwarda Juliusza Vortheila, z którym zawiązał spółkę kinową. Najpierw, na kilka miesięcy 1903 r., wydzierżawili od braci Krzemińskich ich "Gabinet Iluzji", kino przy Piotrkowskiej 17. Stąd przenieśli się na Piotrkowską 21, gdzie z frontowym wejściem utworzyli Teatr Iluzji "Urania" z salką na 30 osób. W 1907 r. zbudowali specjalny drewniany budynek kino-teatralny na zapleczu domów u zbiegu obecnych ulic Piotrkowskiej i S. Jaracza (obecnie w tym miejscu dom handlowy "Magda"), do którego przenieśli swoją "Uranię". O miejscu tym, jako swoim ulubionym, wspomina Julian Tuwim. Żona T. Junoda w pobliżu, przy ul. Piotrkowskiej otworzyła restaurację "Masque". Aktor przez całe życie zachował obywatelstwo Szwajcarii (co przyczyniło się do jego śmierci), jednak fakt ten nie był powszechnie znany w okresie międzywojennym.

Zagrał w ponad 30 filmach. Grał zarówno role amantów, tragiczne, komediowe i w filmach muzycznych. Śpiewane przez niego w filmach piosenki stawały się w Polsce szlagierami. W latach 30. zaczął pisać scenariusze, a tuż przed wybuchem II wojny światowej zaczął reżyserować filmy, w których grał główne role. Był producentem i jednym ze współwłaścicieli (od 1931 r.) wytwórni filmowej B.W.B. (skrót od nazwisk właścicieli Bodo, Waszyński i Brodzisz), która zrealizowała m.in. "Bezimiennych bohaterów" (1932) i "Głos pustyni" (1932) oraz właścicielem od 1933 r. wytwórni „Urania-Film” Po ataku III Rzeszy na ZSRR został aresztowany przez NKWD i odtransportowany do łagru w Kotłasie, w którym zmarł z wycieńczenia i głodu 7 października 1943 roku. Najbardziej znane filmy z jego udziałem to: "Czy Lucyna to dziewczyna?" (1934) , "Czarna perła" (1934), "Książątko" (1937), "Uwaga szpieg" (1939).

właśc. Jerzy Burger-Naum.

Urodzony w 1910 r. w Rostowie nad Donem, a zmarły 1989 r. w Warszawie. Reżyser filmów dokumentalnych, pedagog, dziennikarz. Był pierwszym polskim dokumentalistą, który otrzymał nagrodę na MFF w Cannes za film "Powódź". Po wojnie był profesorem PWST w Łodzi. W latach 1944-1948 pełnił funkcję redaktora Polskiej Kroniki Filmowej, współpracował z Wytwórnią Filmową Czołówka. Jego gwiazdę w Alei Gwiazd w Łodzi odsłonił w 2005 roku Andrzej Wajda.

Urodził się w roku 1916 w Łodzi, zmarł w 2000 roku w Paryżu. Prozaik, eseista, autor scenariuszy filmowych. Brandysowie byli właścicielami banku w Łodzi. Kazimierz - i o cztery lata starszy brat Marian - uczęszczali do szkoły Zgromadzenia Kupców Miasta Łodzi. Jako scenarzysta zadebiutował w 1961 roku, adaptując na język filmu, wspólnie z Andrzejem Wajdą, powieść "Samson", historię Żyda przeżywającego prawdziwą gehennę w okupowanej Warszawie. 
W roku 1962 napisał Brandys scenariusz oraz dialogi na podstawie swojego opowiadania "Jak być kochaną", który zekranizował Wojciech Jerzy Has. Z Hasem spotkał się Brandys raz jeszcze na filmowym planie, pisząc dialogi do jego ekranizacji "Lalki" (1968) Bolesława Prusa. Także blisko współpracował z Jerzym Rybkowskim, pisząc scenariusze do dwóch jego filmów o tematyce współczesnej: kinowego "Sposobu bycia" (1965) oraz telewizyjnego "Bardzo starzy oboje" (1967).

Urodziła się w 1941 r. w Skotnikach. Aktorka filmowa, zadebiutowała w komedii Antoniego Bohdziewicza "Kalosze szczęścia", zagrała też u boku Zbyszka Cybulskiego w filmie "Ich dzień powszedni" z 1963 w reżyserii Aleksandra Ścibora-Rylskiego. Rola fenickiej kapłanki Kamy w "Faraonie" (1966) Jerzego Kawalerowicza otworzyła jej drogę do kariery, a Krzysi w "Panu Wołodyjowskim" zapewniła wielką popularność. W tym czasie, w 1967, ukończyła studia na Wydziale Aktorskim PWSTiF w Łodzi.

Urodził się w 1943 r. w Warszawie. Reżyser filmowy i telewizyjny oraz pisarz i scenarzysta. Studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim i reżyserię w PWSFTviT w Łodzi, którą ukończył w 1973 roku. Autor opowiadań publikowanych w prasie literackiej oraz trzech powieści: "Przesłuchanie" (1983), "Przyznaję się do winy" (1985), "Sól i pieprz" (2000). Zanim zadebiutował – razem z Januszem Dymkiem – pełnometrażowym filmem fabularnym "Kobieta i kobieta" (1979), współpracował z Krzysztofem Zanussim przy "Iluminacji" (1972) oraz Danielem Szczechurą przy animacjach – "Hobby" (1968) i "Desant" (1986), a także nakręcił kilka dokumentów, m.in. "Maraton" (1971), "Smak muzyki" (1976). W 2009 roku w filmie "Generał Nil" (nagrody m.in. w Chicago, Hanowerze, Houston) zrekonstruował ostatnie lata życia legendarnego dowódcy Kedywu Armii Krajowej generała brygady Augusta Emila Fieldorfa, ps. "Nil", a trzy lata później zrealizował "Układ zamknięty" – historię opartą na prawdziwych wydarzeniach. W 2013 roku otrzymał na festiwalu Solanin Film Festiwal nagrodę Mocnego Solanina "za bezkompromisowe kino, za odwagę, konsekwencję i determinację przy tworzeniu autorskiego kina".

Sylwester Chęciński urodzony w 1930 r. w Suścu k. Tomaszowa Lubelskiego, polski scenarzysta i reżyser filmowy, absolwent Wydziału Reżyserii łódzkiej PWSF. Reżyser m.in. filmów: "Historia żółtej ciżemki", "Tylko umarły odpowie", "Sami swoi", "Nie ma mocnych", "Kochaj albo rzuć", "Wielki Szu" (1982) "Rozmowy kontrolowane" (1991).

Urodził się w 1927 roku w Tomaszowie Mazowieckim. Reżyser, scenarzysta, producent filmowy. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi na Wydziale Reżyserii (1954). Zaczynał jako asystent reżysera, m.in. przy filmie "Podhale w ogniu" (1955) w reżyserii Jana Batorego. Debiut reżyserski i scenariuszowy "Ewa chce spać" (1957) przyniósł mu Złotą Muszlę na Festiwalu w San Sebastian. Kolejne filmy Chmielewskiego stały się wydarzeniem na gruncie rodzimej kinematografii. Jego trzyczęściowa farsa "Jak rozpętałem II wojnę światową" (na podstawie powieści Kazimierza Sławińskiego, z niezapomnianą rolą Mariana Kociniaka, 1969) należy do najchętniej oglądanych polskich filmów. W swoim dorobku miał szereg kultowych komedii: "Walet pikowy" (1960), "Gdzie jest generał…" (1963), "Pieczone gołąbki" (1966), "Nie lubię poniedziałku" (1971), "Wiosna panie sierżancie" (1974).

Urodzony w  roku 1926 w Słonimiu, zmarł w roku 2009 w Łodzi. Reżyser i scenarzysta filmowy, absolwent Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi, reżyser seriali "Dyrektorzy" (1975) "Blisko, coraz bliżej" (1982-1986) oraz "Daleko od szosy" (1976), do którego napisał też scenariusz.

Urodzony w roku 1953 w Łodzi, a zmarły w roku 2007 w Suchawie. Aktor teatralny i filmowy, reżyser teatralny, dramaturg i prezenter telewizyjny. Znany głównie z ról w filmach Juliusza Machulskiego: dwóch częściach komedii "Vabank" oraz "Kingsajz". Ponadto prowadził w TVP1 w latach 2000-2004 teleturniej "Kochamy polskie seriale", który był nagrywany w lubelskim studio TVP. Uczęszczał do III LO im. Tadeusza Kościuszki w Łodzi. W latach 1993–1996 pełnił stanowisko dyrektora Teatru Nowego w Łodzi. Był także dramaturgiem. Prapremiera jego komedii "Romanca" miała miejsce w 1986, w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie. Zmarł tragicznie porażony prądem w garażu.

Urodzony w roku 1921 w Cieszynie, a zmarły w roku 2001 w Warszawie, operator i reżyser filmowy. W 1950 roku Chodura ukończył Wydział Operatorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi. Znalazł się w ekipie pierwszego polskiego powojennego pełnometrażowego filmu fabularnego – "Zakazane piosenki" Leonarda  Buczkowskiego. Ważny etap w początkach jego drogi zawodowej stanowiła współpraca z reżyserem Aleksandrem Fordem i czechosłowackim autorem zdjęć Jaroslavem Tuzarem przy "Młodości Chopina" (1951) w charakterze operatora kamery, a przy barwnej "Piątce z ulicy Barskiej" (1953) – współautora zdjęć. Chodura pracował przy kilkunastu filmach – m.in. "Krzyżakach" Aleksandra Forda (1960), "Na srebrnym globie" Andrzeja Żuławskiego (1976-1978 i 1987, prem. 1988).

Urodził się w roku 1955 w Tarnowskich Górach. Operator filmowy, absolwent Wydziału Operatorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Laureat licznych nagród i wyróżnień filmowych w tym Nagrody za zdjęcia na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w 1984 roku za film pt. "Wir" oraz Prix Italia w kategorii programów telewizyjnych za obraz pt. "Z Moskwy do Pietuszek z Wieniediktem Jerofiejewem". Współpracował z Krzysztofem Ptakiem, stosował w obrazie tzw. niski klucz z dominantą zacienionych partii. Ojciec operatora filmowego i producenta muzycznego Michała "Ajrona" Dąbala.

Urodził się w roku 1924 w Kowlu, a zmarł w roku 2002 w Warszawie. Reżyser i aktor teatralny, minister kultury i sztuki w latach 1993–1996, poseł na Sejm II kadencji. Ukończył gimnazjum w Rzeszowie, a w 1946 zdał eksternistyczny egzamin aktorski. W tym samym roku trafił do Teatru Wojska Polskiego w Łodzi, w którym występował do 1949. Jednocześnie studiował jako wolny słuchacz w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Łodzi.

W 1949 wspólnie z Januszem Warmińskim i "Grupą Młodych Aktorów" zorganizował warsztaty teatralne, podczas których powstał pomysł stworzenia nowoczesnego teatru politycznego, realizującego program realizmu socjalistycznego, działającego pod wspólnym kierownictwem reżyserów i aktorów. Idea ta została zrealizowana przez powołanie Teatru Nowego w Łodzi, którego działalność zainaugurowano wystawieniem 12 listopada 1949 socrealistycznej sztuki czechosłowackiej "Brygada szlifierza Karhana" Vaška Kani. W 1950 został dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru Nowego. 30 stycznia 1968  reżyserowaną przez Dejmka sztukę "Dziady" zdjęto z afisza. Ta decyzja wywołała protesty i demonstracje z udziałem studentów, poprzedzające wydarzenia marca 1968. Kazimierza Dejmka zaś usunięto z PZPR (do której należał od 1951), a następnie zwolniono ze stanowiska dyrektora Teatru Narodowego.

W 1988 roku Dejmek został prezesem ZASP-u. W latach 1993 - 1996 był ministrem kultury w rządzie Waldemara Pawlaka. Po latach powrócił do łódzkiego Teatru Nowego. Wyreżyserował tam "Sen Pluskwy" Tadeusza Słobodzianka (2001). Zmarł na kilka tygodni przed przygotowywaną premierą "Hamleta" Williama Szekspira.

Urodził się w 1953 roku w Łodzi, a zmarł w 2010 roku w Warszawie. Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1977). Debiutował w 1976 roku w serialu "Daleko od szosy" Zbigniewa Chmielewskiego. Zagrał w ponad 30 filmach i serialach, m.in. w "Akcji pod Arsenałem" (1977), "Wyroku śmierci" (1980) Witolda Orzechowskiego, "Prywatnym śledztwie" (1986) Wojciecha Wójcika, ale największe uznanie przyniosła mu jedna z głównych ról w "Szpitalu Przemienienia" (1978) Edwarda Żebrowskiego, ekranizacji wczesnej powieści Stanisława Lema. Dejmek był także producentem, m.in. "Operacji Samum" (1999) Władysława Pasikowskiego, oraz producentem wykonawczym, m.in. serialu "Ekstradycja" (1995-1998) i "Sfora" (2002) Wojciecha Wójcika. W latach 2005-2006 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Programu 1 Telewizji Polskiej odpowiedzialnego za produkcje filmowe i teatralne. Syn aktorki Danuty Mniewskiej i reżysera teatralnego Kazimierza Dejmka.

Urodził się w roku 1943 we Lwowie. Reżyser i scenarzysta, który debiutował w 1975 r. dokumentem "Tramwajem przez San Francisco". Współpracował jako drugi reżyser m.in. z Andrzejem Wajdą przy realizacji "Ziemi obiecanej" i z Januszem Morgensternem przy filmie "Trzeba zabić tę miłość". Na jego dorobek fabularny składają się przede wszystkim filmy psychologiczne i obyczajowe tworzone w latach 70. i 80., m.in.: "Zdjęcia próbne" (1977, współreżyseria z Agnieszką Holland i Pawłem Kędzierskim), "Długa noc poślubna" (film telewizyjny z 1977), "Bestia"(1978), "Laureat" (1978), "Wielki bieg" (1981), "Planeta krawiec" (1983), "Łuk Erosa" (1987). W ostatnich latach tworzył głównie filmy dokumentalne, w tym m.in. inscenizowaną nowelę "Tablice", będącą częścią dzieła filmowego „Solidarność, Solidarność”  przygotowanego dla uczczenia wydarzeń Sierpnia ’80.

Urodzony w roku 1948 w Łodzi, reżyser filmowy i telewizyjny, scenarzysta. Absolwent Wydziału Malarstwa Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi (1974) oraz Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi (1979). Do 1992 roku na emigracji w Stanach Zjednoczonych. Wybrane filmy: "Szuler", "Pułapka", "Kalipso", serial "Dom nad rozlewiskiem", "Tajemnica Twierdzy Szyfrów", "Sensacje XX wieku".

Urodzony w roku 1956 w Łodzi, polski dokumentalista, reżyser filmowy i radiowy, scenarzysta.

Urodzony w roku 1956 w Warszawie reżyser, scenarzysta, pisarz, rysownik, grafik, prozaik i autor oprawy plastycznej filmów animowanych. Profesor sztuki filmowej, wykładowca na Wydziale Operatorskim i Realizacji Telewizyjnej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi, Wydziale Animacji University College of Arts Crafts and Design Konstfack w Sztokholmie w Szwecji i Uniwersytecie Harvarda w USA. Przez wiele lat związany ze Studiem Filmowym Se-ma-for w Łodzi i Studiem Miniatur Filmowych w Warszawie. Jest jednym z najbardziej znanych i cenionych na świecie polskich twórców filmu animowanego.

Debiutował w Se-ma-forze filmem "Lykantropia" (1981). Następne filmy ukazały wspaniałe efekty zastosowanych przez niego technik animacyjnych. Najbardziej oryginalna z nich polegała na ryciu i zamalowywaniu rysunków wykonywanych na gipsowych płytach. W roku 2009 zrealizował "Las" – czarno-biały film eksperymentalny (aktorski z elementami animacji), o długości 75 minut. Jest również autorem teledysku zespołu Maanam do piosenki "Wieje piaskiem od strony wojny" (1995). Artysta wykonuje także animację użytkową, realizując czołówki programów telewizyjnych (m.in. Chimera, Magazyn Literacki, Magazyn Teatralny, Miliard w rozumie, Anima), czołówki festiwalowe (m.in. Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni), reklamy (m.in. logo dla Canal+ na stulecie kina), klipy (m.in. dla zespołu Maanam). Jako scenograf pracował m.in. przy realizacji filmów Jerzego Łukaszewicza "Przyjaciel wesołego diabła" (1986) i "Bliskie spotkania z wesołym diabłem" (1988). W teatrze współpracował z Romanem Polańskim i Grzegorzem Jarzyną.

Urodził się w 1929 roku w Uniejowie, a zmarł w 1984 roku w Białogardzie. Absolwent Wydziału Operatorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi (1954). Spośród ponad 50 filmów i seriali, przy których pracował w ciągu 30 lat kariery zawodowej (1954-1984), najlepiej znana i najwyżej ceniona jest "Ziemia obiecana" Andrzeja Wajdy (film kinowy - 1974, serial TV - 1975). Znalazł się wśród trzech autorów pamiętnych, barwnych i niezwykle ekspresyjnych zdjęć do tego arcydzieła, obok Witolda Sobocińskiego i Edwarda Kłosińskiego. Sfilmował m.in. sekwencję przyjazdu Anki (Anna Nehrebecka) z ojcem Karola Borowieckiego (Tadeusz Białoszczyński) do Łodzi. Dybowski był operatorem kamery filmów Aleksandra Forda, Andrzeja Kondratiuka, Janusza Nasfetera, Jerzego Passendorfera, Ewy i Czesława Petelskich, Stanisława Różewicza. Szwenkował też "Polowanie na muchy" Wajdy (1969).

Urodzona w 1958 roku we Wrocławiu. Operator filmowy, reżyserka, pedagog i scenarzystka filmów dokumentalnych. Do Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi dostała się w 1983 roku, razem z - między innymi - Pawłem Edelmanem i Władysławem Pasikowskim. Studiowała na dwóch wydziałach - reżyserskim i operatorskim. 

