Pomysł modułowości wyniknął z potrzeby zaproponowania nietypowego placu zabaw, stymulującego do kreatywności i pozostawiający dowolność w komponowaniu jego składowych. Wielofunkcyjność każdego z elementów systemu zwiększa ich plastyczność, pobudza wyobraźnię, stymuluje myślenie abstrakcyjne, a także zwiększa możliwości wykorzystania ich do różnych celów.

Moduł stanowi sześcian o wymiarach podstawowego siedziska 45x45x45. Kostki są mobilne, a pozostałe meble, przytwierdzone na stałe do podłoża, zostały przystosowane do ich przechowywania. Oprócz siedzisk znajdziemy wśród mebli obustronne ławki, stół z wcięciem na zieleń, donice z ukrytym koszem na śmieci, a także element spajający kompozycyjnie rozproszoną małą architekturę/elementy małej architektury - wielofunkcyjny narożnik, zamykający wewnętrzny placyk. Jest dominującym gabarytowo, wolnostojącym elementem kompozycji przestrzennej. Łączy w sobie wiele funkcji: są to ławki, półki na donice z kwiatami, drążki do montażu oświetlenia, a także element szczególny naszego podwórka: kolorową instalację, tworzoną przez jego użytkowników, składającą się z rozciągniętych warkoczy z włóczki. Ma to być sposób na oswojenie nowych użytkowników z miejscem o zawiłej historii i nadszarpniętej reputacji. Możliwość ingerencji w użytkowaną przestrzeń, a także pozostawienie czegoś po sobie, wspiera budowanie tożsamości zarówno miejsca, jak i samych użytkowników.

W myśl powyższych idei powstał plac zabaw, nie tylko dla najmłodszych. Przystosowany do przechowywania sześcianów, które wypełniając strukturę, tworzą z niej trybunę. Wdrapując się po modułowej instalacji lub wchodząc po schodach, wspartych na bryle śmietnika, użytkownicy napotkają kolejną ciekawą atrakcję w postaci elastycznej siatki, zawieszonej na kilku metrach nad ziemią, oczywiście odpowiednio zabezpieczoną. Nie mogło także zabraknąć zjeżdżalni.

Bryła śmietnika oddziela część techniczną od placu zabaw, zamykając kompozycyjnie niewielkie podwórko w podwórku przeznaczone do zabawy. Jako, że znajduje się blisko wejścia, zbyt wąskim by obsługiwał ruch samochodowy, został tutaj zlokalizowany stojak na rowery.

Dwa fragmenty wyeksponowanych ścian dają możliwość wykorzystania ich do celów dziecięcej twórczości.

Jednym z wyzwań projektowych była ślepa ściana, rozciągająca się na pięciu kondygnacjach. Usytuowana na południu działki, zabiera cenne światło, jednocześnie zawsze pozostając w cieniu. Co więcej, znajduje się na osi jednego z wejść, a także zamyka widok z drugiej bramy. Jest zatem ważnym miejscem w podwórku, do którego dąży wzrok i które zamyka kompozycję przestrzeni. (Jest ścianą budynku, znajdującego się na sąsiedniej działce, dlatego wszystko, co nie jest muralem, powinno mieć autonomiczną konstrukcję.) Styka się bezpośrednio z gruntem, a także jest cofnięta względem budynków, znajdujących się na działce. Pomysł bryły rozpiętej pomiędzy nimi zagospodarował przestrzeń, zmniejszył gabaryty ślepej ściany, a także połączył wewnętrzną pierzeję podwórka. Ażurowe wykończenie sprawia, że kilkometrowy łącznik nie wydaje się być masywny. Głębokie podcięcie w parterze pozostawia miejsce na parking dla kilku samochodów (i kosiarki), jednocześnie dodając bryle lekkości. Zaproponowałyśmy dwa piętra połączone otwartą klatką schodową, jedno zamknięte i przeszklone, drugie osłonięte jedynie elewacją z umieszczonych poziomo drewnianych desek. Mogą one pełnić funkcję półek na donice, a liny, na których są rozpięte, mogą stanowić podpory dla pnączy bluszczu. Wewnętrzna przestrzeń pozostawia wiele możliwości wykorzystania w zależności od stopnia uzbronienia. Może to być galeria świetlicy artystycznej, miejsce na warsztaty, nie tylko dla wychowanków świetlic, strefa gier planszowych, ogród zimowy lub po pewnym przekształceniu, kawiarnia lub biuro. 

