Tel Awiw został założony przez Żydów. W 1908 r. zakupiono 5 ha wydm na północny wschód od Jafy, na których powstało osiedle mieszkaniowe Ahuzat Bayit. 11 kwietnia 1909 r. powstało drugie osiedle Nahalat Binyamin. W ciągu roku założono główne ulice, wybudowano sieć wodociągową oraz 66 domów. Oficjalną nazwę dla nowego osiedla Tel Awiw przyjęto 21 maja 1910 r.
Miasto rozwijało się w bardzo szybkim tempie, zajmując coraz rozleglejsze tereny rozciągające się wzdłuż wybrzeża morskiego. W 1914 r. Tel Awiw zajmował już ponad 100 ha, na których istniało kilka nowych osiedli mieszkaniowych. Pomyślny rozwój został przerwany w kwietniu 1917 r., gdy podczas I wojny światowej władze tureckie wydaliły Żydów z Jafy. Wówczas do działań wojennych wkroczyły wojska brytyjskie, które rozbiły Turków i zajęły całą prowincję. W 1920 r. utworzyli oni Brytyjski Mandat Palestyny. 1 maja 1921 r. doszło do zamieszek w Jafie. Wielu Żydów ze względu na narastające tarcia polityczne pomiędzy Arabami przeprowadziło się do Tel Awiwu, którego populacja wzrosła z 2 tyś. w 1920 do 34 tyś. w 1925 r. W 1934 roku „Wzgórze Wiosny” otrzymało prawa miejskie. Kolejne lata przyniosły intensywny wzrost populacji głównie za sprawą ucieczek Żydów z Europy po dojściu nazistów do władzy w Niemczech. Arabskie rozruchy 1936–1939 w Palestynie, doprowadziły do wybudowania w 1938 r. nowego portu morskiego i portu lotniczego w Tel Awiwie. Przed ogłoszeniem 14 maja 1948 r. Deklaracji Niepodległości Państwa Izraela populacja miasta doszła do ponad 200 tys. mieszkańców.
W kwietniu 1949 roku do Tel Awiwu przyłączono stare miasto portowe Jaffa, tworząc w ten sposób jednolity organizm miejski. W latach 60. wyburzono część starej zabudowy miasta i wybudowano pierwsze drapacze chmur w kraju. Znalazł się wśród nich Shalom Meir Tower (liczący 34 piętra, mierzący 142 metrów wysokości). Pozostawał najwyższym budynkiem Izraela do 1999 roku kiedy to pałeczkę najwyższego budynku w Izraelu przejął Azrieli Center Circular Tower (liczący 49 pięter, mierzący 187 metrów wysokości).