Profesor sztuk plastycznych i wykładowca Wydziału Operatorskiego i Realizacji Telewizyjnej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi oraz Wydziału Kompozycji Obrazu i Kinematografii Filmakademie Baden-Württemberg w Ludwigsburgu w Niemczech. Jest członkiem Europejskiej Akademii Filmowej oraz laureatką wielu prestiżowych nagród w kraju i za granicą.

W 2006 nominowana do Polskich Nagród Filmowych w kategorii Najlepszego Zdjęcia za film "W dół kolorowym wzgórzem". Jolanta Dylewska współpracowała z Agnieszką Holland przy nominowanym do Oscara filmie "W ciemności".

Najbardziej znane filmy: "Rozmowa z człowiekiem z szafy" (1993), "Królowa aniołów" (1999), "Głośniej od bomb" (2001), "Chłopiec na galopującym koniu" (2006), "Made in Poland" (2009)

Urodził się w 1956 roku w Zakopanem, a zmarł w roku 2016 w Barcelonie. Reżyser, scenarzysta, producent. Absolwent Wydziału Reżyserii PWSFTViT w Łodzi (1980), który zadebiutował filmem psychologicznym o tematyce żydowskiej "Kartka z podróży" (1983), nagrodzonym na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku Brązowymi Lwami. Następnie zrealizował przeznaczone dla młodej widowni" Cudowne dziecko" (1986), wielokrotnie nagradzane za scenografię oraz na festiwalach filmów dla dzieci i młodzieży.

Urodzony w roku 1941 w Krynicy operator filmowy, fotograf i reżyser. Absolwent Wydziału Operatorskiego łódzkiej Szkoły Filmowej. Przez wiele lat związany z Wytwórnią Filmów Oświatowych w Łodzi, gdzie stworzył wiele znakomitych filmów dokumentalnych. Niektóre jego dzieła uzyskały po kilkanaście nagród i wyróżnień na najbardziej liczących się festiwalach, np. "Hokej" i "Olimpiada". Jest autorem ok. 40 filmów krótkometrażowych, średniometrażowych i fabularnych oraz wystaw i albumów fotograficznych. Współpracował z reżyserem Pawłem Pawlikowskim przy jego filmach dokumentalnych, realizowanych – także dla BBC – w Rosji i Serbii.

Urodzony w roku 1958 w Łodzi, operator filmowy. Absolwent filmoznawstwa UŁ oraz Wydziału Operatorskiego łódzkiej Szkoły Filmowej. Laureat Hollywoodzkiej Nagrody Filmowej w kategorii „Operator roku” za 2005 rok oraz Nagrody za całokształt Europejskiej Federacji Operatorów Filmowych IMAGO. Współpracował m.in. z  Władysławem Pasikowskim, Romanem Polańskim, Andrzejem Wajdą, Jerzy Stuhrem.

Wybrana filmografia: "Kroll" (1991), "Psy" (1992), "Psy 2. Ostatnia krew" (1994), "Historie miłosne" (1997), "Kroniki domowe" (1997), "Demony wojny według Goi" (1998), "Operacja Samum" (1999), "Pan Tadeusz" (1999), "Zemsta" (2002), "Pianista" (2002), "Oliver Twist" (2005), "Katyń" (2007), "Autor widmo" (2010), "Rzeź" (2011), "Pokłosie" (2012), "Wenus w futrze" (2013), "Powidoki" (2016), "Wszystko gra" (2016).

Urodzony w roku 1938 we Włodawie, reżyser filmowy i scenarzysta, absolwent Wydziału Operatorskiego oraz Reżyserii PWSTiF w Łodzi. Wybrana filmografia: "Honor dziecka" (1976), "Ballada o ścinaniu drzewa" (1972), "Doktor Ewa" (1970).

Urodził się w 1941 roku w Stanisławowie. Reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny, scenarzysta, dramaturg, producent, pedagog. Absolwent Wydziału Malarstwa i Grafiki warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (1966) oraz Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1974). Był redaktorem graficznym miesięcznika "Magazyn Polski". Autor wielu sztuk teatralnych i telewizyjnych oraz słuchowisk radiowych, a także scenariuszy filmowych przeniesionych na ekran przez innych reżyserów, m.in. "Wielki bieg" (1981) Jerzego Domaradzkiego, "Baryton" (1984) Janusza Zaorskiego. Jako reżyser i scenarzysta zadebiutował w 1973 roku krótkometrażowym filmem telewizyjnym "Nocleg". W 1977 wyreżyserował film "Wodzirej" - sztandarowe dzieło kina moralnego niepokoju. Falk należy – obok Agnieszki Holland, Krzysztofa Kieślowskiego, Janusza Kijowskiego – do czołowych przedstawicieli kina moralnego niepokoju. W "Komorniku" (2005) powrócił do formuły kina zaangażowanego społecznie. Autor sztuk teatralnych i telewizyjnych oraz słuchowisk radiowych. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Wykładowca studium scenariuszowego "Wytwórnia Scenariuszy" działającego przy Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie.

Urodzony w roku 1924 w Łodzi, reżyser i scenarzysta filmowy. Od 1950 związany z Wytwórnią Filmów Oświatowych w Łodzi. Absolwent Wydziału Operatorskiego PWSTiF w Łodzi. Autor ponad 30 filmów dokumentalnych, twórca seriali dla młodzieży: "Gruby" (1972) "Siedem stron świata" (1975).

Urodził się w roku 1910 w Siedlcach, a zmarł w roku 1996 w Łodzi.Aktor teatralny i filmowy, reżyser, dyrektor teatrów, scenograf, dekorator teatralny. Po wojnie wiązał się kolejno z wieloma teatrami w Polsce m.in. we Wrocławiu, Poznaniu i Łodzi. Jego bratem stryjecznym był piosenkarz Mieczysław Fogiel, występujący pod pseudonimem Mieczysław Fogg. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Dołach w Łodzi.

właś. Mosze Lifszyc

Urodzony w roku 1908 w Kijowie, zmarł w roku 1980 w Naples. Reżyser filmowy i scenarzysta. W latach 1948–1968 wykładowca w łódzkiej Szkole Filmowej – jego uczniami byli m.in. Andrzej Wajda i Roman Polański. W latach 1954–1956 dziekan Wydziału Reżyserii tej uczelni, od 1969 na emigracji. Filmografia: "Pierwszy dzień wolności"(1964) "Krzyżacy" (1960), "Ósmy dzień tygodnia" (1958, premiera 1983), "Piątka z ulicy Barskiej" (1953) "Młodość Chopina" (1951), "Ulica Graniczna" (1948).

Urodził się w 1932 r. w Nowym Targu, a zmarł w 2018 r. w Konstancinie-Jeziornie. Aktor, poeta, prozaik i dramaturg. W 1959 ukończył Wydział Aktorski łódzkiej filmówki i w tym samym roku debiutował na scenie. Zawodowo związany był przede wszystkim ze scenami warszawskimi (od 1995 pozostawał bez etatu). Wielokrotnie nagradzany za swoje kreacje teatralne m.in. na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych za rolę Konrada w "Wyzwoleniu" S. Wyspiańskiego i Hrabiego w "Nie-Boskiej komedii" Z. Krasińskiego. Miał w swoim dorobku przeszło sto ról w filmie i w Teatrze Telewizji. Był też autorem sztuk teatralnych, wierszy i opowiadań publikowanych w czasopismach kulturalnych. Wybrane filmy: "Pan Tadeusz" (1999, reż. A. Wajda), "Klejnot wolnego sumienia" (1981, reż. G. Królikiewicz), "Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy" (1981, odc. 4 i 5), "Królowa Bona" (1980, reż. J. Majewski), "Polonia Restituta" (1980, reż. B. Poręba), "Dyrygent" (1979, reż. A. Wajda).

Urodził się w 1939 roku w Dąbrowie Górniczej. Aktor teatralny, filmowy. Do szkoły teatralnej zdawał czterokrotnie, pracując w Teatrze Lalek w Będzinie pod okiem słynnego reżysera Jana Dormana. Państwową Wyższą Szkołę Filmową Telewizyjną i Teatralną w Łodzi ukończył w roku 1965 jako jeden z najlepszych studentów. Studiował na Wydziale Aktorskim PWSFTiT w Łodzi (1961–1965), dyplom uzyskał w roku 1971. Debiutował w filmie Marii Kaniewskiej "Panienka z okienka" (1964) w roli Pietrka. Jako aktor występował w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi, od 1970 w teatrach warszawskich. W 2003 został wykładowcą PWSFTiT w Łodzi.
W 2008 otrzymał tytuł naukowy profesora sztuk teatralnych. 7 października 2016 został uhonorowany tytułem doktora honoris causa Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi.

Spektakle: "Igraszki z diabłem" (reż. Tadeusz Lis, 1980), jako diabeł Omnimor; "Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna" (reż. Olga Lipińska, 1985) jako Mate Bukara; "Zapomniany diabeł" (reż. Tadeusz Lis, 1985), jako diabeł Trepifajksel, później Maciej; "Opowieści Hollywoodu" (reż. Kazimierz Kutz, 1987), jako Odon von Horvath.

Wybrane filmy: "Ucieczka z kina Wolność" – jako cenzor Rabkiewicz (1990); Trzy kolory:
"Biały" – jako Mikołaj (1993); "Żółty szalik" – jako bohater (2000); "Jasminum" – jako brat Zdrówko (2006); "Body/Ciało" – jako prokurator (2015). Ma swoją gwiazdę w łódzkiej Alei Gwiazd.

Urodzony w 1928 r. w Łodzi, zmarł w 2014 r. w Zgierzu. Reżyser, scenarzysta, autor sztuk dla dzieci. W latach 50–tych kierownik literacki oraz reżyser w Teatrze Lalek Pinokio w Łodzi, w latach 1968–1975 dyrektor i kierownik artystyczny łódzkiego Se-ma-fora. Współtwórca filmów dla dzieci, m.in. "Miś Uszatek", "Trzy misie", "W krainie czarnoksiężnika Oza", "Złoty dzban", "Mamo, czy kury potrafią mówić?".

Urodzony w 1952 r. w Warszawie. Reżyser, scenarzysta i pedagog. W 1979 r. ukończył Wydział Reżyserii PWSFTviT w Łodzi. W 2008–2012 rektor Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Dyrektor Teatru Powszechnego im. Zygmunta Hübnera w Warszawie w latach 2011–2013. Największymi sukcesami Glińskiego były filmy: "Cześć Tereska", który zdobył nagrodę na 26. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni i "Wróżby kumaka" na podstawie książki Güntera Grassa. 17 kwietnia 2008 został wybrany na stanowisko rektora PWSFTviT. Funkcję tę sprawował do 2012 r.

Urodzony w 1946 roku w Chrzanowie. Reżyser teatralny, dyrektor teatrów, aktor filmowy, teatralny i telewizyjny, pedagog, profesor sztuk teatralnych. W Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi występował w latach 1979–1981 a w latach 1999–2002 był dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Nowego w Łodzi. Wyreżyserował wiele nagradzanych spektakli teatralnych oraz telewizyjnych, m.in. "Opis obyczajów" Jędrzeja Kitowicza w Teatrze STU (1990), "Trans-Atlantyk" Witolda Gombrowicza w Teatrze im. Stefana Jaracza, Teatrze im. Juliusza Słowackiego i Teatrze Telewizji, "Prorok Ilja" Tadeusza Słobodzianka w Teatrze Nowym w Łodzi.

Urodzony w 1928 roku, a zmarły w 1986 r. w Warszawie. Aktor filmowy i teatralny. W latach 1947-49 statystował na scenach Sosnowca i Katowic. Od 1975 do śmierci był aktorem Teatru im. Jaracza w Łodzi. Zagrał m.in. w serialu "Dom", "Jak rozpętałem II wojnę światową", w filmach "Ballada o Januszku", "Pastorale Heroica" oraz "Katastrofa w Gibraltarze". Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Dołach w Łodzi.

Urodził się w 1962 roku w Cieszynie. Reżyser teatralny i filmowy, scenarzysta, grafik, realizator telewizyjny, profesor sztuk filmowych, rektor PWSFTviT w Łodzi w kadencjach 2012–2016 i 2016–2020. W 1984 ukończył Historię Sztuki na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w 1991 został absolwentem Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Od 1989 zawodowo związany z tą uczelnią, początkowo jako asystent, następnie wykładowca. W 2006 otrzymał tytuł profesora sztuk filmowych, a w 2012 objął stanowisko rektora PWSFTviT. W 2016 został wybrany na drugą kadencję na to stanowisko. Reżyser teatralny w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi, współpracował również m.in. z teatrami warszawskimi i Teatrem Telewizji.

Wybrane realizacje teatralne: "Makbet" Williama Szekspira – Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi (2008), "Zmierzch" Isaaka Babla – Teatr Studyjny przy PWSFTviT w Łodzi (2009), "Dybuk" Szymona Anskiego – Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi (2010), "Słowo" Kaja Munka – Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi (2011), "Posprzątane" Sarah Ruhl – Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi (2012).

Urodził się w 1925 roku w Krakowie, a zmarł w 2000 roku w Łodzi. Reżyser filmowy, scenarzysta, pedagog. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Po ukończeniu Kursu Przysposobienia Filmowego w Krakowie (1946) rozpoczął pracę w warszawskiej Wytwórni Filmów Dokumentalnych. W latach 1951-1956 pracował w Wytwórni Filmów Oświatowych w Łodzi, realizując filmy dokumentalne, oświatowe i instruktażowe. W latach 1981-87 był kierownikiem artystycznym Zespołu Filmowego Rondo. Od 1974 roku pracował na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, w latach 1989-1990 był jego dziekanem, a w latach 1990-1996 pełnił funkcję rektora tej uczelni.

W 1957 roku nakręcił pierwszy film pełnometrażowy - "Pętla", ekranizacja głośnego opowiadania Marka Hłaski. Wyreżyserował "Pożegnania" (1958) Stanisława Dygata, "Jak być kochaną" (1962) Kazimierza Brandysa, "Rękopis znaleziony w Saragossie" (1964) Jana Potockiego, "Szyfry" (1966) Andrzeja Kijowskiego, "Lalkę" (1968) Bolesława Prusa czy "Sanatorium pod Klepsydrą" (1973) Brunona Schulza. W swych ostatnich filmach sięgał po literaturę zagraniczną: "Nieciekawa historia" (1982) to ekranizacja opowiadania Antoniego Czechowa, "Osobisty pamiętnik grzesznika przez niego samego spisany" (1985) – adaptacja prozy Jamesa Hogga, a "Niezwykła podróż Baltazara Kobera" (1988) – Fredericka Tristana.

Urodzony w 1924 roku w Gnieźnie, zmarł w roku 1994 w Warszawie. Reżyser i scenarzysta filmowy, od 1950 związany z Wytwórnią Filmów Fabularnych w Łodzi, w współzałożyciel i pierwszy dyrektor Studia Filmów Lalkowych w Tuszynie koło Łodzi (późniejszy Semafor). współpracował m.in. z Janem Brzechwą, Jarosławem Iwaszkiewiczem, Krzysztofem Komedą.

Wybrane filmy animowane: "Janosik" (1954), "Cyrk" (1954), "Zmiana warty" (1958); wybrane filmy fabularne: "Szczęściarz Antoni" (1960), "Pejzaż z bohaterem" (1970), "Dwoje bliskich obcych ludzi" (1974), "Doktor Judym" (1975), "Prom do Szwecji" (1979).

Urodzony w 1938 r. w Łodzi. Operator filmowy, absolwent Wydziału Operatorskiego PWSTiF w Łodzi. Wybrana filmografia: "07 zgłoś się" (1976–87), "Życie Kamila Kuranta" (1982).

Urodzony w roku 1937 w Krakowie, operator filmowy. Absolwent Wydziału Operatorskiego łódzkiej PWSFTviT, współpracował przy etiudach Zanussiego i Polańskiego. Od 1966 na emigracji, pracuje głównie w Hollywood. Wybrana filmografia: "Nocny kowboj" (1969, reż. John Schlesinger), "Narkomani" (1971), "Bezbronne nagietki" (1972 reż. Paul Newman), "Zabić księdza" (1988, reż. Agnieszka Holland), "Fresh" (1994), "Dym" (1995, reż. Wayne Wang, Paul Auster), "Brooklyn Boogie" (1995, reż Wayne Wang, Paul Auster).

Urodzony w roku 1945 w Katowicach. Operator, reżyser i scenarzysta filmowy. Członek Polskiej Akademii Filmowej. Absolwent Wydziału Operatorskiego łódzkiej PWSFTviT, współpracował m.in. z Krzysztofem Kieślowskim, Jerzym Kawalerowiczem, Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Zanussim. Od lat 90–tych pracuje także za granicą.

Wybrana filmografia, zdjęcia: "Jeszcze słychać śpiew i rżenie koni..." (1971, reż. Wojciech Marczewski), "Bilans kwartalny" (1974, reż. Krzysztof Zanussi), "Dyrygent" (1979, reż. Andrzej Wajda), "Krótki film o zabijaniu" (1987, reż. Krzysztof Kieślowski), "Podwójne życie Weroniki" (1991, reż. Krzysztof Kieślowski), "Trzy kolory. Niebieski" (1993, reż. K.Kieślowski), "Gattaca – szok przyszłości" (1997, reż. Andrew Niccol), "Dowód życia" (2000, reż. T. Hackford), "Helikopter w ogniu" (2001, reż. Ridley Scott), "Król Artur" (2004, reż. Antoine Fuqua), "Harry Potter i Zakon Feniksa" (2007, reż. David Yates), "1920 Bitwa warszawska" (2011, reż. Jerzy Hoffman), "Opowieść o miłości i mroku" (2015, reż. Natalie Portman).

Wybrana filmografia, reżyseria: "Nauka latania" (1978), "Enak" (1992, także scenariusz).