W projekcie wykorzystujemy tradycyjne materiały, nawiązujące do historycznych uwarunkowań, takie jak czerwona cegła (lub klinkier), drewno oraz kamienne wykończenie posadzki, a także wprowadzamy nutę nowoczesności w stonowany sposób korzystając z betonu architektonicznego, stali i szkła. Modularne i mobilne siedziska powinny być wykonane z lekkiego materiału odpornego na uszkodzenia mechaniczne, np.tworzywa sztucznego lub stali malowanej proszkowo. Ciągi jezdne utwardzone płytami chodnikowymi naturalnego pochodzenia, strefy zabaw dzieci oraz ciągi piesze zielonego dziedzińca wyłożone przepuszczalnym, elastycznym tworzywem, o fakturze drobnych, jasnych kamyczków (terraway). Kolorystyka jest stonowana, gdzieniegdzie wprowadzająca kolor jako detal lub dominantę.

Wprowadzenie uporządkowanej zieleni stało się jednym z kluczowych aspektów projektu.

Niewysokie drzewa nie zacieniają podwórka, a dają przyjemny w odbiorze modelunek światłocieniowy na posadzce, wprowadzają przyjemną atmosferę oraz stanowią dominanty przestrzenne, zachęcające do gromadzenia się wokół nich. Stanowią drogowskaz przestrzenny pozycjonujący poszczególne strefy.

Trawniki są oddzielone od utwardzonej jezdni kamiennymi krawężnikami, co czytelnie oddziela strefę komunikacji i rekreacji. Ich wzdłużny charakter nawiązuje do dawnego podziału podwórek oraz harmonijnie rozkłada proporcje zielonego placu i przedpola budynków.

Dodatkowymi elementami są pnącza bluszczu na elewacji Łącznika oraz roślinność doniczkowa, umieszczona w specjalnie do tego przystosowanych meblach małej architektury.

Określając funkcje nowej przestrzeni wzięłyśmy pod uwagę jej przyszłych użytkowników. Tak jak to było wspomniane, znajdą się tu dwie świetlice: środowiskowa i artystyczna, wychowująca dzieci z różnych przedziałów wiekowych, rodziny z dziećmi, osoby niepełnosprawne (dedykowane lokale w parterach), a także dorośli, mieszkańcy oficyn. Każda z tych grup znajdzie tu coś dla siebie. Zadbałyśmy o czytelną komunikację i wydzielone strefy do zabawy, odpoczynku, działań artystycznych, a także oddzielone od nich ciągi jezdne oraz bufory dostępności do budynków. Bezpieczeństwo zapewnia dobre doświetlenie kluczowych miejsc oraz transparentność podwórka. Osoby niepełnosprawne równiej mogą z niego korzystać, wyeliminowałyśmy różnice wysokości posadzki i dostosowałyśmy materiał wykończeniowy, nie utrudniający poruszania się na wózku.

Kwestia bardzo istotna w kontekście ciemnych łódzkich podwórek, a także w kwestii bezpieczeństwa. W naszym projekcie światło jest równie ważne jak mała architektura. Świadomie kształtujemy wizerunek przestrzeni za dnia i w nocy, sprawiając, że jest on ciekawy i możliwy do korzystania również po zachodzie słońca. Światłem wydobywamy ważne miejsca, rozświetlamy zakamarki, wprowadzamy klimat. Proponujemy użycie iluminacji o różnych barwach, dobranych w sposób wpływający na emocje użytkowników - uspokajające, nastrojowe, radosne. Światło pogłębia także cienie, które sprawiają, że podwórko staje się bardziej plastyczne, wypełnione, naturalne. Pozostały fragment ślepej ściany nad Łącznikiem, po zmierzchu ustąpi miejsca świetlnemu malowidłu, dodając miejscu artystycznego charakteru.