Urodziła się w 1923 r. w Warszawie, gdzie w 2017 roku. Aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna. Aresztowana i oskarżona o współpracę z podziemiem i pomoc rodzinie żydowskiej. Przez 7 miesięcy więziona na Pawiaku w Warszawie. Wzięła udział w powstaniu warszawskim, przyłączając się do niego już 1 sierpnia. Była łączniczką dowództwa batalionu "Kiliński", pod pseudonimem "Alina". Po wojnie trafiła do łódzkiego Teatru Syrena, grała w kabarecie Gong. Wypatrzona w Syrenie przez asystenta Leonarda Buczkowskiego znalazła się na planie "Zakazanych piosenek" (1946).
W 1946 roku ukończyła Szkołę Tańca Artystycznego Janiny Mieczyńskiej w Łodzi. W 1948 roku zdała aktorski egzamin eksternistyczny. Zagrała w kilkunastu filmach, serialach i spektaklach m.in "Podróż za jeden uśmiech" (1972), "Rozmowy kontrolowane" (1971), "Wojna domowa" (1966), "Lalka" (1977).

Urodzony w 1924 roku w Krakowie, a zmarły w 2009 r. w Warszawie, operator filmowy, reżyser i pedagog. W 1953 ukończył studia na Wydziale Operatorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi. Pracę w filmie fabularnym rozpoczął w 1951 jako asystent operatora obrazu w filmie "Gromada" (1951) w reżyserii Jerzego Kawalerowicza. Pracował jako II operator m.in. przy "Celulozie" (1953) i "Pod gwiazdą frygijską" (1954) Kawalerowicza. Jako autor zdjęć zadebiutował filmem "Zimowy zmierzch" (1957), w reżyserii Stanisława Lenartowicza. W późniejszych latach jako operator współpracował m.in. z Wojciechem J. Hasem ("Pętla", "Pożegnania", "Rękopis znaleziony w Saragossie"), Aleksandrem Fordem ("Krzyżacy"), Andrzejem Wajdą ("Bramy raju"), Tadeuszem Konwickim ("Jak daleko stąd, jak blisko"), Tadeuszem Chmielewskim ("Nie lubię poniedziałków") i Jerzym Gruzą ("Wojna domowa", "Czterdziestolatek"). Od 1963 pracował jako wykładowca w PWSFTviT. Od 1982 profesor nadzwyczajny sztuki filmowej. W latach 1964–2005 był opiekunem pedagogicznym i artystycznym kilkudziesięciu etiud studenckich. Po 1987 wycofał się z pracy operatorskiej poświęcając się działalności pedagogicznej. Był pionierem nowych technik zdjęciowych, m.in. użycia taśmy Eastmancolor ("Krzyżacy" Aleksandra Forda), a także kręcenia filmów panoramicznych systemem CinemaScope (krótkometrażowy film "Stadion" Stanisława Jędryki).

Operator filmowy. Urodził się w 1942 roku w Łodzi. Jest absolwentem Wydziału Elektroniki Politechniki Łódzkiej (1964) i Wydziału Operatorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1970). Był operatorem kamery m.in. tak głośnych pełnometrażowych filmów fabularnych dla kin, jak "Na wylot" Grzegorza Królikiewicza (1972) i "Przepraszam, czy tu biją?" Marka Piwowskiego (1976). W 1980 roku zrobił zdjęcia do komedii Stanisława Barei "Miś".

Urodził się w 1938 roku w Łodzi, zmarł w 2015 r. Aktor teatralny i filmowy. Był absolwentem Wydziału Aktorskiego Łódzkiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej (1961). Po studiach związał się z Teatrem Powszechnym w Łodzi (1961-1964), a następnie Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, (1964-1966) oraz teatrami warszawskimi – Narodowym (1968-1971) i Ateneum (od 1971). Największą popularność przyniosły mu role w telewizyjnych serialach: "Lalce" (1977) Ryszarda Bera, "Królowej Bonie" (1980) Janusza Majewskiego czy "Życiu Kamila Kuranta" (1982) Grzegorza Warchoła. Występował w filmach Jerzego Antczaka, Andrzeja Wajdy, Tadeusza Konwickiego, Kazimierza Kutza, Krzysztofa Kieślowskiego.

Urodził się w 1930 roku w Bydgoszczy, zmarł w roku 2018 w Warszawie. Reżyser dokumentalista, klasyk powojennego polskiego filmu dokumentalnego. Wykładowca, profesor i dziekan Wydziału Reżyserii PWSFTviT w Łodzi. W 1956 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Filmową w Łodzi. Od tamtej pory pracował jako dokumentalista w Wytwórni Filmów Dokumentalnych na ul. Chełmskiej 21 w Warszawie, współpracując z Polską Kroniką Filmową i realizując filmy dokumentalne. Był wykładowcą w łódzkiej szkole filmowej i autorem poświęconych filmowi dokumentalnemu książek: "Cierpliwe oko”.

Jego świeże, nowatorskie na owe czasy podejście  (inne oświetlenie, które umożliwiłoby pokazanie człowieka w otoczeniu, w jego miejscu pracy, w plenerze, co zostało zrealizowane przez wprowadzenie górnego światła) spowodowało odsunięcie się z kamerą od bohatera, tak by poczuł się on swobodnie, co umożliwiły długie ogniskowe, a przede wszystkim o uchwycenie nie tylko obrazu, ale też dźwięku. Jest także znany jako twórca estetycznej doktryny tworzenia filmów dokumentalnych, określanej jako "szkoła Karabasza". Wyznawca i propagator idei "moralności kamery". Jego najsłynniejsze filmy to "Muzykanci", "Rok Franka W.", "Spotkania". W 1969 roku otrzymał nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki II stopnia. Zasłynął przede wszystkim filmami z tzw. czarnej serii. Ma swoją gwiazdę w Łódzkiej Alei Gwiazd.

Urodził się w 1949 roku w Warszawie. Operator filmowy i telewizyjny, reżyser, scenarzysta. W 1970 roku ukończył studia na Wydziale Operatorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Profesor Wyższej Szkoły Sztuki i Projektowania w Łodzi. Autor zdjęć do superprodukcji "Ogniem i mieczem" (1999), "Popiełuszko. Wolność jest w nas" (2009) oraz kilkudziesięciu filmów fabularnych, seriali i spektakli TV. Współpracował m.in. z W. J. Hasem, St. Różewiczem, J. Hoffmanem, K. Kutzem, R. Bugajskim, Mamoru Oshii, D. Wedlem, J. Antczakiem, M. Borkiem, W. Leszczyńskim, L. Majewskim, K. Langiem, J. Bromskim, M.Wojtyszko.

Urodzona w 1929 roku w Brzezinach, zmarła w 2012 roku w Łodzi. Scenarzystka i reżyserka, ukończyła Wydział Reżyserii PWSTiF w Łodzi, związana później ze Studiem Małych Form Filmowych "Se-Ma-For" w Łodzi, matka reżyserki Doroty Kędzierawskiej. Twórczyni krótkometrażowych filmów aktorskich dla dzieci i młodzieży, m.in. "Murzynek" (1960), "Psotny kotek" (1960), "Z przygodą na ty" (1966), "Małe smutki" (1968), "Chciałbym się zgubić" (1979), "Rozalka Olaboga" (1984).

Urodził się w 1948 roku w Szczecinie. Reżyser, nauczyciel akademicki, scenarzysta, operator, aktor, pedagog oraz publicysta. Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego (1972) i Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1978). W czasie studiów uniwersyteckich uprawiał krytykę filmową na łamach tygodnika Kultura. Od 1983 wykładał w Institut National Supérieur des Arts du Spectacle w Brukseli, a od 1998 także w łódzkiej PWSFTviT. W 2000 uzyskał stopień doktora sztuki filmowej. Jest autorem filmów fabularnych: "Indeks" (1977), "Kung-fu" (1979), "Głosy" (1980), "Maskarada" (1986), "Stan strachu" (1989),  "Warszawa. Rok 5703" (tytuł alternatywny: "Tragarz puchu", 1992), "Kameleon" (2001), Kameleon (serial tv, 2001).

Urodzony w roku 1931 w Przystajni koło Częstochowy, zmarł w 2005 roku w Koninie. Reżyser filmowy, aktor, producent filmowy, oraz pedagog i wieloletni rektor łódzkiej szkoły filmowej, absolwent Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Od 1967 związany z tą uczelnią zawodowo, w latach 1982–1990 oraz 1996 –2002 jej rektor. Wybrana filmografia: "Proces" (reżyseria, 1957), "Chudy i inni" (1966), "Słońce wschodzi raz na dzień" (1967), "Szkice warszawskie" (1968), "Doktor Ewa" (1970), "Pięć i pół bladego Józka" (1971).

Urodzony w 1943 roku w Warszawie, zmarły w roku 2008 w Milanówku. Operator filmowy, współtwórca kina moralnego niepokoju. Absolwent Wydziału Operatorskiego łódzkiej PWSFTviT. Współpracował m.in. z Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Zanussim, Januszem Zaorskim, Feliksem Falkiem.

Wybrana filmografia: "Uciec jak najbliżej" (1972, reż. Janusz Zaorski), "Iluminacja" (1972, reż. Krzysztof Zanussi), "Strach" (1975, reż. Antoni Krauze), "Polskie drogi" (1977, reż. Janusz Morgenstern, serial tv, zdj. odc 1-6), "Barwy ochronne" (1976, reż. Krzysztof Zanussi), "Człowiek z marmuru" (1976, reż. Andrzej Wajda), "Wodzirej" (1977, reż. Feliks Falk), "Bez znieczulenia" (1978, reż. Andrzej Wajda), "Panny z Wilka" (1979 reż. Andrzej Wajda), "Szansa" (1979, reż. Feliks Falk; także współautor dialogów), "Człowiek z żelaza" (1981, reż. Andrzej Wajda), "Matka królów" (1982, reż. Janusz Zaorski, zdj. wspólnie z Witoldem Adamkiem), "Kronika wypadków miłosnych" (1985, reż. Andrzej Wajda), "Pestka" (1995, reż. Krystyna Janda), "Tydzień z życia mężczyzny" (1999, reż. Jerzy Stuhr), "Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową" (2000, reż. Krzysztof Zanussi), "Chopin. Pragnienie miłości" (2000, reż. Jerzy Antczak), "Vinci" (2004, reż. Juliusz Machulski), "Wszyscy jesteśmy Chrystusami" (2006, reż. Marek Koterski).

Urodzony w 1936 r. w Pińsku, a zmarł w 2016 r. w Warszawie. Reżyser, scenarzysta, aktor i operator filmowy. Był twórcą filmów niskobudżetowych, w scenariuszach często wykorzystywał wątki ze swojej biografii, a jako aktorów dobierał nierzadko osoby z najbliższego otoczenia, także naturszczyków. Jako reżyser debiutował krótkimi filmami fabularnymi, opowiedzianymi w poetyce groteski, nakręconymi w łódzkim Studiu Małych Form Filmowych Se-Ma-For: "Nad wielką wodą" (1962) z udziałem Bogumiła Kobieli. Wielką popularność przyniosły mu dwie komedie – "Wniebowzięci" (1973) i "Jak to się robi" (1973), dzięki obsadzeniu w głównych rolach Jana Himilsbacha i Zdzisława Maklakiewicza, a także niekonwencjonalnemu poczuciu humoru. "Gwiezdny pył" (1982), "Big Bang" (1986), "Mleczna Droga" (1990). "Czterema porami roku" (1994), filozoficzną impresją o upływie czasu i sensie życia, zapoczątkował w swojej twórczości kino niezwykle osobiste, realizowane – razem z żoną Igą Cembrzyńską – w Gzowie, ich wiejskiej posiadłości, które kontynuował w kolejnych filmach: "Wrzeciono czasu" (1995) i "Słoneczny zegar" (1997), przepięknych opowieściach o miłości i przemijaniu, pełnych poezji i zabarwionego sarkazmem humoru. Był starszym bratem reżysera  Janusza Kondratiuka oraz mężem aktorki Igi Cembrzyńskiej.

Urodził się w 1921 roku w Dolinie koło Stanisławowa, a zmarł w 1988 roku w Rybniku. Autor zdjęć filmowych, reżyser, scenarzysta i pedagog, jeden z pionierów stosowania koloru w kinie polskim. Podczas drugiej wojny światowej pracował jako fotograf. W 1951 roku ukończył Wydział Operatorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Asystent operatora i operator filmów dokumentalnych w Polskiej Kronice Filmowej i Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi. W 1958 roku zadebiutował jako operator filmów fabularnych. Także realizator filmów dokumentalnych i muzycznych. Pracownik naukowy w łódzkiej szkole filmowej (od 1951 roku). W latach 1972-81 dziekan Wydziału Operatorskiego. Autor książki "Światło w filmie".

Urodził się w 1968 roku w Szamotułach. Operator filmowy i telewizyjny oraz reżyser filmów reklamowych. W 1993 roku ukończył studia na Wydziale Operatorskim i Realizacji Telewizyjnej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Kośmicki razem z Wojciechem Smarzowskim napisał scenariusz filmu "Dom zły" (2009), wyreżyserowanego przez Smarzowskiego. Film ten został nagrodzony na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 2009 roku i był nominowany do Orła także w roku 2009. Kosmicki jest laureatem Tytana, nagrody dla najlepszego reżysera za reżyserię filmu reklamowego "Przebieralnia" na 12. Ogólnopolskim i Międzynarodowym Festiwalu Reklamy i Filmu Reklamowego w Krakowie w 2001 roku. Jest też członkiem Polskiej Akademii Filmowej.

Urodził się w 1940 roku w Warszawie gdzie zmarł w 2018 r. Reżyser i scenarzysta oraz twórca filmów fabularnych oraz realizator licznych obrazów krótkometrażowych, wyprodukowanych głównie przez łódzką Wytwórnię Filmów Oświatowych. W 1966 ukończył studia na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi. Od maja 1968 był związany ze Studiem Filmowym TOR. Asystent Krzysztofa Zanussiego przy filmie "Struktura kryształu". Od 1969 pracował samodzielnie.

Pierwszym kinowym filmem Krauzego był dramat psychologiczny "Palec Boży" (1972) według powieści Tadeusza Zawieruchy. Również późniejsze filmy reżysera często oparte były na prozie autorów współczesnych: "Strach" (1975), "Party przy świecach" (1980), "Stacja" (1981), "Prognoza pogody" (1982), "Dziewczynka z hotelu Excelsior" (1988), "Akwarium" (1995, także serial tv). Jego dwa filmy dokumentalne z 1998 roku – "Szwed z „Wesela”, czyli niezdrowo i romantycznie" oraz "Życie wewnętrzne, czyli hobby" – zostały nagrodzone na Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie. Wrócił do fabuły w 2011 roku. Wyreżyserował wówczas "Czarny czwartek, Janek Wiśniewski padł", będący rekonstrukcją dramatycznych wydarzeń Grudnia ’70 w Gdyni, za który otrzymał wiele nagród, m.in. nagrodę FIPRESCI na festiwalu w Montrealu.

Urodził się w 1938 r. w Łodzi. Operator filmowy i telewizyjny. W Łódzkim Ośrodku Telewizyjnym przepracował ponad 40 lat (od 1956 r.). Należy do czołówki polskich operatorów telewizyjnych. Jako pierwszy w Telewizji Polskiej wprowadził tzw. "długie ujęcie", tj. prowadzenie kamery przez cały czas trwania spektaklu, bez stosowania cięć i montażu. (np. "Himmelkomando" w reżyserii Jerzego Antczaka, "Pamiątki Soplicy" w reżyserii Mikołaja Grabowskiego i inne). Współpracował z najlepszymi reżyserami telewizyjnymi i teatralnymi. Ma na swoim koncie ponad 300 spektakli teatralnych i tyleż programów artystycznych, których był współtwórcą. Z najważniejszych spektakli warto wymienić: "Żyj i pamiętaj" w reżyserii Jana Machulskiego (1983 r.), "Blitwo, ojczyzno moja w reżyserii Bogdana Hussakowskiego" (1991 r.), "Tu się urodziłem" w reżyserii Jana Maciejowskiego (1996 r.) Wojciech Król jako jedyny operator telewizyjny w Polsce ma swoją gwiazdę w Alei Gwiazd przy ul. Piotrkowskiej w Łodzi.

Urodził się w 1939 roku w Aleksandrowie Kujawskim, a zmarł w 2017 r. w Łodzi. Reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny, scenarzysta, scenograf, montażysta, producent, teoretyk, pedagog. Absolwent prawa na Uniwersytecie Łódzkim (1962) oraz Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1967; dyplom w 1970). W 1972 roku nakręcił pełnometrażowy film fabularny "Na wylot", jeden z najlepszych i najoryginalniejszych debiutów w historii polskiego kina. W 1981 roku zrealizował fabularny fresk "Klejnot wolnego sumienia", poświęcony słynnej ustawie sejmowej z 1573 roku.

W 1983 roku powstaje "Fort 13", dramat psychologiczny o dwóch rosyjskich oficerach zasypanych podczas pierwszej wojny światowej w podziemiach twierdzy przemyskiej, rok później – "Zabicie ciotki", ekranizacja słynnej powieści Andrzeja Bursy, a w 1993 roku – "Przypadek Pekosińskiego" (1993). Widowiska telewizyjne, spektakle teatralne oraz filmy dokumentalne zaczynają coraz bardziej dominować w jego twórczości. Od 1976 do 1978 kierował telewizyjną Redakcją Faktu. Od 1981 do 1983 był kierownikiem artystycznym działającego w tym okresie Zespołu Filmowego Aneks. W latach 2003–2005 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Teatru Nowego w Łodzi. W 1981 zaczął działalność pedagogiczną na PWSFTviT, gdzie pracował na stanowisku profesora zwyczajnego na Wydziale Reżyserii Filmowej i Telewizyjnej. W 1993 otrzymał tytuł profesora sztuk filmowych. Był członkiem Polskiej Akademii Filmowej. Wykładał także na filmoznawstwie na Uniwersytecie Łódzkim, na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego oraz w Wyższej Szkole Dziennikarskiej im. Melchiora Wańkowicza w Warszawie. 

Urodził się w 1929 roku w Szopienicach, a zmarł w 2018 roku w Warszawie. Reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny, scenarzysta, publicysta oraz pedagog. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi (1955). Po pierwszym roku studiów został asystentem w katedrze literatury u prof. Reginy Dreyer i dramaturgii filmowej u prof. Aleksandra Jackiewicza. Po ukończeniu szkoły pracował jako asystent Andrzeja Wajdy przy realizacji "Pokolenia" (1954), a następnie był II reżyserem "Kanału" (1956). Samodzielnie zadebiutował "Krzyżem Walecznych" (1958), pełnometrażowym filmem fabularnym składającym się z trzech nowel, rozgrywających się w wojennej lub powojennej rzeczywistości. Tematykę wojenną kontynuował w nakręconych trzy lata później "Ludziach z pociągu". W 1993 roku nawiązał do polskiej szkoły filmowej obrazem "Straszny sen Dzidziusia Górkiewicza", w którym przedstawił dalsze losy bohatera Scherzo alla polacca, pierwszej noweli Eroiki Munka. Największe uznanie przyniosły jednak Kutzowi utrzymane w balladowej poetyce, pełne liryzmu i plastycznego uroku filmy śląskie (w latach 1972-1976 kierował Zespołem Filmowym „Silesia”): rozgrywająca się w roku 1920 "Sól ziemi czarnej" (1969), osadzona w latach trzydziestych "Perła w koronie" (1971) i "Paciorki jednego różańca" (1979). Dużym powodzeniem cieszył się w kinach "Pułkownik Kwiatkowski" (1995). Jest także cenionym pedagogiem.

Urodzony w 1928 roku w Piotrowicach na Wileńszczyźnie. Ukończył Wydział Operatorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi (1955) i pracował na początku drogi zawodowej jako operator kamery "Człowieka na torze" Andrzeja Munka. Jako autor zdjęć, zapisał się w pamięci widzów głównie komediami Stanisława Barei "Poszukiwany, poszukiwana" (1972) i "Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz" (1978). Próbował również sił w animacji filmowej.

Urodzony w roku 1948 w Miłkowie. Operator filmowy, profesor sztuk filmowych, wykładowca akademicki. Absolwent Wydziału Operatorskiego łódzkiej PWSFTviT.

Urodził się w 1933 roku w Łodzi i tam zmarł w roku 2007. Reżyser, scenarzysta i operator filmowy oraz pedagog. W 1962 ukończył Wydział Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi (w 1967 obronił dyplom). Od 1997 był wykładowcą w PWSFTviT. Zadebiutował spektakularnie filmem fabularnym "Żywot Mateusza" (1967) według powieści Norwega Tarjei Vesaasa, z niezapomnianą rolą tytułową Franciszka Pieczki. Wielokrotnie nagradzanym filmem (m.in. Nagroda Główna Jury na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku oraz Vevey i Havgesund) była "Konopielka" (1981) według prozy Edwarda Redlińskiego, ukazująca tradycyjne życie na wsi skonfrontowane z pierwszymi zwiastunami nowoczesności. Rolę prostego chłopa Kaziuka znakomicie zagrał Krzysztof Majchrzak. Również kolejny film, "Siekierezada" (1985), poetycka adaptacja prozy Edwarda Stachury, przyniosła wybitną rolę Edwarda Żentary oraz Grand Prix na FPFF w Gdańsku.

Urodził się w 1908 r. we Lwowie, a zmarł w 1981 r. w Łodzi. Teoretyk filmu, krytyk i pedagog, rektor Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi w latach 1968–1969. Od 1959 prowadził Zakład Wiedzy o Filmie powiązany z Katedrą Teorii Literatury na Uniwersytecie Łódzkim, a od 1970 był profesorem PWSF w Łodzi. Sprawował różnorakie funkcje (m.in. wiceprezes Stowarzyszenia Filmu Naukowego i przewodniczący Krajowej Rady Kin Studyjnych). W pracach naukowych interesował się głównie teorią filmu i psychologią odbioru, reprezentując ingardenowską orientację fenomenologiczną i traktując film w kategoriach dzieła przyliterackiego. W 1988 r. Grzegorz Królikiewicz zrealizował film pełnometrażowy poświęcony Lewickiemu pod tytułem "Wiesz, jak jest". Pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim św. Wincentego na Dołach w Łodzi.

Urodzony w 1922 roku w Brześciu nad Bugiem, zmarł w roku 1983 w Londynie. Operator filmowy, współtwórca polskiej szkoły filmowej. Absolwent Wydziału Operatorskiego łódzkiej PWSFTviT. Współpracował m.in. z Andrzejem Wajdą, Andrzejem Munkiem, Aleksandrem Fordem, Jerzym Hoffmanem, Romanem Polańskim, od 1968 na emigracji.

Wybrana filmografia: "Pokolenie" (1954, reż. Andrzej Wajda), "Cień" (1965, reż. Jerzy Kawalerowicz), "Kanał" (1956, reż. Andrzej Wajda), "Ósmy dzień tygodnia" (1958, reż. Aleksander Ford), "Zamach" (1958, reż. Jerzy Passendorfer), "Lotna" (1959, reż. Andrzej Wajda), "Zezowate szczęście" (1960, reż. Andrzej Munk), "Nóż w wodzie" (1961, reż. Roman Polański), "Gangsterzy i filantropi" (1962, reż. Jerzy Hoffman i Edward Skórzewski), "Zbrodniarz i panna" (1963, reż. Jerzy Nasfeter), "Prawo i pięść" (1964, reż. Jerzy Hoffman, Edward Skórzewski), "La Riviere de Diamants ou Amsterdam w Les Plus Belles Escroqueries du Monde" (1964, reż. Roman Polański), "Popioły" (1965, reż. Andrzej Wajda), "Pan Wołodyjowski" (1968, reż. Jerzy Hoffman), "Davos" (1971, reż. Peter Schulze-Rohr), "Tod eines Handelsreisenden / Śmierć komiwojażera" (1973), "Sie Sind frei, Doktor Korczak / Jest Pan wolny, Doktorze Korczak" (1974, reż. Aleksander Ford), "Amor" (1977, scenariusz i reżyseria: Sławomir Mrożek, także współreżyseria), "Charlotte" (1980, reż. Frans Weiss).

Urodzony w 1929 roku w Pabianicach, operator i reżyser filmowy. W 1954 ukończył Wydział Operatorski PWSF w Łodzi. Największe przedsięwzięcie w karierze Lotha to superprodukcja "Noce i dnie" w reżyserii Jerzego Antczaka (1975 - film kinowy, 1977 - serial telewizyjny), adaptacja powieści Marii Dąbrowskiej pod tym samym tytułem, nominowana w 1976 roku, w wersji kinowej, do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. W latach osiemdziesiątych wyemigrował do USA.

Urodzony w 1924 roku w Kownie a zmarły w 2017 r. w Warszawie aktor teatralny, filmowy, telewizyjny i radiowy oraz piosenkarz (wykonawca piosenek Bułata Okudżawy). W 1949 ukończył studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w  Warszawie (wówczas z siedzibą w Łodzi). Występował na deskach Teatru Nowego (1949–1960) i Teatru 7.15 (1960–1961), a następnie na scenach warszawskich: Teatru Dramatycznego (1961–1963), Teatru Powszechnego (1963–1969), Teatru Narodowego (1969–1974) oraz ponownie Teatru Powszechnego im. Zygmunta Hübnera (1974–2010). Zagrał kilkadziesiąt ról filmowych. 31 sierpnia 2010 wycofał się z życia artystycznego z uwagi na postępującą utratę wzroku.

Urodził się w 1946 roku w Chorzowie. Jest bratem bliźniakiem aktora Olgierda Łukaszewicza. W roku 1969 otrzymał dyplom absolwenta Wydziału Operatorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi. Jest autorem zdjęć do takich filmów jak: "Vabank" (1981) i "Seksmisja" (1983) Juliusza Machulskiego, "Dolina Issy" Tadeusza Konwickiego (1982) i "Siekierezada" Witolda Leszczyńskiego (1986). Nadzoruje od strony artystycznej rekonstrukcję obrazu i to nie tylko w tych filmach, do których zrobił zdjęcia: obu części "Vabank", "Seksmisji", "Doliny Issy", ale również w dziełach sfotografowanych przez innych operatorów, np. nieżyjącego Edwarda Kłosińskiego ("Człowiek z marmuru", "Panny z Wilka", "Człowiek z żelaza" – wszystkie w reżyserii Andrzeja Wajdy).

Urodzony w 1928 r. w Łodzi, zmarł w 2008 r. w Warszawie. Aktor filmowy, teatralny i telewizyjny, reżyser, pedagog, honorowy Obywatel Miasta Łodzi. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej w Łodzi, wieloletni wykładowca Wydziału Aktorskiego łódzkiej Filmówki, w latach 1981–1983 oraz 1991–1996 dziekan tego wydziału. Współzałożyciel Teatru Ochoty w Warszawie (1970) oraz "Sceny studyjnej" w Łodzi (1964), pomysłodawca łódzkiej Alei Gwiazd.  Ma w dorobku ponad 100 ról teatralnych na scenach wielu teatrów, m.in.: Teatru Jaracza w Olsztynie, Teatru Polskiego oraz Narodowego w Warszawie, Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie oraz Teatru Nowego w Łodzi oraz kilkadziesiąt ról filmowych, m.in. w "Vabank" (1981), "Vabank II, czyli riposta" (1984), "Kingsajz" (1987), "Zabij mnie glino" (1987), "Deja vu" (1990), "Psy" (1992), "Psy 2. Ostatnia krew" (1994), "Kiler" (1997), "Kiler-ów 2-óch" (1999).

Urodzony w 1955 roku w Olsztynie. Reżyser, scenarzysta, producent i aktor, syn Jana. Absolwent Wydziału Reżyserii Filmowej PWSFTviT w Łodzi. Autor twórca nagradzanych, popularnych komedii, m.in.: "Vabank" (1982), "Seksmisja" (1983), "Kingsajz" (1988), "Dejá vu" (1989), "VIP" (1991), "Kiler" (1997), "Kilerów 2-óch" (1999), "Vinci" (2004); założyciel i kierownik artystyczny Studia Filmowego "Zebra", producent m.in. "Długu", "Placu Zbawiciela".

Urodzony w roku 1944 w Łodzi. Reżyser i scenarzysta, absolwent Wydziału Reżyserii Filmowej PWSFTviT w Łodzi. Wybrana filmografia: "Zmory" (1978), "Klucznik" (1979), "Dreszcze" (1981) "Ucieczka z kina Wolność" (1990), "Weiser" (2000).

Urodził się w 1927 roku w Condé-sur-l'Escaut w Belgii, a zmarł w 1988 roku w Warszawie. Podczas okupacji hitlerowskiej od wiosny 1941 roku działał w konspiracji jako harcerz Szarych Szeregów. Walczył w powstaniu warszawskim. W 1952 roku ukończył studia na Wydziale Operatorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi. Jako operator zadebiutował w filmie "Ewa chce spać" (1957) w reżyserii Tadeusza Chmielewskiego. W roku 1970 otrzymał nagrodę za zdjęcia do "Struktury kryształu" na Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie, zaś w 1971 a także za barwne zdjęcia do horroru Janusza Majewskiego "Lokis" (1970). 

Urodził się w 1917 roku Krakowie, zmarł w roku 2012 roku w Warszawie. Malarz, twórca nastrojowych pejzaży i portretów, a także pedagog związany z PWSFTviT w Łodzi. Był cenionym pedagogiem, wykładał rysunek i zagadnienia plastyki w filmie, pełnił funkcje dziekana Wydziału Operatorskiego i Wydziału Reżyserii, a w latach 1974-1975 był prorektorem szkoły. Wykładał też na Uczelni Filmowej w Brukseli.

Urodziła się w 1955 roku w Łodzi. Absolwentka Wydziału Aktorskiego łódzkiej szkoły filmowej (1978). Po studiach występowała w teatrach warszawskich: Ateneum (1978-1982), Rozmaitości (1982-1991), Dramatycznym (1991-1994). W filmie zadebiutowała w 1973 roku, w roli łączniczki w "Hubalu" Bohdana Poręby. Była ulubioną aktorką Stanisława Różewicza i Wojciecha Jerzego Hasa. Spośród filmów Różewicza najciekawszą kreację stworzyła w "Kobiecie w kapeluszu" (1984). Matka operatorów filmowych Piotra i Michała Sobocińskich. Jej mężem był operator Piotr Sobociński (1958–2001).

Urodzony w roku 1921 (lub, jak podają inne źródła, w 1920) w Krakowie. Zmarł tragicznie w 1961 roku. Reżyser filmowy, także scenarzysta i operator. Jako twórca filmów fabularnych zaczynał w 1956 roku od "Człowieka na torze". W 1958 zrealizował pierwszy ze swych najgłośniejszych filmów, "Eroikę", w 1960 drugi, "Zezowate szczęście". Od 1957 roku do śmierci był wykładowcą w łódzkiej szkole filmowej. Zginął w wypadku samochodowym w roku 1961, pozostawiając nieukończony film "Pasażerka". Ekipa filmowa pod egidą Witolda Lesiewicza zdecydowała się na pokazanie widzom nieukończonej "Pasażerki" w 1963. Decyzja okazała się słuszna, "Pasażerka" zdobyła nagrodę FIPRESCI, stając się jednym z najważniejszych dzieł polskiej szkoły filmowej. Francuski reżyser Jean-Luc Godard miał powiedzieć, że to jedyny film o hitlerowskich obozach. Od 1965 roku łódzka Szkoła Filmowa przyznaje Nagrodę im. A. Munka dla debiutujących reżyserów i autorów zdjęć filmowych. Andrzej Munk był jednym z najbardziej wpływowych twórców polskiej szkoły filmowej; wśród jego studentów znajdowali się Jerzy Skolimowski i Krzysztof Zanussi, a jego wpływy można odnaleźć u Krzysztofa Kieślowskiego.
Ma swoją gwiazdę w łódzkiej Alei Gwiazd.

Urodziła się w roku 1969 w Kłodzku. Aktorka teatralna i filmowa, dramatopisarka. Absolwentka łódzkiej PWSFTiT (1994). W latach 1993–1997 występowała w Teatrze Powszechnym w Łodzi i równolegle od 1995 do 1996 gościnnie w Teatrze Kwadrat w Warszawie. Od 1997 związana jest z łódzkim Teatrem im. S. Jaracza, a od 2005 roku również z warszawskim Teatrem Dramatycznym. W 2004 roku występowała gościnnie w Teatrze Narodowym w Warszawie. Jest laureatką m.in. I nagrody na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (1995), dwukrotna laureatka "Złotej Maski" – nagrody łódzkich dziennikarzy, nagrody dla najlepszej aktorki na XI Międzynarodowym Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi. Wraz z siostrą, Moniką Muskałą, tłumaczką literatury niemieckojęzycznej, tworzą autorski duet Amanita Muskaria, którego monodram Podróż do Buenos Aires, Work in Regress był pokazywany na festiwalach w kraju i za granicą: w Brukseli i Egerze. W maju 2007 w Teatrze Narodowym odbyła się prapremiera drugiej sztuki Amanity Muskarii. Daily Soup. W 2012 odbyła się premiera telewizyjna tego spektaklu w ramach Teatru Telewizji na żywo.

Urodził się w 1920 roku w Warszawie  gdzie zmarł w 1998 roku. Reżyser filmowy, scenarzysta, pedagog, prozaik. Absolwent Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi (1950; dyplom w 1951). W latach 1950-1956 pracował w łódzkiej Wytwórni Filmów Oświatowych, gdzie realizował krótkie filmy instruktażowe i dokumentalne. Od 1956 roku prowadził zajęcia w łódzkiej szkole filmowej. Zajmował się także pisaniem nowel i scenariuszy filmowych, słuchowisk radiowych. Absolwent Wydziału Reżyserii PWST w Łodzi. Był wybitnym znawcą psychiki dziecięcej, tworząc w swoich filmach świat pełen poezji o wartościach uniwersalnych.
Zadebiutował Małymi dramatami (1958), poruszającymi tematykę nieszczęśliwego dzieciństwa i trudnego dorastania. Oprócz wielu filmów o tematyce dziecięcej, Nasfeter nakręcił również melodramat Niekochana, kryminał Zbrodniarz i panna, a także wojenne dramaty Długa noc i Ranny w lesie. W jego filmach występowali między innymi: Elżbieta Czyżewska, Ewa Krzyżewska, Zbigniew Cybulski i Daniel Olbrychski. Janusz Nasfeter zdobył wiele nagród na festiwalach filmowych w Polsce i za granicą. Był też autorem powieści Łowcy kangurów, licznych rysunków i opowiadań drukowanych w prasie, a także słuchowisk radiowych. Był bratankiem Stefana Nasfetera, przedwojennego producenta filmowego i właściciela kina "Oaza" w Wołominie.

Urodził się w roku 1923 w Warszawie, a zmarł w roku 2006 w Łodzi. Aktor filmowy i teatralny. W ciągu ponad 50 lat kariery zagrał w około 400 filmach polskich i prawie 150 zagranicznych, głównie niemieckich. Grał także w filmach czechosłowackich, jugosłowiańskich i francuskich. W latach 1953-1979 występował w łódzkim Teatrze Powszechnym. Najbardziej znane filmy z udziałem Niemczyka to "Baza ludzi umarłych" (1958), "Pociąg" (1959) Jerzego Kawalerowicza, "Krzyżacy" (1960) Aleksandra Forda, nominowany do Oskara "Nóż w wodzie" (1961) Romana Polańskiego, "Rękopis znaleziony w Saragossie" (1964) Wojciecha Jerzego Hasa, "Chudy i inni" (1966), czy "Wielki Szu" (1982). Od końca lat 90. grał również w bardzo popularnych serialach telewizyjnych, Złotopolskich, Klanie, Na dobre i na złe i Ranczu. W 2000 wystąpił w teledysku do piosenki Stachursky’ego "Czuję i wiem". W 1993 roku Marek Piestrak zrealizował dokument poświęcony aktorowi, zatytułowany "Zawodowiec". Naprzeciwko Muzeum Kinematografii w Łodzi znajduje się skwer im. Leona Niemczyka.

Urodzony w roku 1959 w Łodzi, reżyser i scenarzysta filmowy. Absolwent Wydziału Reżyserii łódzkiej PWSFTviT. Wybrana filmografia: "Kroll" (1991), "Psy" (1992) "Psy 2. Ostatnia krew" (1994), "Demony wojny według Goi" (1998) "Operacja Samum" (1999), "Pokłosie" (2012) "Jack Strong" (2013), autor powieści science fiction "Ja, Gelerth" (1993).

Urodził się w roku 1962 w Tomaszowie Mazowieckim. Aktor teatralny i filmowy, artysta kabaretowy, komik, piosenkarz oraz reżyser. W 1986 roku ukończył Łódzką Szkołę Filmową. Aktor teatrów stołecznych: Ochoty (1983-1992), Sceny Prezentacje (1992), Powszechnego (1992-1993) i Na Woli (2006) oraz Studyjnego w Łodzi (1985-1986). Od epizodycznej roli niemieckiego kolarza w "Deja vu" (1989) rozpoczęła się bliska współpraca aktora z Juliuszem Machulskim "V.I.P." (1991) i tytułowa rola w komediach sensacyjnych: "Kilerze" (1997) i "Kiler-ów 2-óch" (1999). Potem wystąpił w "Krollu" Władysława Pasikowskiego, "Psach" (1992) i "Psach 2". "Ostatniej krwi" (1994), "Nic śmiesznego" (1995), wystąpił u Olafa Lubaszenko w "Sztosie" (1997) i "Sztosie 2" (2012), "Chłopaki nie płaczą" (2000), w "E = mc²" (2002). Jest laureatem nagrody Złota Kaczka dla najlepszego polskiego aktora za lata 1993, 1997 i 2003. Ma swoją Gwiazdę w łódzkiej Alei Gwiazd.

Czesław - reżyser filmowy, scenarzysta. Urodził się w 1922 roku w Białymstoku, zmarł w 1996 roku w Warszawie. Ewa - reżyser filmowa. Urodzona. 24 grudnia 1920 w Pyzdrach, zmarła  20 sierpnia 2013 w Warszawie.

Życiorysy artystyczne tego małżeństwa są gęsto ze sobą splecione. Petelski najpierw studiował w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie, potem przeniósł się na Wydział Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi, który ukończył w 1955 roku. Tam poznał Ewę, swą późniejszą żonę, absolwentkę tego samego rocznika reżyserii, z którą nakręcił zdecydowaną większość swoich filmów (samodzielnie, poza nowelami w "Trzech opowieściach" 1953 i "Trzech startach" 1955, tylko "Bazę ludzi umarłych" 1958 i "Gorzką miłość" 1989).

Dużą popularność zdobyli Petelscy wielkimi, realizowanymi z rozmachem scenograficznym i inscenizacyjnym widowiskami historycznymi: "Jarzębina czerwona" (1969), poświęcona walce o Kołobrzeg w 1945 roku, a także "Kopernik" (1972), "Kazimierz Wielki" (1975). Nieco bardziej kameralne to "Urodziny młodego warszawiaka" (1980) według powieści Jerzego Stefana Stawińskiego czy monumentalny melodramat "Kamienne tablice" (1983).

Urodzony w roku 1948 w Poznaniu, operator filmowy, reżyser i scenarzysta. Absolwent Wydziału Operatorskiego łódzkiej PWSFTviT, współpracował m.in. z Krzysztofem Kieślowskim, Marcelem Łozińskim, Andrzejem Titkowem, Tomaszem Zygadło oraz Agnieszką Holland (filmy dokumentalne i fabularne), w Polsce kojarzony z tzw. kinem moralnego niepokoju. Laureat nagrody BAFTA za film "The Betrayed" (1996).

Wybrana filmografia: "Życiorys" (1975, reż. Krzysztof Kieślowski), "Szpital" (1976, reż.Krzysztof Kieślowski), "Jak żyć" (1977, reż. Marcel Łoziński), "Próba mikrofonu" (1980, reż. Marcel Łoziński), "Poste Restante" (2008, reż. Marcel Łoziński), "Aktorzy prowincjonalni" (1978, reż. Agnieszka Holland), "Amator" (1979, reż. Krzysztof Kieślowski), "Gorączka" (1980, reż. Agnieszka Holland), "Kobieta samotna" (1981, reż. Agnieszka Holland), "Przesłuchanie" (1982, fabularny, reż. Ryszard Bugajski), "Bez końca", (1982, reż. Krzysztof Kieślowski), "Europa Europa" (1990, reż. Agnieszka Holland), "Julia wraca do domu" (2002, reż. Agnieszka Holland), "Boisko bezdomnych" (2008, reż. Kasia Adamik), "Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł" (2011, reż. Antoni Krauze).

Urodzony w roku 1938 w Krakowie reżyser i scenarzysta filmowy. Ukończył studia na Wydziale Reżyserii w łódzkiej Szkole Filmowej PWSTiF (1968). Pracę magisterską na temat "Humphrey Bogart. Aktor i mit" obronił w roku 1974. Samodzielnym debiutem reżyserskim Marka Piestraka była 24-minutowa nowela telewizyjna pt. "Cicha noc, święta noc" (1970), opowiadająca historię zamachu na położony w górach posterunek niemiecki. Do jego najbardziej znanych dzieł reżyserskich należą "Śledztwo" (według opowiadania S. Lema), "Test pilota Pirxa" (także na podstawie opowiadania S. Lema "Rozprawa"), "Wilczyca", serial telewizyjny "Przyłbice i kaptury", "Klątwa Doliny Węży", niektóre odcinki telenoweli "Życie jak poker" oraz "Samo Życie". Jest również autorem dokumentalnego filmu biograficznego o Leonie Niemczyku ("Zawodowiec"), a także szeregu filmów dokumentalnych o tematyce alpinistycznej. Obecnie zajmuje się produkcją filmów animowanych oraz scenariuszem filmowym "Zwycięzcy pustyni", na podstawie powieści Ferdynanda Antoniego Ossendowskiego, którego akcja rozgrywa się w Mongolii w latach 20. XX w. Prywatnie interesuje się himalaizmem – m.in. wziął udział w polsko-amerykańskiej wyprawie na siódmy szczyt świata, nepalski Dhaulagiri (8167 m n.p.m.), gdzie dotarł do wysokości ok. 7000 m n.p.m.

Urodzony w roku 1948 w Olszówce Dolnej. Reżyser, scenarzysta, aktor filmowy. Absolwent Wydziału Reżyserii łódzkiej PWSFTviT.

Wybrana filmografia: "Jan Serce" (1981, reżyseria i scenariusz), "Yesterday" (1984, reżyseria i scenariusz), "Kochankowie mojej mamy" (1985, reżyseria i scenariusz), "Pociąg do Hollywood" (1987 reżyseria, scenariusz i dialogi), "Marcowe migdały" (1989, reżyseria i scenariusz), "Kolejność uczuć" (1993, reżyseria i scenariusz), "Autoportret z kochanką" (1996, reżyseria i scenariusz), "Ciemna strona Wenus" (1997, reżyseria i scenariusz).

Urodzony w roku 1935 w Warszawie. Reżyser i scenarzysta. Absolwent Wydziału Reżyserii łódzkiej PWSFTviT.

Filmografia: "Rejs" (1970, także współautor scenariusza), "Przepraszam, czy tu biją?" (1976), "Uprowadzenie Agaty" (1993), "Oskar" (2005).

Urodzony w roku 1933 w Paryżu. Reżyser, scenarzysta, aktor, producent filmowy, laureat Oscara, Złotej Palmy, dwukrotnie nagrody BAFTA, trzykrotnie Złotego Globu. Dzieciństwo i młodość spędził w Polsce, absolwent łódzkiej Szkoły Filmowej. Od 1963 tworzy gł. za granicą (od 1977 we Francji). Jego debiut krótkometrażowy to "Dwaj ludzie z szafą" (1957), a fabularny – "Nóż w wodzie" (1962, reżyseria, współautor scenariusza). Twórczość Polańskiego cechuje skłonność do surrealistycznej metaforyki i ironii, fascynacja pamięcią, operowanie archetypami, zderzenie męskości i kobiecości, Erosa i Tanatosa oraz gatunkowa różnorodność.

Wybrana filmografia: "Wstręt" (1965, także współautor scenariusz), "Matnia" (1966), "Dziecko Rosemary" (1968), "Tragedia Makbeta" (1971), "Chinatown" (1974), "Lokator" (1976), "Tess" (1979), "Frantic" (1988), "Piraci" (1986), "Gorzkie gody" (1992), "Śmierć i dziewczyna" (1994), "Pianista" (2002), "Oliver Twist" (2005), "Autor widmo" (2010), "Rzeź" (2011).

Urodzony w roku 1962 w Kaletach. Aktor teatralny, telewizyjny i filmowy oraz piosenkarz. Okazjonalnie użycza głosu w dubbingu. W roku 1986 ukończył studia na Wydziale Aktorskim Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, pod opieką Jana Machulskiego. Dyplom odbierał razem z Wojciechem Malajkatem i Cezarym Pazurą. W latach 1986-87 występował w Teatrze Powszechnym w Łodzi. W 1986 zdobył wyróżnienie indywidualne za rolę Błazna Muzykalnego w przedstawieniu "Maria i Woyzeck" i Piotra w "Balladach o ostatnich" na IV Ogólnopolskim Przeglądzie Spektakli Dyplomowych Szkół Teatralnych w Łodzi. W 1991 wyjechał z Polski i zamieszkał w Paryżu, gdzie przebywał przez kolejne dwa lata. Wkrótce po studiach Polk angażował się w teatrach łódzkich i warszawskich, obecnie można go oglądać na deskach stołecznej Syreny. Zagrał w kilkudziesięciu filmach i serialach. Jego aktorstwo filmowe zdobyło uznanie, także za granicą. Zdobywał nagrody na festiwalach w Monte Carlo (1988 - rola w filmie "I skrzypce przestały grać") i Londynie (1993 - rola w filmie "Lupus").

Urodzony w roku 1909 w Mostach Wielkich koło Lwowa, zmarł w roku 1979 na Wyspie Króla Jerzego. Przyrodnik, myśliwy, fotograf, reżyser filmów przyrodniczych. W latach 1956 - 1976 związany z Wytwórnią Filmów Oświatowych w Łodzi jako operator i reżyser. W 1957 i 1958 wziął udział w dwóch arktycznych wyprawach na Spitsbergen. W 1978 uczestniczył w wyprawie PAN do Antarktyki, gdzie zmarł. Patron Międzynarodowego Festiwalu Filmów Przyrodniczych w Łodzi.

Urodzony w roku 1954 w Sulejowie, zmarł w roku 2016. Operator filmowy i wykładowca akademicki. Absolwent Wydziału Operatorskiego PWSF w Łodzi. Współpracował m.in. z  Bogdanem Dzieworskim, Grzegorzem Królikiewiczem, Andrzejem Barańskim, Wojciechem Marczewskim, Filipem Bajonem, Janem Jakubem Kolskim. Autor zdjęć do "Pornografii" –  pierwszego polskiego filmu fabularnego nakręconego w całości z zastosowaniem kamery High Definition (2003).

Wybrana filmografia: "Historia kina w Popielawach" (1998, reż. Jan Jakub Kolski; także efekty komputerowe), "Weiser" (2000, reż. Wojciech Marczewsk), "Edi" (2002, reż. Piotr Trzaskalski), "Pornografia" (2003, reż. Jan Jakub Kolski), "Mój Nikifor" (2004, reż. Krzysztof Krauze), "Jasminum" (2006, reż. Jan Jakub Kolski), "Dom zły" (2009, reż. Wojciech Smarzowski), "Papusza" (2013, reż. Joanna Kos-Krauze, Krzysztof Krauze), liczne realizacje Teatru Telewizji.

Urodził się w roku 1965 roku w Kluczborku. Operator i montażysta. W 1989 roku rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Początkowo studiował na Wydziale Reżyserii Filmowej i Telewizyjnej, ale po pierwszym roku przeniósł się na Wydział Operatorski i Realizacji Telewizyjnej. Współpracował m.in. z Marcelem Łozińskim i razem z Jackiem Petryckim tworzył zdjęcia do nominowanego do Oscara w kategorii najlepszy dokumentalny obraz krótkometrażowy "89 mm od Europy". W 1994 roku rozpoczął współpracę z Dorotą Kędzierzawską, realizując zdjęcia do jej filmu "Wrony". Produkcja została ciepło przyjęta, a Reinhart otrzymał główną nagrodę Złotej Żaby podczas Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych Plus Camerimage. Wybrana filmografia: "Prowokator" (1995), "Bandyta" (1997) "Nic" (1998), "Dzieci Diuny" (2003, serial TV), "Jestem" (2005), "Pora umierać" (2007), "Jutro będzie lepiej" (2010), "Wenecja" (2010), "Hatfields & McCoys" (2012).

Urodził się w roku 1949 w Łodzi. Reżyser, operator filmowy, artysta multimedialny, twórca eksperymentalnych filmów animowanych, laureat Oscara. Absolwent Wydziału Operatorskiego PWSFTviT w Łodzi, doktor honoris causa tej uczelni. W latach 1973–1982 związany z łódzkim Se–ma–forem, gdzie zrealizował m.in. "Zupę", "Nową Książkę", "Lokomotywę", "Święto", "Piątek – Sobota", "Wdech wydech" oraz "Tango" (1980, także scenariusz i zdjęcia, nagrody, m.in.: Grand Prix, Nagroda Fipresci, Nagroda FICC w Oberhausen, 1981; Oscar w 1982 za najlepszy krótkometrażowy film animowany). Od 1982 do 2009 na emigracji, gdzie tworzył teledyski (między innymi do Imagine Johna Lennona, utworów Micka Jaggera, Simple Minds, Pet Shop Boys, Alan Parsons Project, Yoko Ono, Lou Reeda, Rush, Lady Pank) oraz filmy animowane realizowane w technice komputerowej (m.in. "Orkiestra", 1990, także scenariusz i zdjęcia, Nagroda Emmy za wybitne osiągnięcia w dziedzinie efektów specjalnych). W 2008 roku otrzymał Nagrodę im. Katarzyny Kobro.

Urodził się w roku 1939 w Kaliszu, a zmarł w roku 1983 w Warszawie. Operator filmowy, który współtworzył filmy m.in. Andrzeja Wajdy, Jerzego Kawalerowicza, Piotra Szulkina czy Janusza Majewskiego. Autor zdjęć do filmów dokumentalnych i fabularnych. Jako pierwszy operator trzykrotnie wyróżniony nagrodą za zdjęcia na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych ("Zapis zbrodni", "...Gdziekolwiek jesteś panie prezydencie...", "Sprawa Gorgonowej"). Po skończeniu studiów w PWSTiF w Łodzi w 1965 r., rozpoczął pracę w Polskiej Kronice Filmowej. Długą współpracę z Andrzejem Wajdą rozpoczął "Polowaniem na muchy". Od 1969 do 1983 roku zrealizował zdjęcia do ponad trzydziestu filmów fabularnych, w tym dwóch seriali ("S.O.S.", "Królowa Bona"). Ma swoją gwiazdę w Łódzkiej Alei Gwiazd.

Urodził się w roku 1948 we Wrocławiu. Reżyser i scenarzysta filmowy. Ukończył matematykę na Uniwersytecie Wrocławskim, po czym studiował scenariopisarstwo w Łodzi na PWSFTViT, które ukończył w 1980 roku. Był krytykiem filmowym i reportażystą. Zasiadał w jury na wielu festiwalach filmowych na całym świecie. Pracował jako dziennikarz i felietonista w miesięczniku "Odra". Na początku drogi filmowej współpracował z Andrzejem Wajdą przy filmie "Dyrygent", oraz z Sylwestrem Chęcińskim i Wojciechem Marczewskim. Wielokrotnie działał wbrew układom i polityce, przez co między innymi jego filmy były przez lata wstrzymywane przez cenzurę, zwolniono go pracy, a z afisza ściągnięta została sztuka teatralna "Nienasycenie" na podstawie powieści Witkiewicza (Witkacego) we Wrocławskim Teatrze Współczesnym. Reżyser wielokrotnie nagradzany na największych festiwalach na świecie.

Urodzona w roku 1936 w Łodzi, zmarła w roku 2015 w Warszawie. Reżyserka i scenarzystka filmowa oraz telewizyjna. Absolwentka Wydziału Reżyserii łódzkiej Szkoły Filmowej.

Wybrana filmografia: "Bez miłości" (1980), "Debiutantka" (1981), "Krzyk" (1982), "W klatce" (1987), "Historia niemoralna" (1990), "Tylko strach" (1993), "Jak narkotyk" (1999), ekranizacje powieści P. Gojawiczyńskiej "Dziewczęta z Nowolipek" (1985) i "Rajska jabłoń" (1986). Inscenizacje teatralne m.in. w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi: "Trzy siostry" (1997), "Marylin Mongoł" (2002) "Widma" (2005).

Urodzony w roku 1938 w Łodzi. Reżyser, scenarzysta i aktor filmowy, poeta, malarz, przedstawiciel nowej fali w polskiej kinematografii. Jego matka była attaché kulturalnym w Pradze, tam uczęszczał do gimnazjum razem z Milošem Formanem i Václavem Havlem. Studiował polonistykę i etnografię na Uniwersytecie Warszawskim. W 1963 ukończył Wydział Reżyserii PWSTiF w Łodzi. Był współautorem scenariuszy do filmów "Niewinni czarodzieje" (1960) i "Nóż w wodzie" (1962). Debiutował jako reżyser filmem "Rysopis" (1964). W 2008 po kilkunastu latach przerwy, zrealizował film fabularny "Cztery noce z Anną". Jego obraz "Essential Killing" z 2010 roku okazał się dużym sukcesem, zdobywając między innymi dwie nagrody na Festiwalu w Wenecji i biorąc udział w konkursie głównym Camerimage 2010. Jerzy Skolimowski otrzymał Honorowego Złotego Lwa za całokształt twórczości na prestiżowym Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2016.

Urodzony w roku 1958 w Łodzi, zmarł w roku 2001 w Vancouver. Operator filmowy, syn Witolda Sobocińskiego, ojciec Piotra Sobocińskiego juniora. Absolwent Wydziału Operatorskiego łódzkiej PWSFTviT. Współpracował m.in. z Krzysztofem Kieślowskim oraz przy amerykańskich produkcjach.

Wybrana filmografia: "Magnat" (1986), "Dekalog"  (1988, cykl telewizyjny: odcinki Dekalog. Trzy, Dekalog. Dziewięć), "Bal na dworcu w Koluszkach" (1989), "Trzy kolory - Czerwony" (1994), "Pokój Marvina" (1996), "Okup" (1996), "Kraina Wiecznego Szczęścia" (2001), "24 Godziny" (2002).

Urodzony w roku 1929 w Ozorkowie, operator filmowy, nauczyciel akademicki. Absolwent Wydziału Operatorskiego PWSF w Łodzi, od 1980 r. profesor tej uczelni. Współpracował m.in. z Jerzym Skolimowskim, Wojciechem Jerzym Hasem, Andrzejem Wajdą i Romanem Polańskim. Laureat Złotej Żaby na Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych "Camerimage" w 1994 i 2000 roku za całokształt twórczości, Nagrody Amerykańskiego Stowarzyszenia Operatorów Filmowych (ASC) w 2002 roku, Orła Polskiej Akademii Filmowej za całokształt twórczości, Platynowego Lwa FPFF za dorobek życia 2012.

Wybrana filmografia - zdjęcia: "Ręce do góry" (1967, reż. Jerzy Skolimowski), "Wszystko na sprzedaż" (1968, reż. Andrzej Wajda), "Album polski" (1970, reż. Jan Rybkowski), "Trzecia część nocy" (1971, reż. Andrzej Żuławski), "Wesele" (1972, reż. Andrzej Wajda), "Sanatorium pod Klepsydrą" (1973, reż. Wojciech Jerzy Has) "Ziemia obiecana" (1974, reż. Andrzej Wajda, zdj. wspólnie z Edwardem Kłosińskim i Wacławem Dybowskim), "Moja wojna, moja miłość" (1975, reż. Janusz Nasfeter), "Smuga cienia" (1976, reż. Andrzej Wajda), "Był jazz" (1981, reż. Feliks Falk), "O-bi, o-ba. koniec cywilizacji" (1984, reż. Piotr Szulkin), "Piraci" (1986, reż. Roman Polański), "Frantic" (1988, reż. Roman Polański), "Wiosenne wody" (1989, reż. Jerzy Skolimowski, współautor zdj. Dante Spinotti), "Wrota Europy" (1999).

Urodzony w roku 1930 w Katowicach, a zmarły w roku 2004 w Łodzi. Aktor teatralny, filmowy i telewizyjny. Debiutował na planie filmu "Dwie brygady", jako student pierwszego roku Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej w Łodzi, którą ukończył w 1953. W tym samym roku zaangażował się do Teatru Ziemi Rzeszowskiej, gdzie pracował do 1957. W 1957 przeniósł się do Łodzi i zaangażował do Teatru Satyry (1957–1958) i Teatru im. Stefana Jaracza, gdzie grał do sezonu 1962–1963. W 1960 zagrał rolę Jana w "Pierwszym dniu wolności" Leona Kruczkowskiego. W 1963 został aktorem Teatru Nowego w Łodzi, gdzie stworzył najznaczniejsze swoje teatralne kreacje. Bogusław Sochnacki na ekranie filmowym i telewizyjnym zagrał kilkadziesiąt ról, a w teatrze ponad 150. Od 1975 był także wykładowcą Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi, gdzie wykładał sceny wierszem i sceny prozą. Studenci nazywali go "Sochą". Był także narratorem polskiej wersji czechosłowackiego serialu animowanego dla dzieci o rozbójniku Rumcajsie. Spoczywa w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Komunalnym na Dołach w Łodzi a w 2012 odsłonięto jego gwiazdę w Alei Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej.

Właśc. Eugeniusz Szewczyk.

Urodzony w roku 1934 w Łodzi, aktor teatralny i filmowy. Ukończył wydział aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Nieprzerwanie, od 1958 związany z Teatrem Powszechnym w Łodzi. Przez wiele lat pracował jako nauczyciel akademicki. Zagrał w kilkudziesięciu spektaklach Teatru Telewizji i kilkudziesięciu filmach m.in. "Historia żółtej ciżemki" (1961), "Dziś w nocy umrze miasto" (1961),  "Prawo i pięść" (1964), "Matka Królów" (1982), w serialach: "Dom" (2000), "Komisarz Alex", "Służby specjalne" czy "Na dobre i na złe".

Urodzony w roku 1950 w Gdańsku. Scenarzysta, reżyser filmowy i teatralny, prozaik. Absolwent Wydziału Reżyserii łódzkiej Szkoły Filmowej, od 1993 wykładowca tej uczelni. Wybrane dzieła: "Golem" (1979), "Wojna światów - Następne stulecie" (1981), "O-Bi, O-Ba. Koniec cywilizacji" (1984) i "Ga, ga. Chwała bohaterom" (1985); "Ubu Król" (2003).

Urodzona w roku 1949 w Łodzi. Aktorka, reżyserka i piosenkarka żydowskiego pochodzenia, od 1969 związana z Teatrem Żydowskim im. Ester Rachel i Idy Kamińskich w Warszawie, organizatorka Festiwalu Kultury Żydowskiej Warszawa Singera.

Urodził się w roku 1909 w Charkowie, a zmarł w roku 1995 w Warszawie. Historyk kina, pedagog, wychowawca wielu pokoleń polskich filmowców. Przed wojną autor artykułów o tematyce filmowej. Lata wojny spędził w Warszawie zajmując się głównie nauczaniem języka angielskiego. Po wojnie współorganizator polskiej kinematografii. Zasłynął przede wszystkim jako autor pionierskiego dzieła – sześciotomowej "Historii sztuki filmowej" obejmującej lata 1895-1953; kolejne tomy ukazywały się w latach 1955-1990. W 1945 został dyrektorem działu zagranicznego w "Filmie Polskim". Współtwórca Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi, której był dyrektorem i wykładowcą w latach 1949-51, a następnie rektorem w latach 1957-68. Z funkcji odszedł z końcem kwietnia 1968 po wydarzeniach marcowych (poparł protesty studentów). W 1972 w  Melbourne był wykładowcą na Uniwersytecie, a następnie założycielem i dyrektorem pierwszej australijskiej Szkoły Filmowej i Telewizyjnej w Sydney (1973-79). W latach 1948-72 prezesem Międzynarodowej Federacji Archiwów Filmowych, 1966-72 wiceprezesem Międzynarodowej Rady Filmu i Telewizji UNESCO, 1976-79 wiceprezesem Międzynarodowego Centrum Szkół Filmowych i Telewizyjnych (CILECT).

Wieloletni członek władz SPATIF-ZASP-u. W latach 1966-68 redaktor naczelny miesięcznika "Kino", a także redaktor naczelny pierwszej edycji "Kwartalnika Filmowego". Autor "Kartek z kalendarza" - stałej rubryki w tygodniku "Film". Pod koniec życia prowadził seminarium filmoznawcze na Uniwersytecie Warszawskim, wykładał na seminariach klubowych, był opiekunem i wykładowcą na Akademii Filmowej w warszawskim DKF "Kwant".
W 1998 odsłonięto jego gwiazdę w Alei Gwiazd  na Piotrkowskiej w Łodzi.

Urodził się w roku 1964 w Łodzi. Reżyser filmowy i telewizyjny, scenarzysta. Absolwent Wydziału Reżyserii łódzkiej Szkoły Filmowej. Wybrana filmografia, reżyser i scenarzysta: "Edi" (2002), "Mistrz" (2005), "Mój rower" (2012).

Urodził się w roku 1926 w Suwałkach, a zmarł w roku 2016 w Warszawie. Reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta i scenograf. Jeden z najwybitniejszych twórców w historii światowego kina, zdobywca Oscara przyznanego za całokształt twórczości, Złotego Lwa MFF w Wenecji i Złotego Niedźwiedzia MFF w Berlinie. Jest jednym z inicjatorów nurtu zwanego "polską szkołą filmową", do którego należą takie filmy jak "Kanał" czy "Popiół i diament". Doktor honoris causa PWSFTviT w Łodzi. 

W latach 1946-1949 Wajda studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1953 r. ukończył wydział reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Zrealizował "Kanał" (1957) oraz "Popiół i diament" według Jerzego Andrzejewskiego (1958).
Te dwa filmy sprawiły, że stał się jednym z najważniejszych reżyserów nowej generacji w Europie. Zapoczątkowały one słynny nurt nazywany "polską szkołą filmową", w którym podejmowano debatę nad narodową tradycją martyrologiczną i romantycznym heroizmem. W 1975 powstała, nominowana do Oscara, "Ziemia obiecana" według Władysława Reymonta, jedno z największych filmowych dokonań Wajdy. Za zasługi dla rozwoju kinematografii Wajda był wielokrotnie nagradzany, między innymi w 2000 roku otrzymał Nagrodę Akademii Filmowej (Oscara) za całokształt twórczości. Dokonał ekranizacji wielu dzieł literackich, jak "Popioły", "Brzezina", "Wesele", "Ziemia obiecana", "Panny z Wilka" i "Pan Tadeusz". Współtworzył kino moralnego niepokoju, w którego ramach powstały osadzone w tematyce społecznej, demaskujące patologie systemu komunistycznego w Polsce obrazy: "Człowiek z marmuru" i jego kontynuacja "Człowiek z żelaza", nagrodzona Złotą Palmą w Cannes. Do ostatnich dokonań artysty należą: martyrologiczny film "Katyń" oraz eksperymentalny "Tatarak".

Ma swoją gwiazdę w łódzkiej Alei Gwiazd.

Urodzony w roku 1903 w Sosnowcu, zmarł w roku 1966 w Łodzi. Współtwórca polskiej szkoły filmu animowanego, pionier polskiej animacji lalkowej, reżyser, scenarzysta. Współzałożyciel Oddziału Filmów Kukiełkowych przy Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi, późniejszej Wytwórni Filmów Animowanych Se-ma-for, z którą związany był do końca kariery zawodowej.

Filmografia, reżyseria i scenariusz, projekty plastyczne: "Za króla Krakusa" (1947, pierwszy polski powojenny film kukiełkowy), "Pięć minut dla zdrowia" (1959), "Uwaga diabeł!" (1959), "Zbrodnia na ulicy kota brzuchomówcy" (1961), "Człowiek z lustra" (1966).

Urodził się w roku 1912 w Warszawie, gdzie zmarł w roku 1985. Operator filmowy, scenarzysta i reżyser. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Miłośników Filmu Artystycznego "Start" (1930), Związku Producentów Filmów Krótkometrażowych (1933) i Spółdzielni Autorów Filmowych (1935). W czasie wojny współpracował jako operator z kinematografią
radziecką, od 1943 zastępca dowódcy (w stopniu podpułkownika) Czołówki Filmowej I Dywizji WP. Po wojnie organizował bazę techniczną polskiej kinematografii w Krakowie i Łodzi, w latach 1946-47 był dyrektorem technicznym "Filmu Polskiego". Był współzałożycielem PWSF w Łodzi i jej wieloletnim (w latach 1948-81) wykładowcą, pierwszym dziekanem Wydziału Operatorskiego (1948-51, 1952-58), w latach 1959-68 prorektorem uczelni. 

Urodził się w roku 1938 w Łodzi, a zmarł w roku 2014 r w Kaliszu. Operator, reżyser i realizator telewizyjny, reżyser teatralny, pedagog, w latach 2002-2008 rektor Szkoły Filmowej w Łodzi. Przez całe zawodowe życie prof. Woźniak związany był ze Szkołą Filmową w Łodzi i Telewizją Polską. Wykładowcą "filmówki" był od 1962 roku. W latach 1987-93 i 1999-2002 był dziekanem Wydziału Operatorskiego, w latach 1993-94 prorektorem ds. współpracy z zagranicą, w latach 2002-08 rektorem uczelni. Był inicjatorem organizowanego w latach 1993-2011 Międzynarodowego Festiwalu Szkół Filmowych i Telewizyjnych "Mediaschool". Od lat przewodniczył też kapitule Łódzkiej Alei Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej, w której rozwój i promocję bardzo się angażował. Zmarł na skutek wypadku po kilku dniach śpiączki. Spoczywa w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Komunalnym na Dołach w Łodzi.

Urodził się w roku 1930 w Nowym Sączu, operator filmowy, reżyser, autor scenariuszy filmowych i teatralnych, współtwórca "polskiej szkoły filmowej". Absolwent Wydziału Operatorskiego łódzkiej PWSFTviT, od 1977 wykładowca tej uczelni. Współpracował jako operator m.in. z Andrzejem Munkiem, Andrzejem Wajdą, Jerzym Kawalerowiczem, Jerzym Hoffmanem, Kazimierzem Kutzem.

Wybrana filmografia: "Eroica" (1957, reż. Andrzej Munk), "Popiół i diament" (1958, reż. Andrzej Wajda), "Krzyż Walecznych" (1958, reż. Kazimierz Kutz), "Matka Joanna od Aniołów" (1960, reż. Jerzy Kawalerowicz), "Nikt nie woła" (1960, reż. Kazimierz Kutz), "Mój stary" (1962, reż. Janusz Nasfeter), "Echo" (1964, reż. Stanisław Różewicz), "Faraon" (1965, reż. Jerzy Kawalerowicz), "Potem nastąpi cisza" (1965, reż. Janusz Morgenstern), "Westerplatte" (1967, reż. Stanisław Różewicz), "Potop" (1972, reż. Jerzy Hoffman), "Opadły liście z drzew" (1975, reż. Stanisław Różewicz), "Pasja" (1977, reż. Stanisław Różewicz), "Pensja pani Flatter" (1982, reż. Stanisław Różewicz), "Anioł w szafie" (1987, reż. Stanisław Różewicz); reżyseria: "Skarga" (1991, także współautor scenariusza z Witoldem Zalewskim), "Wrota Europy" (1999, także współautor scenariusza z Andrzejem Mularczykiem).

Urodziła się w 1934 roku w Wilnie, a zmarła w roku 2011 w Podkowie Leśnej. Aktorka, reżyser, współzałożycielka Teatru Adekwatnego. Znana między innymi z ról w filmach "Człowiek z marmuru", "Bajland". Za rolę w filmie Janusza Zaorskiego "Matka Królów” otrzymała w 1987 roku Złote Lwy Gdańskie dla najlepszą role kobiecą. Była żoną operatora filmowego Jerzego Wójcika.

Urodził się w 1947 roku w Łodzi. Absolwent Wydziału Operatorskiego i Realizacji Telewizyjnej tamtejszej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w 1974 roku. Był operatorem kamery m.in. filmów telewizyjnych "Spokój" Krzysztofa Kieślowskiego (1976, prem. 1980) i "Oczy uroczne" Piotra Szulkina (1976, zdjęcia: Witold Stok) oraz filmu kinowego Grzegorza Królikiewicza "Tańczący jastrząb" (1977, zdjęcia: Zbigniew Rybczyński). Autor zdjęć do "Białego małżeństwa" Magdaleny Łazarkiewicz (1992) współpracował z Jerzym Domaradzkim, Witoldem Leszczyńskim, Robertem Glińskim. Autor zdjęć lub realizator światła do ponad pięćdziesięciu spektakli Teatru Telewizji. Pracował przy nich z wybitnymi reżyserami, m.in. z Izabellą Cywińską, Maciejem Englertem, Kazimierzem Kutzem, Krystianem Lupą i Andrzejem Wajdą.

Urodził się w roku 1964 w Łodzi. Reżyser filmów  animowanych, malarz, performer, scenograf. Twórca ponad 200 tzw. "Księgoklipów", czyli wideoklipów do książek. W 2014 odznaczony Srebrnym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" przyznanym przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Jest absolwentem Wydziału Malarstwa i Grafiki łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych (1986), gdzie kształcił się w pracowni malarstwa prof. Stanisława Fijałkowskiego oraz w pracowni drzeworytu prof. Andrzeja Mariana Bartczaka. Swe prace wystawiał w Polsce na kilkunastu wystawach indywidualnych, także w Amsterdamie, Brugii, Budapeszcie, Chicago, Londynie, Madrycie, Oslo, Sofii, Wakayamie i Yokohamie. Uprawia autorskie kino animowane. Od roku 2007 wykłada animację w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, gdzie w roku 2009 obronił doktorat.

Urodzony w roku 1951 w Łodzi. Aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, pedagog. Absolwent Wydziału Aktorskiego PWSFTviT im. Leona Schillera w Łodzi (1973). Zawodowo związany z Teatrem im. Stefana Jaracza w Łodzi, gdzie do jego największych osiągnięć należy gra w trzech monodramach Erica Bogosiana: "Seks, prochy & rock'n'roll", "Czołem wbijając gwoździe w podłogę" i "Obudź się i poczuj smak kawy", których reżyserem jest Jacek Orłowski. W latach 1996–2002 i 2008–2012 dziekan Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. W 1973 roku jako nowicjusz zagrał swoją pierwszą niewielką rolę w olsztyńskim teatrze. Kilka lat później w 1977 roku zadebiutował niewielką rolą w filmie "Tańczący jastrząb". Jednak pierwszą poważną rolą, która otworzyła mu drzwi do kariery filmowej i rozpoznawalność była postać Edwarda Sztyca w komedii "Vabank II, czyli riposta" z 1984 roku. Z filmowych ról wymienić można "Wiedźmina", "Na kłopoty Bednarski" czy "Kingsajz". W 2010 roku artysta wziął udział w kampanii UMŁ przeciwko narkotykom i dopalaczom. 

Urodził się w roku 1961 w Brzezinach. Aktor filmowy i teatralny, kompozytor muzyki do etiud filmowych oraz autor muzyki i tekstów piosenek, które sam wykonuje. Laureat licznych nagród krajowych (m.in. Wiktory '93 '96 i '97, Złota Kaczka 93 oraz dyplom mistrzowski – Nagroda im. prof. Aleksandra Bardiniego na XVIII Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu) i międzynarodowych. Dwukrotnie otrzymał nagrodę za pierwszoplanową rolę męską na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych. Zbigniew Zamachowski zagrał w ponad stu filmach i serialach telewizyjnych m. in. "Ucieczce z kina Wolność" (1990) Wojciecha Marczewskiego. Ta ostatnia kreacja przyniosła mu nominację do Europejskiej Nagrody Filmowej (1991). Znakomitą rolę – polskiego fryzjera prowadzącego w Paryżu swój zakład – stworzył w "Białym" (1993), drugiej części tryptyku Krzysztofa Kieślowskiego "Trzy kolory" i "Zmruż oczy" (2004) Andrzeja Jakimowskiego i podkładał wielokrotnie głos w dubbingach m. in. "Stuart Malutki", "Shrek", "Ratatuj".

Urodził się w 1939 roku w Warszawie, w rodzinie inteligenckiej włoskiego pochodzenia. Reżyser filmowy, teatralny, scenarzysta, producent, eseista, filozof. W 1959 roku został absolwentem fizyki na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1962 roku filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W roku 1966 ukończył studia reżyserskie w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Działał w amatorskim ruchu filmowym. W latach 1971-1983 wiceprezes Stowarzyszenia Filmowców Polskich, a w latach 1975-1977 przewodniczący Rady Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych. Od 1980 roku kierownik artystyczny zespołu, a następnie dyrektor Studia Filmowego "Tor".

Filmy Zanussiego są kinem autorskim. Prawie do wszystkich sam pisał scenariusze. Oprócz dominujących w filmach tego reżysera tematów takich, jak wolność i zniewolenie, moralne wybory, związki ludzkiego losu z absolutem pojawia się w nich często motyw śmierci. Poza twórczością filmową zajmuje się także Zanussi działalnością pedagogiczną i reżyserią teatralną. Wykładał m.in. w PWSFTViT w Łodzi, National Film School w Wielkiej Brytanii i w Danii, w Kopenhadze.

Od 1980 do jego rozwiązania w 2019 był kierownikiem artystycznym zespołu, a następnie dyrektorem Studia Filmowego "Tor". W latach 1971–1983 był wiceprezesem Stowarzyszenia Filmowców Polskich, a od 1987 członkiem Komitetu Kinematografii. Jest autorem kilku książek (teoria filmu, scenariusze filmowe, felietony, wspomnienia). Jest wykładowcą Wydziału Radia i Telewizji im. Krzysztofa Kieślowskiego Uniwersytetu Śląskiego, Collegium Civitas w Warszawie oraz Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.

Fabularne filmy pełnometrażowe: "Struktura kryształu" (1969), "Życie rodzinne" (1970), "Za ścianą" (1971), "Iluminacja" (1972), "Barwy ochronne" (1976), "Z dalekiego kraju" (1981), "Rok spokojnego słońca" (1984), "Cwał" (1995), "Brat naszego Boga" (1997), "Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową" (2000), "Suplement" (2002), "Persona non grata" (2005), "Czarne słońce" (2007), "Serce na dłoni" (2008), "Rewizyta" (2009), "Obce ciało" (2014).

Ma swoją gwiazdę w łódzkiej Alei Gwiazd.

Urodzony w roku 1947 w Warszawie scenarzysta, reżyser i producent filmowy, w latach 1994–1995 przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. W 1969 roku ukończył studia na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Jako reżyser debiutował w 1970. W około dziesięciu filmach wystąpił również jako aktor. W 1987 został przewodniczącym Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych, a rok później kierownikiem artystycznym Zespołu Filmowego "Dom". W latach 1987–1989 zasiadał w Komitecie Kinematografii, od 1991 do 1993 sprawował urząd prezesa Komitetu do Spraw Radia i Telewizji, a od 1994 do 1995 przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Wielkie uznanie przyniosła mu, kończona potajemnie w czasie stanu wojennego, "Matka Królów" (1982). Inne dzieła: "Baryton" (1984), "Jezioro Bodeńskie" (1985), "Piłkarski poker" (1988).

Urodził się w roku 1959 roku w Zelowie. Reżyser teatralny, scenograf. W 1985 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi, a w 1988 roku Wydział Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Pierwszym przedstawieniem przygotowanym w Teatrze im. Jaracza były "Bramy raju" Jerzego Andrzejewskiego (1987). Później realizował tutaj przede wszystkim klasykę. Na deskach łódzkiego teatru Zawodziński wyreżyserował jeszcze m.in. "Romeo i Julię" Szekspira (2001), "Miłość i gniew" Johna Osborne'a (2003), "Intrygę
i miłość" Fryderyka Schillera (2004) oraz "Tragiczną historię doktora Fausta" Christophera Marlowe'a (2003). W 2005 roku przygotował spektakl dyplomowy studentów łódzkiej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej 4 x Woyzeck Georga Büchnera, a w poznańskim Teatrze Nowym im. Tadeusza Łomnickiego pokazał uwspółcześnioną wersję "Życia snem Calderona" (2006). Zawodziński jest też uznanym scenografem. Obecnie jest dyrektorem Teatru im.Stefana Jaracza w Łodzi.

Urodził się w 1931 roku w Warszawie, gdzie zmarł w 2019 roku. Operator filmowy. Absolwent Wydziału Operatorskiego PWSF w Łodzi (1956, dyplom w 1979). Pracę rozpoczął w 1957 jako asystent operatora. Od 1987 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, w 1990 uzyskał docenturę. W 1995 otrzymał tytuł profesora sztuk filmowych. W 1995 nagrodzony indywidualnie za zdjęcia do filmu "Pokuszenie" na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Zdort zrobił zdjęcia do ok. sześćdziesięciu filmów dwudziestu reżyserów, m.in. Jerzego Kawalerowicza, Krzysztofa Kieślowskiego, Pawła Komorowskiego, Janusza Majewskiego, Wojciecha Marczewskiego i Andrzeja Wajdy. Na imponujący dorobek składają się ponadto zdjęcia w spektaklach Teatru Telewizji oraz realizacje światła w teatrach w różnych miastach Polski. Mąż reżyserki i scenarzystki filmowej Barbary Sass-Zdort.

Urodzony w roku 1945 w Krakowie. Aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, kojarzony głównie z rolą Ramzesa XIII w filmie "Faraon" (1966) Jerzego Kawalerowicza, scenarzysta małych form teatralnych (monodramów, etiud), reżyser teatralny, dyrektor artystyczny Teatru Nowego w Łodzi w latach 2005–2008. Został odznaczony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1997) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zagrał między innymi w filmie: "Komediantka" (1987) jako mecenas Aleksander, "Trzy młyny" jako Karol (1984), "Królowa Bona" jako Zygmunt II August (1980), "Doktor Murek" (1979) jako Murek Franciszek, "Życie na gorąco" (1978) jako Lantiago Libero asystent profesora Vireau, "Ziemia obiecana" (1975) jako Stein, pracownik kantoru w fabryce. Podkładał też głos do bajek, m.in. "Rozbójnika Rumcajsa".

Urodzony w roku 1950 w Szczecinie operator filmowy. Autor zdjęć do kilkudziesięciu filmów fabularnych i dokumentalnych. W 1974 ukończył studia na Wydziale Operatorskim PWSFTViT w Łodzi, a w 1975 przedstawił swoją pracę dyplomową – film dokumentalny o stoczniowcach w Stoczni Gdyńskiej "Taki układ" (produkcja WFO, 1975, reż. Piotr Andrejew), do którego Zieliński napisał też wspólnie z reżyserem scenariusz. Laureat nagrody za zdjęcia do "Arii dla atlety" na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku w 1979 roku. Współpracował z Agnieszką Holland. W "Ucieczce z kina Wolność" Marczewskiego (1990, Nagroda Szefa Kinematografii za zdjęcia w filmie fabularnym, w 1991 roku), połączył (bez użycia grafiki komputerowej) tradycyjnej technikę filmową ze zdjęciami specjalnymi (efekt wchodzenia aktorów na ekran kinowy i schodzenia z ekranu w sekwencjach dotyczących filmu w filmie). Od połowy lat 80. pracuje głównie za granicą.

Urodził się w roku 1960 w Bydgoszczy. Reżyser filmowy, operator i scenarzysta. W 1985 ukończył Wydział Operatorski PWSFTviT w Łodzi. W 1995 zadebiutował jako reżyser filmem "Młode wilki", za który otrzymał nagrodę na Festiwalu w Gdyni. Dwa lata później nakręcił jego prequel: "Młode wilki 1/2". Żamojda w 1989 roku wyróżnił się na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, w 1990 roku swoim malarskimi zdjęciami do filmu Mariusza Trelińskiego, "Pożegnanie jesieni" .W dorobku operatorskim Żamojda ma również seriale telewizyjne (całe lub wybrane odcinki), na przykład: "Crimen" Laco Adamika (1988), "Nianię" Jerzego Bogajewicza (2005-2009), "Ojca Mateusza" Macieja Dejczera.

Urodzony w Łodzi w roku 1935, a zmarły w 2014 roku w Nałęczowie, aktor i reżyser teatralny. W teatrze zadebiutował w 1956 roku, a w filmie osiem lat później – drugoplanową rolą – w debiutanckim "Rysopisie" (1964) Jerzego Skolimowskiego. Później pojawił się jeszcze w jego "Barierze" (1966). W pierwszym pełnometrażowym filmie Krzysztofa Zanussiego – "Struktura kryształu" (1969). Przez wiele lat był aktorem Teatru Polskiego w Warszawie. Wykonywał m.in. tytułową piosenkę filmu "Jak rozpętałem drugą wojnę światową".

właśc. Edward Bernstein

Urodził się w roku 1935 w Warszawie gdzie zmarł w roku 2014.  Reżyser, scenarzysta i aktor filmowy. Twórca filmów dokumentalnych i fabularnych, autor scenariuszy filmowych. W młodości trenował boks i wędrował po Polsce w towarzystwie Marka Hłaski, który uwiecznił go w książce "Piękni dwudziestoletni". W 1965 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną i Filmową w Łodzi. W 1966 aresztowany w wyniku prowokacji SB wymierzonej w jego przyjaciela Ireneusza Iredyńskiego, został zwolniony po ośmiu miesiącach.  Od tej pory używał nazwiska matki. Zadebiutował filmem "Ocalenie" (1972) według własnego scenariusza, nagrodzonym na festiwalu w Valladolid oraz Chicago. Ujawnił on zainteresowania psychologiczne oraz moralne reżysera, stanowił też zapowiedź powolnego, oszczędnego, wręcz ascetycznego stylu. W 1978 roku zekranizował "Szpital Przemienienia" Stanisława Lema, swoisty traktat moralny osadzony w latach drugiej wojny światowej, który został uhonorowany nagrodą na festiwalu w Locarno i Warnie oraz Srebrnymi Lwami na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku. Współpracował wielokrotnie z Zanussim, konsultował również scenariusze trylogii Krzysztofa Kieślowskiego "Trzy kolory". Filmy Żebrowskiego są dramatami sumienia. 

Urodził się w 1956 roku w Sianowie k. Koszalina, a zmarł w 2011 roku w Tarnowie. Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1980). Po występie w serialach "Rodzina Połanieckich" (1978) i "W słońcu i w deszczu" (1979), zadebiutował na dużym ekranie w dramacie politycznym Feliksa Falka "Był jazz" (1981) u boku Michała Bajora. Za postać plastyka-karateki w dramacie Wojciecha Wójcika "Karate po polsku" (1982), rolę księdza Władysława Ryby w serialu "Trzy młyny" (1984) oraz kreację wrażliwego poety Janka Pradery w filmie poetyckim Witolda Leszczyńskiego "Siekierezada" (1985) został uhonorowany nagrodą im. Zbyszka Cybulskiego i nagrodą Złotego Ekranu przyznawaną przez tygodnik „Ekran”. Z innych znanych filmów z jego udziałem warto wymienić "C.K. Dezerterzy" (1985), "Anioł w szafie" (1987) czy "Wielki bieg" (1981). Zmarł tragicznie w swoim tarnowskim mieszkaniu.

Urodzona w 1955 roku w Łodzi, piosenkarka, kompozytorka, gitarzystka. Ukończyła Liceum Muzyczne. Studia na wydziale socjologii na Uniwersytecie Łódzkim, a później na Jagiellońskim, przerwała dla kariery piosenkarskiej. Zadebiutowała w 1974 w łódzkim środowisku studenckim. Brała udział w festiwalach oraz konkursach, często występowała za granicą, m. in. w Jugosławii, Pradze i Budapeszcie, Paryżu i w USA. Odbyła także tournée po Australii w 1992 roku. Polskie Radio posiada w swych zasobach ponad 40 piosenek nagranych przez Elżbietę Adamiak.

Urodził się w roku 1887 w Białymstoku, zmarł w 1942 lub 1943 r. w Warszawie. Muzyk, pianista i kompozytor żydowskiego pochodzenia. W latach 1925-1930 kierownik muzyczny Teatru Miejskiego w Łodzi. Od 1931 współpracował z Walerym Jastrzębcem-Rudnickim tworząc muzykę do jego kabaretowych tekstów, m. in. "Szczęście trzeba rwać jak świeże wiśnie", "Ja przedwojenny wolę styl", "Hanko, Ireno, Zosiu". Skomponował muzykę do filmu "Biała trucizna". Był kierownikiem muzycznym w warszawskim teatrze "Praskie Oko". Został zabity przez Niemców w getcie warszawskim.

Urodziła się w roku 1875 w Warszawie, zmarła w roku 1960 tamże. Śpiewaczka operowa (sopran) i ceniony pedagog. Absolwentka Instytutu Muzycznego w Warszawie, kontynuowała studia w Paryżu u J. Sbriglii i J. Reszkego. Debiut w 1897 w Warszawie („Verbum nobile”, partia Zuzi) roku rozpoczął jej krótką karierę operową. Od 1945, zaraz po wojnie, zaangażowana przez Kazimierza Wiłkomirskiego, poświęciła się pracy pedagogicznej w Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi. W latach 1945-46 pełniła w tej uczelni funkcję dziekana Wydziału Wokalnego. Jej uczniami bili m.in.: Wiktor Brègy, Jadwiga Dzikówna, Zofia Śliwińska, Adela Winiarska.

Urodzona w Łodzi śpiewaczka operowa (sopran). Ukończyła Wydział Wokalno-Aktorski Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi. Jej debiut odbył się na scenie Teatru Wielkiego w Łodzi, jeszcze podczas studiów; otrzymała za niego nagrodę im. Andrzeja Hiolskiego za najlepszy debiut operowy w Polsce. Z powodzeniem sprawdza się w partiach operowych, jak i w musicalowych oraz operetkowych, bierze także chętnie udział w koncertach muzyki filmowej (Festiwal Muzyki Filmowej w Łodzi, Festiwal Polskiej Muzyki Filmowej w Valladolid w Hiszpanii).

Urodzony w roku 1921 w Pabianicach, zmarł w 2001 r. tamże. Dyrygent i kompozytor. Współzałożyciel, a od 1952 dyrygent i kierownik artystyczny, Orkiestry Rozrywkowej Polskiego Radia i Telewizji w Łodzi, którą prowadził do 1991 roku. Z zespołem tym nagrał ponad 50 płyt z muzyką do 20 filmów. Przez wiele lat pełnił także funkcję kierownika muzycznego i prowadził orkiestry festiwalowe w Opolu, Sopocie, Kołobrzegu i Zielonej Górze. Specjalizował się w repertuarze Współpracował z operą, filharmonią oraz Teatrem Muzycznym w Łodzi.

Urodził się w roku 1876 we wsi Bałuty (obecna Łódź), zmarł w roku 1937 w Łodzi. Nauczyciel tańca, kompozytor pochodzenia żydowskiego. W okresie międzywojennym komponował bardzo wówczas cenione utwory, najczęściej tanga. Założył szkołę tańca, która trzykrotnie zmieniała lokalizację, by ostatecznie zyskać stałą siedzibę w jego prywatnym domu przy ul. Gdańskiej 9.

Urodzony w 1936 r. w Łodzi, zmarł w 2010 r. tamże. Kompozytor muzyki teatralnej i filmowej, pianista, pedagog i dyrygent. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi, współzałożyciel Studenckiego Teatru Satyryków "Pstrąg". Napisał muzykę do ponad 170 filmów animowanych, fabularnych, dokumentalnych, spektakli telewizyjnych, seriali i etiud, m. in. do "Misia Uszatka", "Małego pingwina Pik-Poka", serialu "Dom" czy filmu "Granica". Był wykładowcą Łódzkiej Szkoły Filmowej, gdzie prowadził zajęcia z interpretacji piosenki.

Urodził się w Łodzi w roku 1900, zmarł w 1992 r. tamże. Aktor, piosenkarz, kabareciarz i parodysta. W 1921 roku rozpoczął edukację w lwowskiej szkole dramatycznej Franciszka Frączkowskiego. Jego popisowym i najbardziej znanym numerem była parodia Charliego Chaplina. Występował w warszawskim kabarecie "Qui Pro Quo". Grał w łódzkich teatrach, m.in. Bagatela, Scala, Teatrze Ziemi Łódzkiej czy Teatrze Literacko-Satyrycznym "Osa". Występował w takich filmach jak "O dwóch takich, co ukradli księżyc", "Pierścień księżnej Anny" i "Hydrozagadka".

Urodzona w 1964 roku w Łodzi, śpiewaczka (mezzosopran liryczny), pianistka, profesor sztuki oraz pedagog. Ukończyła dwa fakultety Akademii Muzycznej w Łodzi: Wydział Instrumentalny w klasie fortepianu, otrzymała również dyplom Wydziału Wokalno-Aktorskiego. Studiowała w Kopenhadze pod kierunkiem Andrzeja Orłowicza. Wygrywała konkursy wokalne, występowała również za granicą. Nagrywała utwory dla francuskich, szwajcarskich oraz niemieckich rozgłośni radiowych. Jako pierwsza polska śpiewaczka wystąpiła w 1995 roku w mediolańskiej La Scali z recitalem pieśni Fryderyka Chopina. Współpracowała z wybitnymi dyrygentami, m.in. z Jerzym Semkowem, Janem Krenzem czy Arminem Jordanem. Od 2002 roku prowadzi klasę wokalną w Łódzkiej Akademii Muzycznej, jest także dziekanem Wydziału Wokalno-Aktorskiego tejże uczelni.

Urodzony w roku 1900 w Łodzi, zmarł w roku 1973 w Liverpoolu – polsko - szwajcarski dyrygent i kompozytor pochodzenia żydowskiego. W roku 1915, w wieku 14 lat, jako utalentowany skrzypek występował na ceremonii Otwarcia Łódzkiej Orkiestry Symfonicznej, a następnie przez cztery lata w niej grał. W 1919 studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, kompozycję u Juliusza Wertheima i dyrygenturę u Emila Młynarskiego. Studia muzyczne od 1921 roku odbywał w Berlinie. Napisał około 30 utworów, by następnie całkowicie poświęcić się dyrygenturze.

Urodzony w 1955 roku w Łodzi, zmarł w roku 2015 tamże. Architekt, kompozytor, wykonawca piosenek turystycznych i poezji śpiewanej. Ukończył studia na kierunku architektury na Politechnice Łódzkiej. Będąc w liceum, stworzył duet ze Zbigniewem Bogdańskim. Nagrał dwie płyty: "A na razie w podróży" oraz "Kubek życia". Był współtwórcą projektu "W górach jest wszystko co kocham". Jest autorem takich przebojów jak "Jesienne wino", "Jeszcze nie czas", czy "Karczma dla samotnych".

Urodził się w roku 1948 w Łodzi. Pianista, kompozytor, dyrygent, aranżer. Uczył się w Średniej Szkole Muzycznej w klasie fortepianu; studia ukończył na Wydziale Instrumentalnym Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi. Należał do zespołów "Szeptacze", "Pokolenie Potomków Piasta i Rzepichy". W 1967 przez pół roku grał w zespole "Czerwono-Czarni". Był prowadzącym grupy "Land", a w latach późniejszych stworzył jazz-rockowy zespół "Komand Band". Komponował muzykę do rock opery "3400 lat po Ikarze", baletu "Suita słoneczna" oraz musicalów i spektakli teatralnych i filmów krótkometrażowych.

Urodził się w 1947 roku w Łodzi. Wokalista, kompozytor i muzyk. Śpiewu uczył się w łódzkiej średniej szkole muzycznej. W 1963 roku pracował jako piosenkarz i muzyk "Kabaretu Młodego Aktora Voyage 63", a dwa lata później założył zespół "Trubadurzy" razem ze Sławomirem Kowalewskim. Był również jednym z twórców grupy "No To Co", założonej w 1968 roku. W 1975 rozpoczął współpracę z Orkiestrą Polskiego Radia i Telewizji w Łodzi jako solista i kompozytor. W 1989 wyjechał na stałe do Kanady, gdzie współpracował z polonijnymi ośrodkami radia i telewizji.

Urodzona w 1904 roku w Jarosławiu nad Wołgą, zmarła w roku 1979 w Łodzi. Śpiewaczka operowa (sopran koloraturowy) i pedagog. Kształciła się w Petersburgu, debiutowała w Wilnie, dokąd emigrowała z matką po wybuchu rewolucji. Została zaangażowana do Opery Wileńskiej, śpiewała następnie w Operze Warszawskiej. Po ślubie w 1936 roku zrezygnowała z kariery operowej i poświęciła się nauczaniu. W 1947 osiadła w Łodzi współtworząc klasę śpiewu w łódzkim konserwatorium. Jej wychowankami były m.in. Teresa Żylis-Gara i Teresa Wojtaszek-Kubiak.

Urodzony w 1942 roku we Lwowie, reżyser, aktor epizodyczny, kompozytor, autor piosenek, muzyki teatralnej i filmowej, nauczyciel akademicki pochodzenia żydowskiego. W 1970 ukończył studia na Wydziale Reżyserii łódzkiej PWSFviT. Jako kompozytor muzyki filmowej zadebiutował w 1979 we "Wściekłym" Romana Załuskiego. Napisał muzykę także do trzech następnych filmów tego reżysera: "Rdza", "Wyjście awaryjne" i "Jeśli się odnajdziemy". Do jego dorobku należy muzyka m.in. do "Wielkiego biegu" Jerzego Domaradzkiego, "Wilczycy" Marka Piestraka oraz dwóch filmów Radosława Piwowarskiego – "Yesterday" i "Pociąg do Hollywood". Wykłada w Wyższej Szkole Sztuki i Projektowania na Wydziale Filmu i Fotografii w Łodzi. Został oznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi z okazji 65-lecia PWSFTviT.

Urodzona w roku 1935 w Łucku, zmarła w 2012 r. w Łodzi. Śpiewaczka operowa (sopran), pedagog, odznaczona złotym medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis". W 1965  r. otrzymała I miejsce w Międzynarodowym Konkursie Operowym w Budapeszcie. Po śmierci męża, od 1966 roku do końca życia, była związana z Teatrem Wielkim w Łodzi. Była odtwórczynią roli tytułowej w "Halce", wystawianej po raz pierwszy w Japonii. Przez wiele lat swej kariery wierna macierzystemu Teatrowi, cieszyła się uznaniem publiczności: uhonorowano ją nagrodą miasta Łodzi, w roku 1977 tytułem "Łodzianki Roku", a w 1982 r.  "Srebrnym Pierścieniem" za kreację tytułowej Marii Stuart w operze R. Twardowskiego.

Urodzony w roku 1944 w Pabianicach, zmarł w 1999 r. w Łodzi. Pianista klasyczny i rozrywkowy, ukończył Państwowe Liceum Muzycznego im. H. Wieniawskiego w Łodzi oraz studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej także w Łodzi. Otrzymał stypendium naukowe Towarzystwa im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W latach 1968-1977 roku był pracownikiem Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia w Pabianicach. Był również członkiem Orkiestry Rozrywkowej Polskiego Radia i Telewizji w Łodzi oraz otrzymał wyróżnienie na VIII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Od 1970 datuje się jego współpraca z Wytwórnią Filmów: Fabularnych, Oświatowych i Animowanych. Nagrywał muzykę fortepianową m. in. do filmów: "Noce i dnie", "Dagna", "Kariera Nikodema Dyzmy", a także do dobranocek i kreskówek.

Urodzona w Łodzi w roku 1978, piosenkarka, autorka tekstów, kompozytorka i prezenterka telewizyjna. Ukończyła XXVIII Ogólnokształcące Liceum w Łodzi oraz studia romanistyczne na Uniwersytecie Łódzkim. Należała do amatorskiego zespołu "Carpe Dream", a w 1998 roku, razem z Pawłem Rurakiem-Sokalem, utworzyła zespół "Blue Café". Wypuściła trzy albumy studyjne oraz 12 singli. Zasiadała w jurach 4. Edycji programu TVN "X Factor". Od 6 marca do 22 maja 2015 uczestniczyła w trzeciej edycji programu "Taniec z gwiazdami" zajmując drugie miejsce w finale.

Urodzony w roku 1922 w Warszawie, zmarł w 2017 r. w Psurzu, malarz, kompozytor. Studiował w pracowni Henryka Stażewskiego, a następnie na ASP w Łodzi w pracowni Adama Rychtarskiego. Od 1950 do 1955 pracował w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego w Warszawie, a później, w latach 1955-1957 wykładał na Wydziale Włókienniczym w PWSSP w Łodzi. Brał udział w licznych wystawach, m.in. w Nowej Zelandii, Meksyku, Szwecji i Kanadzie. Skomponował ponad 300 piosenek, które następnie wykonywali znani artyści, tacy jak Irena Santor czy Anna German, Ewa Bem i Hanna Banaszek. Był współautorem musicalu pt. "Tam Tam", wystawionego w Operetce Warszawskiej.

Urodzona w roku 1950 w Lesznie piosenkarka, aktorka teatralna i filmowa. W 1972 roku ukończyła studia na Wydziale Aktorskim PWSFTviT w Łodzi. Pracowała w czterech teatrach m. in. w Teatrze Narodowym w Warszawie i Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu. W 1970 roku zadebiutowała w "Książę sezonu", jako dziewczyna z uzdrowiska. Grała również w serialu "07 zgłoś się".

Urodzona w roku 1919 w Nalibokach, zmarła w roku 2013 w Łodzi. Śpiewaczka operowa oraz zasłużony nauczyciel śpiewu solowego. Absolwentka Konserwatorium Wileńskiego, występowała m.in. Teatrze Bolszoj w Moskwie. Od 1963 do 2006 roku uczyła śpiewu w PWSM (późniejszej Akademii Muzycznej w Łodzi) m.in.: Urszulę Kryger, Joannę Woś czy Agnieszkę Makówkę. W Polsce dwukrotnie uhonorowana została Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki oraz odznaczeniami: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis".

Rocznik 1971, perkusista. Absolwent Akademii Muzycznej w Łodzi, od 2000 roku jej wykładowca. Współpracował i tworzył z grupami muzycznymi takimi jak "Proletaryat", "Virgin"
oraz z artystami, m. in. Reni Jusis, Patrycją Markowską czy Wojciechem Pilichowskim. Od 2015 jest związany z największą szkołą perkusyjną w Polsce – "Drum School".

Urodzona w Łodzi w roku 1906, zmarła w roku 1949 tamże. Skrzypaczka, koncertmistrz Łódzkiej Orkiestry Symfonicznej. Gry na skrzypcach uczyła się w Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi, następnie prywatnie się u prof. Gustawa Baumagartena. Występowała z Orkiestrą Symfoniczną w Łodzi, a z czasem została tam solistką. W maju 1940 roku została wywieziona do łódzkiego getta.

Urodzony w 1933 roku w Żytniu Wielkim na Wołyniu, śpiewak operowy (bas), reżyser, aktor i pedagog. Edukację wokalną odbywał w Polsce oraz we Włoszech. Ukończył PWSTiF w Łodzi; współpracował również z łódzką operą. Uczestniczył w koncertach, przedstawieniach i festiwalach na całym świecie, m.in. w USA, Izraelu, Wielkiej Brytanii, Grecji, Niemczech, Hiszpanii i Japonii. Występował w "Strasznym Dworze", "Halce" i w "Fauście".

właściwie Jan Szczerbiński

Urodził się w 1926 roku w Łodzi, zmarł w 2010 roku w Otwocku. Kompozytor muzyki rozrywkowej i aranżer. Ukończył studia na kierunku polonistycznym na Uniwersytecie Łódzkim oraz na wydziale kompozycji w PWSM w Warszawie. Był członkiem jazzowego zespołu muzycznego "Melomani", utworzonego przez Jerzego Matuszkiewicza. W 1950 rozpoczął współpracę z Polskim Radiem i TVP. Komponował i aranżował m.in. dla radiowych orkiestr w Warszawie, Łodzi i Poznaniu oraz dla zespołu "Błękitny Jazz" Ryszarda Damrosza. W latach 1960–1962 był kierownikiem muzycznym warszawskiego Teatru Buffo W 1968, razem z Ernestem Bryllem, założył zespół "Drumlersi".

Urodzony w 1927 roku w Wilnie, zmarł w 2015 roku w Warszawie. Pianista, dyrygent, kompozytor i aranżer. W 1934 roku zaczął studiować pianistykę w Konserwatorium Muzycznym im. M. Karłowicza w Wilnie. Po wojnie kontynuował studia w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Łodzi, jednocześnie studiując chemię na Uniwersytecie Łódzkim. Jest jednym z założycieli jazzowego "Klubu Melomanów" przy Polskiej YMCA w Łodzi. Był kierownikiem muzycznym kabaretów "Szpak" i "Dudek", pianistą i kompozytorem Polskiego Radia i Telewizji Polskiej oraz pedagogiem, chórmistrzem i dyrygentem Zespołu Pieśni i Tańca "Mazowsze".

Urodzona w roku 1941 w Wereszynie koło Hrubieszowa, solistka operowa. Studiowała filologię rosyjską na Uniwersytecie Warszawskim, jednocześnie ucząc się śpiewu w średniej szkole muzycznej im. Henryka Wieniawskiego w Warszawie. Po zakończeniu studiów rozpoczęła edukację w Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi i w roku 1970 otrzymała dyplom. Rok później otrzymała trzecią nagrodę w konkursie wokalnym w Tuluzie. Od 1971 r. zajmowała stanowisko solistki w Teatrze Wielkim w Łodzi, a od 1994 r. do dnia dzisiejszego jest asystentem reżysera.

Urodzona w 1953 roku w Łodzi, śpiewaczka i aktorka żydowskiego pochodzenia. Absolwentka Wydziału Wokalno-Aktorskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi.
Po ukończeniu studiów pracowała w Teatrze Współczesnym w Szczecinie, a następnie związała się z Teatrem Żydowskim w Warszawie, z którym współpracuje do dziś.

Urodzony w roku 1983 w Łodzi, pianista jazzowy. Wyróżniony absolwent Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów, uczestnik wielu konkursów, w tym finalista Konkursu Chopinowskiego dla młodych pianistów. W 2004 roku zdobył drugą nagrodę w Konkursie Pianistów Jazzowych w Warszawie. Nagrał dwie płyty jako solista, a jedną razem ze swoim trio, znanym pod nazwą "Tubis Trio". W 2008 roku otrzymał nagrodę Prezydenta Miasta Łodzi dla najlepszego łódzkiego jazzmana. Wykłada improwizację jazzową na Łódzkiej Akademii Muzycznej oraz w ZSM im. Stanisława Moniuszki w Łodzi na wydziale jazzu.

Urodzony w 1939 roku w Łodzi, saksofonista, kompozytor, wokalista. Absolwent Średniej Szkoły Muzycznej w Łodzi w klasie klarnetu. W latach 1962-1965 współpracował z zespołem "Niebiesko-Czarni". Był współtwórcą grup "Polanie" oraz "Wanderpol", z którymi koncertował w Chicago, Los Angeles, ZSRR. Na początku roku 1977 muzyk ostatecznie wyjechał z kraju. Od 1984 do 2003 był właścicielem klubu polonijnego "Cardinal" w Chicago.

Urodził się w roku 1914 w Borkach, zmarł w 2007 roku w Łodzi. Organista, kompozytor, pedagog, znawca muzyki dawnej, autor podręczników do muzyki, propagator kultury muzycznej. Przed wojną studiował w warszawskim Państwowym Konserwatorium Muzycznym, pracował jako organista w Szpitalu św. Ducha oraz nauczał chorału gregoriańskiego w Seminarium Duchownym księży Marianów na Bielanach. Po wojnie zamieszkał w Łodzi, gdzie pracował jako organista i kontynuował edukację w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi, gdzie później, po uzyskaniu dyplomów, wykładał teorię muzyki. W latach 80. był kierownikiem i dziekanem Katedry Teorii Muzyki i Kompozycji, a w 1995 r. otrzymał tytuł profesora. Jego "Zasady muzyki" są do dziś podstawowym i najbardziej znanym podręcznikiem teorii muzyki.

Urodzony w 1873 r. w Azowie, zmarł w 1950 r. w Łodzi. Dyrygent, skrzypek, pedagog. Studiował w Wyższej Szkole Muzycznej Moskiewskiego Towarzystwa Filharmonicznego, wykładał w Konserwatorium Ludowym w Moskwie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wrócił z rodziną do ojczyzny i nauczał gry na skrzypcach oraz przedmiotów teoretycznych w m. in. Konserwatorium Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczównej w Łodzi oraz Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Łodzi.

Urodzony w roku 1911 w Warszawie, zmarł w 1985 r. tamże. Dyrygent i pedagog muzyczny, współtwórca i kierownik zespołu symfonicznego, później przekształconego w Filharmonię Bałtycką w Gdańsku. W latach 1950-1951 był dyrektorem Filharmonii Łódzkiej, a od 1955 do 1958 r. pierwszym dyrygentem i dyrektorem Filharmonii Narodowej w Warszawie. Przez dwa lata był także dyrygentem i dyrektorem Teatru Wielkiego w Łodzi, a przy tym wykładał także na uczelniach muzycznych tego miasta. Po opuszczeniu Polski przebywał kilka lat na Islandii, gdzie był m. .in. dyrygentem orkiestry symfonicznej w Reykjaviku.

Urodzona w roku 1937 w Ldzaniu koło Pabianic śpiewaczka (sopran). Śpiewu uczyła się w Łódzkiej Wyższej Szkole Muzycznej w klasie Olgi Olginy. W tym czasie została laureatką kilku ogólnopolskich konkursów wokalnych, co otworzyło jej drogę do udziału w konkursach międzynarodowych w: Helsinkach, Tuluzie, Monachium i Moskwie. Jej debiut to rola Micaëli w "Carmen" Bizeta w 1967 w łódzkim Teatrze Wielkim, z którą to instytucją artystka związała się następnie na kilka lat. Dalszy ciąg jej kariery miał miejsce za granicami kraju.

Urodzony w Łodzi w roku 1931, piosenkarz, kompozytor muzyki rozrywkowej, muzyk, aktor i śpiewak operetkowy. Absolwent szkoły muzycznej w Łodzi oraz wydziału dyrygentury PWSM we Wrocławiu. Prowadził chór Uniwersytetu Wrocławskiego, był aktorem operetki w łódzkim Teatrze Muzycznym i teatru "Syrena" w Warszawie. Koncertował od 1956 roku, a od 1961 do 1970 nagrywał utwory razem z Orkiestrą Taneczną Polskiego Radia oraz Orkiestrą Łódzkiej Rozgłośni PR. W 2011 otrzymał Srebrny Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artus", a w 2016 Medal Złoty. Jest twórcą piosenek m.in. "W dni wielkie i skończone", "Żurawie odlatują", "Znów razem".

Urodzona w 1930 r. w Landwarowie koło Wilna, śpiewaczka (sopran). Mieszka na stałe w Monako. Po II Wojnie Światowej jej rodzina osiedliła się w Łodzi, a ona sama rozpoczęła naukę śpiewu w klasie Olgi Olginy. W 1953 roku zdobyła najwyższą nagrodę na Konkursie Młodych Wokalistów w Warszawie. W 1956 zadebiutowała w Operze Krakowskiej jako tytułowa "Halka" Stanisława Moniuszki. Następne lata przyniosły szereg sukcesów w teatrach operowych Oberhausen, Dortmundu, Paryża, Salzburga, Covent Garden. W 1969 roku dostała angaż w Metropolitan Opera w Nowym Jorku, a w 1976 w mediolańskiej La Scali. Jest laureatką doktora honoris causa łódzkiej Akademii Muzycznej.